άνθη του βράχου (χαϊκού)

Στήμονας κρίνου:
Στου αργαλειού την πάντα
Μεταξοκλωστή

*
Δες η μέλισσα
Συλλέγει το νέκταρ της
Κι από τ' αγκάθια

*
Κόρη στ' αμπέλι
Με τα χρυσά σταφύλια
Πόσο μέλωσες

*
Φεύγει η μέρα
Σμιλεύει ο ουρανός
Χρυσό δρεπάνι

*
Μια χρυσόμυγα
Ανοίγει τα φτερά της:
Στρόφιγγα χρυσού

*
Λειψό φεγγάρι
Στο σκοτεινό του μέρος
Ξόβεργες στήνω

*
Διάφανη  μυρτιά
Τι σφιχτά που κούμπωσες
Το άρωμά σου

*
Παλιές εικόνες
Ευλαβικός ασπασμός
Κάρβουνο στόμα

*
Μες στον κύκλωνα
Πως στέκεται ακόμη
Ορθή μια φτελιά;

*
Τρελή σελήνη
Ονειροφαντασμένη
Νερά ρυθμίζει

*
Στο χέρι κεντώ
Γαρύφαλλο κόκκινο
Πριν σ' αγκαλιάσω

*
Μια παύλα βάλε
Σελωμένο τ' άλογο
Στην πηγή σκύβει

*
Φωνή του γκιώνη
Ραγισμένος καθρέφτης
Λάμνει η μοίρα

*
Αφήνει το φως
Στις διχάλες των δέντρων
Δεμάτια χρυσά

*
Άσπρα μου νέφη
Πότε κηλιδώθηκε
Το φόρεμά σας;

*
Κρινάκι λευκό
Στο αυτί μου καίγεται
Τηλαυγές άστρο

*
Κίτρινη βροχή
Ο σπίνος διέγραψε
Με μιας δυο κύκλους

*
Κομμένος μίσχος
Στο χώμα λασπώθηκε
Μισός ο φθόγγος

*
Απαλά φεύγει
Καΐκι που στα δύο
Τον φάρο τέμνει

*
Άκουγα ήχους
Απ' την ψυχή να βγαίνουν:
Άγραφους στίχους

χαϊκού στιγμιαίας γραφής

Γέρνει ο ήλιος
Λιποτακτεί το φέγγος
Χάσκει η ώρα

*
Κουνάς τα πούλια
Στην πόρτα σου πλάγιασε
Αθώος τυφλός

*
Μια παπαρούνα
Μέθυσε φως το δείλι
Άδεια η κούπα

*
Άκου το νερό
Πως κλειδώνει στον βράχο
Γάργαρους ήχους

*
Πράσινο βέλος
Τρύπησε την ομπρέλα
Μάλλον θα βρέχει

*
Άνθη σκορπάει
Φόνισσα μια μυγδαλιά
Ανθεί το μνήμα

*
Ακίδα λεπτή
Μπηγμένη στο μέτωπο
Πονά ο φλοιός

*
Πευκοβελόνες:
Κύκλοι δετοί στο λαιμό
Κόσμημα πρώτο

*
Φύλλωμα φτέρης
Μικρές ταξιαρχίες
Σε γραμμή πυρός

*
Ένα λουλούδι
-Σπασμένο τ' ανθογυάλι-
Θλιβό το κάλλος

*
Σπάει το κύμα
Απ' το πέλαγο φέρνει
Παντιέρα ζωής

*
Τοιχογραφία
Στα πλάτη του έρωτα
Στην υπογράφω

*
Μαύρη σταφίδα
Ελίτσα στο μέτωπο
Τι να διαλέξω;

*
Κρώξιμο γλάρου
Στο φουγάρο του πλοίου
Κλαίει τ' αντίο

*
Μια βέργα φως
Γυμνή ερωτεύτηκα
Κι ασήμι τρυγώ

*
Θα 'ρθει η νύχτα
Στα χωριά της ερήμου
Κερί σπλαχνικό

*
Στολίσου μ' άνθη
Μίλησε με αχτίδες
Γυμνή κουτσουπιά

*
Μικρό χωνάκι
Αμαρρυλίδας πες μου
Ποιους ήχους κρύβεις

*
Ένα κοτσύφι
Σε ακίνητο κλώνο
Τραμπαλίζεται

χαϊκού μιας πνοής

Στην Ινώ 

Τριγμός στο δάσος
Μην έπεσε τρέμοντας
Ένα αστέρι;

*
Κλειστά βλέφαρα
Κατοίκησες το παρόν
Απέξω ζώντας

*
Κρίματα πολλά
Η καρδιά κλειστό κελί
Οπές ανοίγει

*
Σελήνη ωχρή
Ντύθηκε με χαϊμαλιά
Χρώμα να δώσει

*
Ο νους τρεχάτος
Άτι που ακούραστα
Τις οπλές κρούει

*
Βουβά τα φύλλα
Έπεσαν στην πλατεία
Στρώμα άστεγου

*
Ένα στολίδι
Στο στόμα το κεράσι
Θα σε φιλήσω

*
Κεριά σβησμένα
Ο θάνατος μπερδεύει
Τα φύλλα πάλι

*
Κοίτα το χέρι
Χαρτογραφούσα χρόνια
Τον ερχομό σου

*
Καντήλι σβηστό
Στο πάτωμα πεσμένος
Σελιδοδείκτης

*
Τρέμουν τα πουλιά
Πρόστρεξε ο ουρανός
Με μια αχτίδα

*
Κλειδί στην πόρτα
Περιμένω τον φόβο
Να ρθει τη νύχτα

*
Άγρια μέντα
Στα χείλη που φίλησα
Άρωμα δάσους

*
Φοράς καπέλο
Μην είσαι γεννημένος
Όλος από φως

*
Κρύο το χώμα
Στα πόδια ακούμπησα
Ζεστή μια καρδιά

*
Άργησες πολύ
Στο σπίτι σκονισμένο
Το πρώτο φιλί

*
Πικρά τα μάτια
Εκεί θα σχεδιάσω
Τους πέντε κύκλους

*
Γείραν οι λέμβοι
Στην λίμνη ακούγεται
Κύκνιος ύμνος

*
Τα νέφη φύγαν
Μα εσύ λειτουργούσες
Ναούς σκοτεινούς

*
Αποδημία:
Το φεγγάρι κρύφτηκε
Στα πέπλα της γης

*
Χτύπος στο τζάμι
Μια πεταλούδα σκίζει
Το υπερπέραν

έρωτας μιας νύχτας

Μια ιέρεια ήσουν
Που η νύχτα σε στόλισε μ' άστρα
Μικρό κορίτσι πόση αρμύρα ντύθηκες
Να μην χαθείς;
Οι αστερισμοί σε θέλουν κοντά τους
Ο γαλαξίας απλώνει τις σκάλες του και σε καλεί
Κι εγώ ξενυχτώ στο καρδιοχτύπι σου
Κι ας μην ήμουν παρά ένα περίπου στο σύμπαν σου
Τίποτα άλλο δεν θέλω παρά να σ' ακολουθώ
Όπως ο δακτύλιος τον πυρήνα συνοδεύει

Αν ήσουν σελήνη θα ήμουν σκιά σου
Αν ήσουν ξεραμένο πηγάδι θα ήμουν δροσιά σου
Κι ήσουν μαντήλι πικρό θα ήμουν ο νόστος

Περιηγητής γίνομαι και σε μαθαίνω
Ξενιστής και σε κατοικώ
Όμως λειψή η χαρά
Φεύγεις
Μιλάς στα κοχύλια
Στους βράχους στολίζεις ξωκλήσια λευκά
Στην νύχτα προσφέρεις αφράτο σεντόνι
Κι εγώ σπαθίζω εφιάλτες κι εμμονικές στιγμές
Στην νύχτα ταγμένος προσμένω μια αχτίδα
Μην είσαι δοσμένη στους πάγους τους κρύους
Και διάφανη γίνεσαι και διαρκώς μου ξεφεύγεις;

Αν ήσουν ο ήλιος θα ήμουν τροχιά σου
Αν ήσουν το ψέμα θα ήμουν γραφή σου
Κι αν ήσουν μια άρπα θα ήμουν κρυφός άγγελος σου

Την ημέρα φοράς μες στα κρύα ερέβη
Σε βλέπει κρυμμένος ο ήλιος κι αλλάζει πορεία
Σε βλέπω κι εγώ στην θεία σου μέθη
Σκιρτώ δεν μ' ακούς;
Πονώ δεν θυμάσαι;
Επάνω σου σκύβω και φτιάχνω ναούς
Μικρά ταπεινά χαμομήλια στ' άστρα σου αφήνω
Μην κλάψεις
Μην έρθεις
Ο κόσμος σου έγινα
Η μαγική σου ουσία
Να ζεις μακριά μου κι εντός μου να είσαι
Ζουζούνισμα της μέλισσας εσύ
Μεθώ στο κεντρί σου
Στα πένθιμα της μοίρας μου άνθη χυμούς να σταλάξεις


Συμμετέχει στο δρώμενο της φίλης Αριστέας με θέμα:
"Ιστορίες της νύχτας" με απίθανες μέχρι στιγμής συμμετοχές!

ολιγόλεκτα ( ή ο πόθος του κορακιού)

Το θέρος άοκνο
Θερίζει στον κάμπο
Μάτια σταχυών

*
Ήχησαν σειρήνες
Καταφύγια άνοιξαν
Τα βλέφαρα σου

*
Τρίζει το σπίτι
Τα χείλη σου γεύεται
Ένα κοράκι

*
Κοιτάς το φεγγάρι
Κρατήρες "σ' αγαπώ"
Ζώνουν τα μάτια

*
Άγγελμα στέλνει
Η αδειανή μποτίλια
Μην απαντάς

*
Χαράζει τη γη
Υνί κουρασμένο
Τελειώνει η  σπορά

*
Γκρίζος ουρανός
Και η γη στεγνωμένη
Ζητά φιλοδώρημα

*
Άνθη κερασιάς
Σκοντάφτει το πόδι
Νήπιο η άνοιξη

*
Στα υγρά σου μάτια
Μικρός καταρράκτης
Πως να ακούσω;

*
Τέμνει ο ήλιος
Την μήτρα της γης
Ωδίνες αίματος

*
Αγκάθια μετρούν
Εκατόφυλλες μνήμες
Πονούν τα ρόδα

*
Φέγγει η κάμαρα
Λευκό σπαρματσέτο
Λυγά τη στέγη

*
Ανάσες κοφτές
Ο έρωτας παίζει
Το τελευταίο χαρτί

Καταφυγή

Πλησιάζεις
Ακούς τον ήχο της πέτρας
Την σκιά της
Διαβάζεις

Ένα λουλούδι από μόνο του
Είναι μια ιστορία
Μια ρωγμή στην πέτρα
Είναι μια πορεία

Κάπου-κάπου
Γυρίζεις πίσω
Τον βράχο διαπερνάς
Στολίζεσαι ίριδες λευκές
Αμφιβάλλεις για το ταξίδι
Στο άγνωστο σώμα

Ένα ιστίο γαλαζωπό
Είναι μια μικρή γεωγραφία
Ένας στήμονας φορές-φορές
Γίνεται ματοτσίνορο πλάνο

Ο ορίζοντας πάλλεται
Μικρός αμπελώνας
Ξυπνά την μέλισσα
Μαζί με το έαρ να εγγράψει
Στο χνούδι της παπαρούνας
Τον μυθικό καλπασμό

Ένα ποίημα φλογερό
Είναι ο φλοίσβος που ανάβει τα χείλη
Ένα μπουκέτο μυρτιές
Είναι μια κρυψώνα εαρινή στην θάλασσα

Της λήθης τα βέλη
Τέμνουν το ακίνητο νερό
Εκεί που κάποτε
Έριξες ένα βότσαλο
Και σου παρουσιάστηκε
Ο κύκλος του λάθους ελλειπτικός

Ένα φουστάνι κόκκινο
Είναι μια ραφή κάθετη στην δύση
Ένα μονοσύλλαβο ρήμα
Είναι τα σπασμένα εξαπτέρυγα
Της ψυχής που αναγεννιέται
Επικρεμάμενη!

Πήρε μέρος στο 7ο Συμπόσιο της φίλης Αριστέας όπου οι συμμετοχές
έλαμψαν από φως εαρινό κι η οικοδέσποινα μας κατέπληξε για άλλη
μια φορά με την μεθοδικότητα της και την αφοσίωση της

Το έαρ σε ποθεί

Χωνάκι του ανέμου
Πάρε το κάνιστρο
Κι έλα
Λουλούδια λευκά
Τύλιξε στα μαλλιά σου
Εαρινός να γίνεις κήπος
Ανάμεσα στις ανθισμένες ροδιές
Την πανσπερμία του χώματος
Να λατρέψεις γυμνός

Φτερό του ερωδιού
Πλάσε τον νέο σου μύθο
Εξοπλίσου
Στο ποτάμι κατοικεί η χαρά
Έχει κόρες πολλές
Και δάκτυλα χίλια
Τις ομορφιές να μετράς
Να ξεκρίνεις εκείνη
Που στο στόμα σου γύρω
Πυρούς ανθούς θα κεντήσει

Αστέρι του βυθού
Κλέψε τ' ασήμι του γαλαξία
Σέλωσε τ' άλογο
Η αγάπη σού δίνει το χέρι
Ασπασμός Θείος
Κρατά χαλινάρι
Σπαθί ακονίζει
Στα φαράγγια σε πάει
Και στα αρχαία στολίδια
Να γυρίσεις τους τροχούς
Που το φως διαφεντεύει

Τραγούδι του φάρου
Βγες στην χαίτη του όρμου
Τα κοχύλια μιλούν
Κροταλίζουν τα ξύλα
Γλαροπούλια
Σου φτιάχνουν φωλιές
Μ΄εκατόφυλλα όνειρα
Κουπί μην τραβάς
Θα πονέσει το κύμα
Μες στην άμμο να κρύψεις
Το βοτάνι της μοίρας
Που σου φέραν οι άγγελοι

Δακτυλίδι του κισσού
Τον μικρό μου λαιμό
Απαλά ξέσφυξέ τον
Θα 'ρθει το έαρ βιαστικό
Γλυπτά να σου φτιάξει στολίδια
Τι το βλέμμα μου άδειο
Τι τα χέρια μου κρύα
Τι ο πόθος άσπρο μαντήλι
Λυπημένο ας μην φύγει
Στο φως να σταθεί
Σου μαδάω ένα ρόδο
Σινιάλα σου στέλνω
Σ' αγαπώ σαν φωτιά
Σαν οδύνη σε θέλω

Πήρε μέρος στο 7ο Συμπόσιο της φίλης Αριστέας όπου οι συμμετοχές
έλαμψαν από φως εαρινό κι η οικοδέσποινα μας κατέπληξε για άλλη
μια φορά με την μεθοδικότητα της και την αφοσίωση της

ολιγόλεκτα (ή η διαφάνεια της μυρτιάς)

Καίνε τα φιλιά
Αμάρτησε ο κύκνος
Στης λίμνης το στόμιο

*
Ελάφι νεκρό
Φέγγει της καρδιάς
Σβηστό το καμίνι

*
Μυρτιάς ανθογυάλι
Στο σπίτι βηματίζει
Διάφανη η μέρα

*
Μιλούσε με τ' άστρα
Κορίτσι αιθέριο
Βραχίωνας άλικος

*
Αγκάλιασέ με
Ολόλευκη πήγα
Στων ψυχών τη χώρα

*
Στρώσε το τραπέζι
Άγγελος μικρός
Στο σκοινί φτερουγίζει

*
Μεθάει ο αυλός
Στα σκαλοπάτια λιωμένα
Της τελετής τα κεριά

*
Πάλλεται η θάλασσα
Μικρό ιστιοφόρο
Το νύχι του γλάρου

*
Άκου τον φλοίσβο
Θυσία προσφέρουν
Τα μάτια της πλώρης

*
Σφυρίζει το τρένο
Στις ράγες τρέμουν
Μικρά χαμομήλια

*
Δρόμος στενός
Ξερολιθιές κυρτές
Κλειδιά παραδίδουν

*
Οσμή λιμανιού
Ρουθούνια υγρά
Είπες αντίο;

*
Λάμα αστραφτερή
Μην ανασαίνεις
Κόβει το "αχ"

*
Εικόνα ο έρωτας
Με βαθιές εγχαράξεις
Αίμα ανάγλυφο

*
Υψώνονται φλόγες
Ζεστό το κορμί
Τις λέξεις κουμπώνει

ολιγόλεκτα (ή η σιωπή των αγαλμάτων)

Μια ακίδα ελάτης
Στης γης το μέτωπο
Αρκεί η υπόσχεση;

*
Σκόρπισαν τα φύλλα
Τρέμει ο χρόνος
Πως να γράψεις;

*
Σεμνά Φαγιούμ
Μάτια από κάρβουνο
Ζωής ξάφνιασμα

*
Φεγγάρι λειψό
Φως αχνό που σβήνει
Θα τυφλωθείς

*
Πονάει το σύμπαν
Βέλη πετούν
Μικροί ερωτιδείς

*
Γάζα μπαμπάκι
Η δύση στο σύννεφο
Τραύμα ανοικτό

*
Κόβει το σύρμα
Στεφάνια ετοιμάζει
Ο Μάης των ρόδων

*
Θρηνούν τ' αγάλματα
Δάκρυα αρμυρά
Αναβλύζουν οι όρμοι

*
Έφυγαν οι φίλοι
Κι ούτε ένα αντίο
Στης πλήξης το χέρι

*
Γεράνια στο μπαλκόνι
Επιστρέφω ευθύς
Φιλιά πρωτινά

*
Άνθη της μέντας
Δρομάκι του δάσους
Η αναπνοή σου

*
Αστέρι στο κόρφο
Οι μάγοι σηκώνουν
Σημαία λευκή

Ταξιδιώτες

Οι ικεσίες μου έφτασαν ως ττον ουρανό
Αλλά ο ταξιδιώτης δεν ήρθε
Κάποια στιγμή έφτασε
Η βαλίτσα του ασυνόδευτη
Απορήσαμε πολύ
Οι γειτόνοι κι εγώ
Όταν την ανοίξαμε μέσα δεν είχε
Ούτε ρούχα ούτε καπέλα ούτε γραβάτες
Μα ούτε κασκόλ και πολύχρωμα μαντήλια
Παρά μόνο ένα χαρτί κι ένα κοντυλοφόρο
Μας έστελνε την διαθήκη του
Πεθαμένος εδώ και μήνες σε τόπο ξένο
Το μόνο περιουσιακό του στοιχείο
Ένα βιβλίο υπό έκδοση
Μια διατριβή πάνω στα αποδημητικά πουλιά
Τον ξεχάσαμε αίφνης

*
Ξέφτισαν οι τοιχογραφίες
Τα τοιχία έπεσαν
Αρχαϊκή πολιτεία κι οι πεσόντες πολλοί
Τώρα όπου κι αν δεις
Παντού αγριάδες σκληρά ριζώματα
Μάρμαρα κατακερματισμένα
Σύνθλιψη της Ιστορίας
Μόνο που και που συναντάς
Σαν να κολυμπάς στο άρρητο
Μικρά πολύχρωμα φτερά
Να αιωρούνται πάνω από τα τείχη
Κι αναγνωρίζεις ένα άρωμα
Το χτες σε έλκει και σε πάει
Στις μέρες που ταξίδευες με το άρμα της αγάπης
Αδειούχος της ζωής

*
Σχεδόν είχε νυχτώσει
Σφάλισαν τα παραθυρόφυλλα
Κλειδώθηκαν οι πόρτες
Τα παιδιά ανασαίνουν μες στα σεντόνια
Σαν μικρές σαλαμάντρες αποσταμένες
Χάσαμε το προικιό της αρραβωνιαστικιάς
Και πρέπει να ξενυχτήσουμε στην βελόνα
Κλείνουν τα βλέφαρα
Πονούν τα μάτια
Η αρραβωνιαστικιά που ως χτες ταξίδευε
Σήμερα θα επιστρέψει στην αγκαλιά μας
Κι εμείς αμήχανοι θα απολογούμαστε
Για της χρυσοκλωστής το κέντημα
Που μας αφαίρεσαν οι επιτελείς
Άμοιροι κι ωραίοι θα στρέψουμε
Την συζήτηση αλλού
Ίσως στο επικείμενο ξόδι
Λυτρωτικό που γίνεται το πένθος προσώρας

*
Σφυρίζει το πλοίο
Βοριάς κυκλώνει το λιμάνι
Σε λίγο θα έχεις φύγει
Και πάνω απ' το κατάστρωμα
Θα μετράς τις βουτιές των γλάρων
Απαθής πλην συνένοχος
Θα στρέψεις το βλέμμα
Στερνή φορά στη ξηρά
Μήπως δεις το μαντήλι
Μήπως ακούσεις τον λόγο
Κι ύστερα μειδιώντας θα πεις:
"Έπρεπε προ πολλού να έχω φύγει
Πριν με πιάσουν αιχμάλωτο τα φιλιά"
Κι εγώ θα γνωρίζω καλά
Πως η προφητεία ήταν έγκυρη και σωστή
Αποστραγγίζεται η κλεψύδρα
Δεν θα αργήσεις

οι πασχαλιές φιγουράρουν στον καθρέφτη

Ένα νεύμα της Άνοιξης
Και τα λουλούδια άνθησαν
Μαβιές πασχαλιές
Ανέβηκαν ως πάνω στο καμπαναριό
Στολίδι να πλέξουν
Στου κορυδαλλού την φωλιά
Στου πελαργού το φτερό
Να φέρουν ήχους και ευωδιές εαρινές
Μαβιές πασχαλιές
Να χρωματίσουν τα απογευματινά όνειρα
Με πινελιές αμέθυστου πάθους

Ριγάει η ζωή
Μεστώνει το χώμα
Την Μέγιστη Ανάσταση
Προσμένει η λαβωμένη στιγμή
Μαβιές πασχαλιές σαν στίχοι πλεγμένοι
Στην γύρη του αγέρα
Μεγαλυνάρι ερωτικό στο στόμα του ήλιου
Που δίνει τροφή στα πετούμενα
Τροχούς μαργαρίτας συναντά
Τους βάζει μπροστά σε φωτεινά όνειρα
Της αγάπης να προκρίνουν την ποθούμενη έλευση

Φιγουράρουν οι πασχαλιές
Στον καθρέφτη της ψυχής
Πάλλεται σαν κύμα το κοπάδι των φύλλων
Τα άνθη χωνάκια μελιού
Σταλάζουν σε στόματα παιδικά αγίασμα Θείο
Έλα να δεις
Ένα κλωνί πέρασε στ' αυτί της η μέρα
Ο κόσμος λυγίζει μπροστά της
Μνηστεύουν τα νέφη στην μέθη του ήλιου
Κι ο μικρός Χριστός τείνει παλάμη ωχρή
Σ' όποιον τον αδερφό Του σε Σταυρό καρφώνει!

Καλό κι Ευλογημένο Πάσχα σε όλους!

ολιγόλεκτα

Τρέμουν τα νούφαρα
Έρως υγρός

Στη λίμνη 

*
Γέρνει ο ήλιος
Φιδίσια γλώσσα
Ο ύπνος αργεί

*
Πυκνός αμπελώνας
Χνούδι μωρού
Στη παλάμη

*
Ναοί της πέτρας
Σκάβουν τη φλέβα
Υνί ζωής

*
Παντού πολεμίστρες
Στρατιώτες άοπλοι
Σχήμα φωτός

*
Ανοίγει παράθυρο
Ματοτσίνορο λευκό
Η ημισέληνος

*
Λουλούδι του γκρεμνού
Ανοικτά τα χέρια
Θρήνος στιγμής

*
Στάσου να δεις
Τρύπιος ο φεγγίτης
Αίμα πυραμίδας

*
Έρημος γύρω
Χαλίκι στο πέλμα
Βαθιά υπόκλιση

*
Το τρένο βογκά
Τρίζει η ράγα
Μονάζω στο αντίο

*
Τρελός καβαλάρης
Αγέρας καυτός
Κύκλιος ο δρόμος

*
Νότες ψυχής
Τεντωμένη η χορδή
Καγκελάρι γιορτής

*
Ψηλά τα βουνά
Γονατίζει το κύμα
Πλεύσε καρδιά μου

Μιαν εσπέρα

Ι
Μιαν εσπέρα σαν και χθες θα ήτανε
Φορούσα κατάσαρκα το καλό μου ρούχο
Σκούρος ταφτάς με λεπτομέρειες σχεδίων στο τελείωμα:
Ανθάκια που σου άρεσαν κι άστρα μπλε φωτεινά
Μου είπες:
Λάμπεις κι ευωδιάζεις σαν γη
Λάμπεις κι ευωδιάζεις σαν ουρανός
Θα σε κατοικήσω
Σαν χθες θα ήτανε
Πάνε χρόνια
Το φόρεμα το κράτησα ανέπαφο στην κρύπτη της μνήμης
Τον λόγο σου τον φόρεσα στην καρδιά σαν προειδοποίηση
Δεν διαψεύστηκες
Η γη σε τύλιξε με αχλή ο ουρανός σε κράτησε στα σκαλοπάτια του
Από τότε βλέπω έναν ήλιο δεύτερο στα όνειρα μου
Σε θέλω
Δεν είναι που λείπεις  δεν είναι που επιστρέφεις
Είναι που μεγαλώνει κάθε μέρα η απόσταση της αγκαλιάς μου
Δεν είμαι
Δεν χαράζω
Ενδοτικά αποφασίζω πως ζω στη σκευωρία του σκότους πιασμένη
Κι ηλίανθους καλλιεργώ συστηματικά στον κήπο
Αν θυμάμαι καλά ηλίανθοι ήτανε και τα ανθάκια στο φόρεμα εκείνο
Ηλίανθοι που τόσο πολύ σου άρεσε να φέρνεις....

ΙΙ
Μιαν εσπέρα σε ξεχασμένο χρόνο
Σημάδευα με λόγχες βροχής τα πανάρχαια μυστικά
Τα λάβωνα τα πονούσα μην έχοντας διαφυγή καμιά
Σε χρόνο ξεχασμένο
Άπλωνα σεντόνια κυματιστά
Να ζηλέψει το πικρό κοχύλι που δεν το στέριωσα
Στων κοριτσιών την πάλλουσα χαίτη
Ήταν τότε που κάθε γέρμα ξέπλενα το αίμα των ελαφιών
Σε πηγές καθαρτήριες
Και σε περίμενα
Αν πέρναγες από εκεί ίσως και να μην σε θυμόμουν
Αλλά στα σίγουρα θα σε διάβαζαν οι παλμοί μου
Καθώς καλπάζοντας με πήγαιναν
Θυσιασμένη στη χώρα σου
Στο τελευταίο σου σφίξιμο
Στην λυτρωτική άρνησή σου
Είχαν ανοίξει τα σύνορα
Αλλά εγώ φοβόμουν τους έκπτωτους αγγέλους
Μη τυχόν ζητήσουν τον προορισμό μου να μάθουν
Η θεοδικία καταστροφική σαν τη φωτιά στον πευκώνα
Έτσι απόμεινα μόνη πεντάγραμμα να χαράζω στους ουρανούς
Την μουσική των στίχων σου εκεί να κλείνω

ΙΙΙ
Μιαν εσπέρα σε ένα κόκκινο ημικύκλιο
Σχεδίαζα τόξα μικρά
Με κάκτου φαρμακερούς χυμούς τα επάλειφα
Ήθελα να πετύχω την καρδιά της λησμονιάς
Το ερπετό του οίκτου να πληγώσω
Μεθυσμένη από οργή να ψέξω
Το κορμί που χάθηκε στο άλλο μισό
Σε αλώνια και σε διάσελα πέτρες ξεκολλούσα
Μέσα στου ποταμού τη λεκάνη να ρίξω μιαν ευχή
Ανολοκλήρωτη μην μείνω
Τα βράδια να μην θρηνώ τις ηδονές
Πέπλα στου φεγγαριού το γέμισμα να μην φορώ
Ήμουν μικρή
Με ψυχή τρεμάμενη μέδουσας
Όταν αποφάσισα να ανέβω σε κάβο ξερό
Να μαζέψω δυο κορδέλες χάρτινες σε χρώμα ρουμπινί
-Στολίδι ύστερο να τις δέσω στο χέρι-
Πριν έρθει το κύμα και τις πάρει
Και μείνω μια σπασμένη ακτίνα αστίλβωτου τροχού
Στις αμμοθίνες του νου ένα βότσαλο
Που απέλπιδα θα σου φωνάζει γιατί και μήπως.

για ένα μπουκέτο λιλά βιολέτες

Για ένα μπουκέτο λιλά βιολέτες

Στο πασχαλινό τραπέζι

Γύρισες πίσω

Σαν όνειρο σ' ένιωσα

Που το πρωί μιλά ψιθυριστά

Με χρώματα στα φτερά

Και άνθη στα σκουρόχρωμα χείλη

Σαν όνειρο σ' είδα

Πλάι στο φεγγαρόφωτο

Πριν ακουστεί η μακρινή καμπάνα

Στα φλεγόμενα νησιά 

Σαν πλάσμα μοναχικό έμοιαζες

Του βράχου πεταλίδα εσύ

Που ασφυκτιά στο κρουστό της πουκάμισο

Με λαχτάρα τόσο μεγάλη

Να βγει και ν΄αγαπήσει το φως της τρεμάμενης σταγόνας

Για ένα μπουκέτο λιλά βιολέτες

Στο σκαλοπάτι του νερού

Γύρεψες μια ευχή

Σαν την αγάπη σ' ένιωσα

Με σκονισμένα τα πέλματα απ' τους δρόμους

Και ένα φιλί στα βλέφαρα να σε ποθεί

Σαν την αγάπη σ' είδα

Μέσα στα κλειστά ξωκκλήσια

Με τις λιωμένες λαμπάδες

Να σκαλίζεις με νύχια βρεφικά

Γραφές αμαρτωλών πάνω στους κόμπους του κεριού 

Σαν μικρός ερωδιός έμοιαζες

Της Άνοιξης ανοιχτή φλέβα εσύ

Που τινάζει το αίμα της στο γυαλί της λίμνης

Με λαχτάρα τόσο μεγάλη

Να αποτυπώσει ρευστό το πάθος σε μίσχους κυρτούς

Για ένα μπουκέτο λιλά βιολέτες 

Στο πεζούλι του ήλιου

Σκόρπισες φλόγες

Σαν τα χρώματα σ' ένιωσα

Με πολλά τα μαντήλια στο φως να παίζουν

Κι ένα ψαθάκι απ' το χέρι της τσιγγάνας να σε ξέρει

Σαν τα χρώματα σ' είδα

Πάνω στα ακροκέραμα του ναού

Αργά το απόγευμα

Να σκορπιέσαι σαν οίνος βαθυκόκκινος

Με ευθυμία να διαχέεις το άρωμα σου παντού

Να μεθούν οι μύστες

Να λάμνουν οι καλαμιές

Σαν στάχυ μεστό έμοιαζες

Του καταμεσήμερου ουράνιο τόξο εσύ

Που στεγνώνει το δάκρυ του στα γόνατα της πέτρας

Με λαχτάρα τόσο μεγάλη

Να απαλείψει τις κρύες νύχτες απ' τα λευκά ημερολόγια  του κόσμου

Έλαβε μέρος στο δρώμενο "Παίζοντας με τις λέξεις" που διοργάνωσε άψογα 
η me(maria) με πολύ αξιόλογες συμμετοχές 

σκορπιέσαι...

Πάνω στην κλειστή εξώθυρα
Των ματιών σου
Ένα ψιχάλισμα πόνου
Με διαπερνά
Τόξα φέρνεις
Στην εαρινή βροχή
Σπινθήρες σκορπίζεις
Στα σκουριασμένα
Αμόνια
Με τυφλώνεις
Σε σκηνές υγρές δίνεις
Μικρές παραστάσεις
Μόνο για μένα
Υποδυόμενος τον τυφλό

Πάνω στα κρύσταλλα
Της ψυχής
Τα ξάρτια του πόθου
Σπασμένα
Σώματα ξένα σε θέλουν
Φωτιά προμηθεϊκή
Γίνεσαι στα πόδια
Των Θεών
Ψάχνω γωνιές άβατες
Στο περίβολο σου
Σχεδιάζω
Έναν δικό μου φράχτη
Μια ακτή να ξεπλυθώ
Πριν οριστικά χαθείς

Ένα άστραμμα οργής
Πλαταίνει τα σύννεφα
Ξεμακραίνει το πλοίο
Μια ομπρέλα
Αιωρείται
Στο σύνορο σου
Τρέχω
Ασθμαίνοντας
Σκιά γίνεσαι
Η βροχή
Δάκρυ του Θεού
Με λυτρώνει
Επιστρέφω παγωμένα φιλιά
Μαζί με την φωτογραφία
Που είχα κρύψει
Στ' αγκάθια του χθες

Σε επάλληλους κύκλους στραγγίζει η αγάπη 
το αίμα της κι εξαγνισμένη ανασαίνει φιλιά 

Βαθιά ενοχή

                                             στον Βαγγέλη Γιακουμάκη 

Πού ήμουν εγώ
Όταν εσύ κραύγαζες με την σιωπή σου;
Ίσως ανέμελα να βάδιζα
Σε μια πλαγιά ανθισμένη
Ίσως τον κήπο μου να σκάλιζα
Επιχωματίζοντας τους κρίνους
Πού ήταν η κοινωνία
Όταν εσύ τραγουδούσες ηττημένος;
Ίσως να μέτραγε το ύψος της ευμάρειας
Σε μια αστραφτερή λαμαρίνα
Ίσως να διέλυε τις ενοχές της
Σε ένα ποτήρι αλκοόλ
Με λάιμ λέξεις καλλιέπειας

Πού ήμουν εγώ
Όταν εσύ τρεμούλιαζες στους λειμώνες;
Ίσως να έπλεκα της ματαιοδοξίας
Τις χρυσαφένιες πλεξίδες
Ίσως σε μια οθόνη να κυνηγούσα
Μιαν εφήμερη χαρά
Ευγνωμονώντας τους αριθμούς
Πού ήταν η κοινωνία
Όταν εσύ σχοινοβατούσες στον πόνο;
Ίσως να εξαργύρωνε επιταγές
Στα γκισέ της τυπικότητας
Ίσως να άναβε λαμπάδες ευλάβειας
Στης Άγιας Οικογένειας
Την τετριμμένη βίβλο

Πού ήμουν εγώ
Όταν εσύ ψηλάφιζες την βαθιά ρωγμή σου;
Ίσως αδιάφορα και πληκτικά να άδειαζα σχέδια
Στον καμβά της καθημερινότητας
Ίσως με ένα στίχο να ανέβαινα περιχαρής
Τα σκαλοπάτια της πληρότητας
Πού ήταν η κοινωνία
Όταν εσύ συνομιλούσες με τη κόψη της λάμας;
Ίσως να γιόρταζε τον θρίαμβο
Της αγαπημένης της ομάδας
Σφίγγοντας με ξιπασιά τους ιμάντες της έπαρσης
Ίσως να κυοφορούσε τα νέα της βλαστάρια
Που αέναα χωρίς αιδώ
Θα σε ξανασταυρώσουν

Αντίο άμωμε ανθέ μου!

επινίκιο

Στον υπερθετικό βαθμό
Μιλούν τ' αστέρια
Όταν βάλλονται
Από κατηγορίες θνητών

-Έλα να δεις
Τον Ωρίωνα
Πως ευστοχεί με τα χρόνια
Στο κυνήγι
Πως πλουτίζει-

Ανοίγουν αγκαλιές
Πύρινα έχουν μάτια
Κι οι λέξεις τους
Παρότι φτωχικές
Σοφές γίνονται

Πρόσεξε το κλαδί
Θα σε χτυπήσει
Και τ' αστέρια
Θα συνωμοτούν υπόγεια
Με τις πληγές σου

Θνητός
Με την φτέρνα λαβωμένη
Στα ύψη πονάς
Το τρωτό σου σημείο
Θα καμφθεί
Πριν βγεις μισερός
Στον ορίζοντα

Τις μάχες τις κερδίζουν
Όσοι σταθερά
Βαδίζουν στη γη
Κι οι αστερισμοί αγγέλλουν
Το θαύμα της θυσίας
Πέφτοντας λατρευτικά
Στην αγκαλιά τους

οπισθόφυλλο

Γεννάει η ζωή αινίγματα
Καλλιγραφεί το ψέμα τους χάρτες του μεταξιού
Σκίζει ο κόκκος της άμμου το γυμνό ιστίο των πειρατών
Αντιγράφει το σύννεφο την ομορφιά των βοστρύχων
Σπαταλά το νερό τα δάκρυα των εφήβων
Κι ο ουρανός άναρχα ξεπατικώνει τις ευχές των φτωχών
Ποτέ να μην χαθούν σε πηγάδια στεναγμών τα όνειρα τους

Οδεύει η Άνοιξη με βαριά φουστάνια
Παίζει η όστρια τα ταμπούρλα της ανάτασης
Βηματίζει το κύμα στην πρώρα της χερσονήσου
Ιχνηλατεί ο ναύτης της άγκυρας τους δρόμους
Τραγουδά ο χυμός της παπαρούνας την ώριμη σκέψη της ρίζας
Κι ο ήλιος ζωηρά ξεπεζεύει με λόγχες και τιμές καλώντας
Τους τρυγητάδες να σβήσουν με δόρατα  την πυρκαγιά της τοιχογραφίας

Κραυγάζει ο γλάρος επικά συνθήματα
Αχνίζει το καρβέλι στην παλάμη της αψιθιάς
Μοιράζει η χορδή νότες στο καρφάκι της ελπίδας
Ξεσκονίζει η πούλια τα σεντούκια της σελήνης
Φλυαρεί μια μαργαρίτα τα μυστικά ελεγεία του ύπνου
Κι ο άνεμος αισθαντικά ανακατεύει τις κλωστές της σβούρας
Να έχουν τα παιδιά ζεστά χαμόγελα κι ένα τσιμπιδάκι χαράς στα μαλλιά

Ορκίζεται η κόρη στου σκορπιού τη λαβή
Αναριγά η καρδιά στου αγκαθιού το στέμμα
Μαίνεται η αυγή στις φλέβες των αγαλμάτων
Ρέει το αίμα κοχλαστό στην στάχτη της φοινικιάς
Αφουγκράζεται το τζιτζίκι τους τριγμούς της φλογέρας
Κι η ιστορία επιγραμματικά καταγράφει με τον ασβέστη της πεζούλας
Τους όρκους των άλικων ρόδων σε οπισθόφυλλα κιτρινισμένα

γυμνή αλήθεια

Περνώντας μέσα από μια φυσική σήραγγα
Τις ώρες του σύθαμπου
Αποχωρίζεσαι κάθε τι περιττό που σε δεσμεύει:
Τα γάντια σου το παλτό σου τα χέρια σου
Που μέσα στα χρόνια σκλήρυναν και πονούν
Σαν τις αμαρτίες που τόσο πόθησες να κάνεις
Αλλά στιγμή δεν τόλμησες
Να λύσεις το αυστηρό πλέγμα
Του σώματος που δονούνταν κρυφά
Από ουράνιες μελωδίες

Βρίσκεσαι τότε ξαφνικά μπροστά στο φως
Ένα απροσδιόριστο φως
Που δεν ξέρεις αν ο ήλιος το έστειλε
Ή αν μια λάμα το αντανακλά δυνατά
-Με τα σημάδια του αίματος ορατά πάνω της-
Σκληρό φως μεταλλικό όπως σκληρή γίνεται
Η χαραυγή μετά από μια νύχτα με εφιάλτες
Και έρωτες ατυχείς

Μετράς τότε της καρδιάς το κενό
Σαν να θες να συμπληρώσεις χρώματα
Στο απάτητο χιόνι
Δειλιάζεις φοβάσαι εντούτοις προχωράς
Αργά-αργά μαζεύεις τα ψιμύθια του κόσμου
Να καλλωπίσεις της φλέβας την κοίτη
Να σβήσεις διαμιάς
Την ασχήμια που είδες κάποτε σ' ένα βλέμμα
Κι αναπόφευκτα σε διώκει με καμτσίκια λεπτά
Στην νύχτα σε σπρώχνει
Σε βουτά σε λασπότοπους κρύους
Σε τσακίσει σε κορμούς θαλερούς
Με καμτσίκια λεπτά σου χαράζει βαθιά
Πικρές γραφές στα κάτοπτρα που αδιαίρετα τα ήθελες να 'ναι

Νιώθεις τότε σαν πουλί ορφανό
Με σπασμένα τα φτερά απ' τον στρόβιλο
Που άστεγο προσπαθεί να απαγκιάσει
Σ' ένα σκισμένο χαρτοκούτι
Που παλιάτσος σπίτι το 'χε
Πριν φύγει για περιοδεία στις λευκές πολιτείες
Στα δίστρατα πλανιέσαι
Αγαπάς ξεχνάς αμφιβάλλεις θυμώνεις
Κι άγρια χτυπιέσαι από ανέμους τρελούς
Που βίαια σε κυκλώνουν και σε σπρώχνουν μακριά
Σ΄ ένα ίχνος σκοτεινό με χαλκευτές και σταυρωτήδες

απόψε πεθαίνουν τα πουλιά

Σφραγίζω το στόμα
Δεν μιλώ
Κλείνω τις φούχτες
Δεν θυμάμαι
Στυλώνω τα πόδια
Δεν αισθάνομαι
Όλα ξεφεύγουν για να τα έχεις πλάι
Απόψε πεθαίνουν τα πουλιά
Κι είναι σαν να ταξιδεύεις στο αχανές
Με ματωμένα τα πλήκτρα της ψυχής

Σφραγίζω το στήθος
Δεν αναπνέω
Κλείνω τα βλέφαρα
Δεν αναπολώ
Στυλώνω την πέτρα
Δεν μνημονεύω
Όλα αποδημούν κι η μνήμη τα κρυσταλλώνει
Απόψε χάθηκαν οι άνεμοι που σε ταξίδευαν
Κι είναι σαν τα ρολόγια να μετρούν ανάστροφα
Με δείχτες όμοια βέλη που τα ζήλεψες

Σφραγίζω την σκέψη
Δεν απαντώ
Κλείνω τα γόνατα
Δεν πιστεύω
Στυλώνω τα μάτια
Δεν ξαφνιάζομαι
Όλα προχωρούν για να τα πλησιάζεις
Απόψε περίσσεψαν μόνο δυο λόγια να πεις
Κι είναι σαν να μιλάς σε ένα τρύπιο αστέρι
Με γωνίες αιχμηρές που στο σώμα διάκενα αφήνει

Σφραγίζω τους μυς
Δεν αντιδρώ
Κλείνω τον αυχένα
Δεν φτερουγίζω
Στυλώνω τη ράχη
Δεν σ' ατενίζω
Όλα ψευτίζουν για να δεχτείς το αληθινό
Απόψε στένεψαν οι δρόμοι της καρδιάς
Κι είναι επισφαλές το σκαλοπάτι αν σκαφτεί από δάκρυ
Με την αρμύρα να σου υπενθυμίζει πως δεν έζησες

Συμμετέχει στο δρώμενο της Μαρίας Νι "η στιγμή σου σε ένα ποίημα"
με συνεχείς ποιητικές αναρτήσεις ανά βδομάδα

πριν το έαρ

Μεγαλώνουν οι μέρες
Υποχωρεί το ψύχος
Η καρδιά ξετυλίγει
Μικρά κουκούλια
Έρχεται γλυκύ το έαρ
Να υφάνει χιτώνες λευκούς
Στις πράσινες χλόες

*
Τρελές αμυγδαλιές
Προπομποί της Άνοιξης
Αφήνουν πέταλα
Στον βοριά
Προσδοκώντας να στολίσουν
Την κουβέρτα
Του αγέννητου πάθους

*
Ψυχρό το πόμολο
Κυρτωμένη η πόρτα
Από εδώ θα περάσει
Το πλήθος των πιστών
Λιοκούκουτσα να προσφέρει
Στο τραπέζι των φτωχών
Άδολα μάτια
Πάνω στα άμφια του έαρος

*
Ήρθε μικρό πουλί
Στα μαλλιά της κόρης
Τραγούδι να αρχίσει μελωδικό
Ήρθε μικρός κορυδαλλός
Στο μέτωπο της νιότης
Αχυρένια φωλιά να χτίσει
Ήρθε κι ο λιγνός Φλεβάρης
Με φουσέκια
Να λαμπαδιάσει τη φλόγα
Που τρεμόπαιζε
Στο καντήλι της ζωής

*
Μια αλυσίδα στο χέρι
Έτοιμη να σπάσει
Ένα δακτυλίδι
Που δεν το χάρισες
Ένα βιβλίο
Που βάρυνε στο χρόνο
Ένα ψηφίο ακριβό
Που το φύλαξες
Το ποίημα του έαρος να στολίσει
Ίδια η προσμονή σου

*
Ξυπόλητος βγήκες
Στο πλακόστρωτα
Στον γυμνό πλάτανο
Έγνεψες καλημέρα
Στο παγκάκι άφησες
Ένα μήνυμα αγάπης
Κατέλυσες στο παρτέρι
Σε αρχαγγέλους υακίνθους
Να δώσεις το σύνθημα:
Άρχεται το έαρ

*
Παράθυρο στην θάλασσα
Αρμύρα στα μύχια
Ατελέσφορη η προσευχή
Στα χείλη των μανάδων
Μια σκούνα στον ορίζοντα
Τα όργανα παίζουν
Αύριο θα ρθει ο ξενιτεμένος
Με αποσκευές
Μόνο ένα καλάθι με νεοσσούς
"Φίλημα του Απρίλη στα χέρια της μητέρας"

*
Φιλτράρω την σκέψη
Στην ομορφιά γονατίζω
Στην ανέμη ακουμπώ
Έναν στίχο
(Άσμα να γενεί ορθρινό
Για τα  ακοίμητες λεύκες)
Στα φλοκωτά χόρτα
Ξυπνά αντάρτης ο έρωτας
Κάτω από την σκέπη
Της ελιάς
Το έαρ χαρακώνει
Τους αρμούς του φωτός

*
Στο αίμα
Αδάμαστοι πόθοι
Στα κλώνια
Τα φύλλα υπόψυχρα
Στα μάτια
Αγκυλώνει ένα δάκρυ
Κομίζω ένα στέμμα
Στα κρύα δειλινά
Ακουμπώ ένα κλαδί
Στα τούλια της ομίχλης
Φοράω μια εσθήτα
Στα κοιμισμένα κρίνα
Κι ακολουθώ
Τους κώδικες των χυμών

*
Δουλεύω την πέτρα
Σχήμα δίνω στην λέξη
Δένω τις νότες
Τα σαντάλια του έαρος
Ελαφρά
Στηρίζω βαρίδια
Μην πετάξω ψηλά
Την γη αγαπώ και τις ρίζες
Αποστρέφομαι το πλάνο σύννεφο:
Μόλις γεννήθηκα

Λόγια αγγέλων

Ποιος σου έμαθε τα λόγια των αγγέλων
Και στον ύπνο μου τα κρυφοκουβεντιάζεις

Έρχεσαι φεύγεις διαρκώς με κυκλώνεις
Σαν να λιμάρεις με τα μάτια το σκοινί της πτώσης
Με χτυπάς με σπαθιά που τον έρωτα ποθούν
Κι εγώ δομώ το κενό με πυκνό υφάδι δακρύων
Κάνω να φωνάξω με φωνή αγνώστου
Και η κραυγή χάνεται σε συνδέσμους ενδοτικούς
Κάνω να σ΄αγαπήσω μα ξεχνώ την μυρωδιά του κορμιού σου

Ποιος σου δίδαξε της γραφής τα βέλη
Κι έρχεσαι στα πελάγη νησίδες να φανερώσεις
Παθιάζεσαι ματώνεις γλιστράς στον αφρό
Σαν να βρέχεις τις φτερούγες στις νωπές αμμουδιές μου
Με περιζώνεις δυνητικά με ψεύτικες προθέσεις
Κι εγώ αρπάζομαι τρομαγμένα απ' το βιβλίο του λάθους
Κάνω να αναληφθώ απ' τις σελίδες σου
Και αέναα πεζοπορώ στα τείχη της βουβής πολιτείας
Κάνω να σ' αγαπήσω μα μετρώ σπασμένα βότσαλα του Αυγούστου

Ποιος σε βούλιαξε στις παγωμένες στέπες
Και απουσιάζεις απ' τα ξαφνιάσματα της σκέψης
Ξοδεύεσαι βλαστημάς τροχίζεις τον θυμό
Σαν να πολεμάς άοπλος τα φαντάσματα της τρέλας
Με φυλακίζεις εγωιστικά σε κελιά λευκά
Κι εγώ απαρνιέμαι τα κίτρινα στολίδια της λησμονιάς
Κάνω να ταυτιστώ με πορείες ουράνιες
Και απομένω σκονισμένη πεταλούδα ψυχρή
Κάνω να σ' αγαπήσω μα αφήνομαι στα κρύα σεντόνια της μέθης

Ποιος συλλάβισε τις τελευταίες σου πράξεις
Κι έρχεσαι στη σκηνή γυμνός να σταυρωθείς
Βαριανασαίνεις λυγάς ξορκίζεις την λάμψη της λάμας
Σαν να κρατιέσαι στον δυνατό άνεμο από τόξα λυγισμένα
Με οδηγείς σε χάρτινες λεωφόρους με σημάδια αχνά
Κι εγώ στολίζω τα χείλη με φίδια φαρμακερά
Κάνω να θυμηθώ αν ποτέ υπήρξες
Και νωπό το αίμα με πνίγει σαν πλοκάμι θανάτου
Κάνω να σ' αγαπήσω μα ιέρεια γίνομαι και στη φωτιά σε προσφέρω

Δημοσιεύτηκε στην ποιητική σελίδα "οι ποιητές του κόσμου"
που διατηρεί ο φίλος ποιητής Στρατής Παρέλης και τον ευχαριστώ πολύ

ξεθωριάζει το κόκκινο όνειρο;

Είπες πως ξεθωριάζει το κόκκινο όνειρο σαν ηττηθεί στους πόντους
Όχι! Είναι σαν το φλέγον αίμα που σαν χαθεί άδικα
Στις σκιερές χοάνες του σπαραγμού
Αναπηδά και πάλι συγκρούεται απλώνει ρίζες
Κι αλλάζει την πηγή του πνιγμού σε ωκεανό απεραντοσύνης

Είπες πως το χαμόγελο στερεύει αν τρέξει δάκρυ ορφάνιας
Όχι! Είναι απέθαντο το χαμόγελο σαν ακουμπά
Στα φλογισμένα μαλλιά του ήλιου
Απογειώνεται υφαίνεται με ακτίνες χρυσές
Κι αλλάζει το φιτίλι της σκέψης με έργα μεγάλα κι ένδοξα

Είπες πως σταματά η καρδιά ν' αγαπά σαν πληρωθεί με πίκρα
Όχι! Είναι καρπός η καρδιά και σπόρο φέρει σαν ωριμάσει
Πάνω στο δέντρο της ταπεινοσύνης
Πολλαπλασιάζεται δονείται απ το τραγούδι του έρωτα
Κι αλλάζει τον χάρτη του κόσμου με την άγια φλόγα της γέννεσης

Είπες πως χάνεται ο μίτος της ιστορίας σαν ξεχαστεί
Όχι! Είναι ολόρθη και ζωντανή η μνήμη σαν λαξευτεί
Με χέρι που στον αγώνα δεν λύγισε
Βγάζει φτερά μυθικά ιστορείται από τα παιδιά στις πλατείες
Κι αλλάζει τη ροή του ποταμού και τη σημαία στα αρματοφόρα

Είπες πως λυγίζει το δέντρο στο ξεροβόρι σαν βρεθεί
Όχι! Είναι κυπάρισσος περήφανος που λεπταίνει τον πόνο
Πάνω από τις πληγές της πατρίδας
Απλώνει τους κλώνους στεγάζει τα όνειρα του λαβωμένου
Κι αλλάζει το μικρό πετραδάκι σε σκαλιστό ταφικό μνημείο

Είπες πως υποχωρεί η θάλασσα στην άμπωτη του Αυγούστου
Όχι! Είναι αχανής η σκάλα του σύμπαντος σαν ματιστεί
Από χέρι μαστορικό δίπλα σε πολυδαίδαλα πελάγη
Αντρειεύεται ξανά ιριδίζει το φάσμα της ομορφιάς στα βύθη
Κι αλλάζει τα σχέδια στις μετόπες της παρελθούσας εποχή

Είπες πως φτηναίνει το ψωμί σαν δένεται με αίμα
Όχι! Είναι πανάκριβη η σταγόνα του τίμιου ιδρώτα
Σαν απλωθεί πάνω στο κόκκινο σεντόνι της αλήθειας
Σκεπάζει ζεστά τον γυμνό εργάτη του ναύτη το ιστίο προσέχει
Κι αλλάζει σχήμα ο σιτοβολώνας και κυκλικός γίνεται τροχός

Είπες πως πεθαίνουν τα πουλιά μακριά από τις φωλιές τους
Όχι! Είναι πολλές οι αντιστάσεις και τα νύχια ακμαία
Σαν βρεθούν γαντζωμένα πάνω στις πολιτείες του αύριο
Συντρίβονται οι πλάνοι οικοδομείται ελεύθερα το πνεύμα
Κι αλλάζει την όψη των γροθιών σε τείχη αδιαπέραστα δικά μας

Έλαβε μέρος στο 6ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε
υποδειγματικά η φίλη Αριστέα όπου συναντήσαμε
μια πλειάδα θαυμάτων!
Η ονειρική φωτογραφία με την παπαρούνα είναι από το blog
της αγαπημένης φίλης me (maria)

κρατώ τα χέρια σου

Κρατώ τα χέρια σου
Κι ας είσαι μακριά
Στη ζέστα σου γλυκαίνεται το αίμα
Και ξαναρέει
Ζέουσα λάβα
Σε μεταλαμβάνω

Ακουμπώ στο στέρνο σου
Με του ονείρου το άρμα
Στους χτύπους σου ανακαλύπτω πρωτόφαντους ήχους
Μεγαλουργούν οι στιγμές μου
Άγγελμα μυθικού μύστη
Σε αφουγκράζομαι

Σε πυρπολώ με λόγια του πάθους
Κι ας είναι ψυχρή η επιφάνεια του κόσμου
Στη φωτιά σου χουχουλιάζω τις ίνες της μοναξιάς
Και αστροφέγγω
Φως αρχέγονο
Σε λειτουργώ

Αλλάζω την πλεύση της μοίρας
Σε φυλακισμένα μυστικά χαρίζω ένα νόστο
Στην πυρκαγιά σου καλώ τις καλές μου νεράιδες
Ξιφουλκεί το καμένο τοπίο τις ροές των αιώνων
Αβυσσαλέος γκρεμνός σκοτεινών εραστών
Σε διακονώ

Ψηλαφίζω τους δρόμους που διάβηκες
Σε χρόνους αλλοτινούς μπαίνοντας
Στα βήματα σου ακούω την φωνή Του Θεού
Κι αναφύομαι πλάι σε δέντρα παραδείσια
Οριογραμμή του ονείρου
Σε αγκαλιάζω

Μαζεύω τους κόμπους του ιδρώτα σου
Σε αργασμένο χώμα τους θυσιάζω
Στον αγώνα σου βρίσκουν δικαίωση τα αδύνατα
Οι παλάμες ορθούνται κλειστές στο στερέωμα
Υπόσχεση ερωτική
Σε καρπώνομαι

Αναθυμούμαι τα λόγια σου
Σε αέρινες λεωφόρους σε συναντώ
Στην μνήμη σου σκιρτώ κραδαίνοντας χαλικάκια
Σε πλημμυρίδες γαλαξιακές ίπταμαι
Λευκό κατάρτι γαλβανισμένο απ' το φως
Σε ακολουθώ

Ζωγραφίζω την εικόνα σου
Πάνω σε σπασμένα παραθυρόφυλλα
Στην ματιά σου στοχάζονται οι άγγελοι τα μελλούμενα
Και σχήματα ανακαλύπτουν στο σκότος
Ουράνιος πίνακας πρισματικός
Σε πλησιάζω

Στο όνομα σου
Θησαυρίζουν καρπό τα πεδία
Αρχαίος πίδακας ξεσπά σε μάχης κρατήρα
Τα τάγματα γκρεμίζουν τα τείχη με ράβδο κυρτή
Αλλάζει η ζωή ομορφαίνει το αγκάθι λυγά
Ασφόδελος σε κρηπίδα ναού λυτρωτικός
Σε τρυγώ

Έλαβε μέρος στο 6ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε
υποδειγματικά η φίλη Αριστέα όπου συναντήσαμε
μια πλειάδα θαυμάτων!

μικρές ελαφίνες

*
Ασημένιο φεγγάρι
Το πέλμα βουτά στην λίμνη
Οργασμικά τυλίγεται
Στο καλαμένιο πλέγμα
Αναστεναγμός

*
Παγώνουν οι εφιάλτες
Σε πολικά μέρη τριγυρνούν
Στην καρδιά ένας κλεμμένος ήλιος
Κρατά το σώμα σε ισορροπία
Ανακεφαλαίωση

*
Στο λιμάνι
Τα πλοία αργούν
Έντρομοι οι ναύτες τρυπούν τα δίχτυα
Ξηλώνουν τους κάβους
Αποδημία

*
Μικρές ελαφίνες
Εφορμούν σε αδιέξοδες σήραγγες
Στοχεύουν με βέλη
Τα χάλκινα μάτια
Αποχωρισμός

*
Τρύπιο μαντήλι
Φευγάτος ένας πόντος
Στο μέτωπο του κόσμου
Έρχεται μπόρα
Ανακολουθία

*
Βουβάθηκαν τ' αστέρια
Εκείνα που κάποτε
Έστελναν το άγγελμα
Διάττοντα τα λόγια στο σπίτι
Με τα ικριώματα
Αποξένωση

*
Στη δική μου χώρα ενδημούν
Σπάνια λεπιδόπτερα
Μοιάζουν μικρές σαΐτες παιδικές
Που κουρελιάστηκαν
Σε αιθέρες γκρίζους
Αυτοάμυνα

*
Οι Κυριακές θλίβουν
Οι Δευτέρες αλλάζουν
Κι όλη η επόμενη εβδομάδα
Φορά το σεντόνι
Του εφιάλτη ανάρριχτα
Αποκάλυψη

*
Τα χείλη έτοιμα για ψευδορκία
Μόνο τα μάτια παρέμειναν αληθινά
Τα χέρια ησυχαστήριο της νικοτίνης
Περιθωριοποιούν τις μοναξιές
Συμβιβασμός

*
Στο λευκό χαρτί
Σταγόνες από μελάνι
Σχημάτισαν μικρούς ύφαλους
Η πένα χωρίς πυξίδα
Σκόνταψε στα αδιαπέραστα μήπως
Περιχαράκωση

*
Οι ψυχές των μικρών πουλιών
Περιφέρονται στα παιδικά όνειρα
Σκοτώνουν τους δράκους
Ανασύρουν ναυάγια
Και δροσοσταλίδες κάνουν τα δάκρυα
Ευδαιμονία

*
Πήρες τους χρησμούς
Διάβασες τους οιωνούς
Μέτρησες τους ρόζους της φτελιάς
Αναστράφηκε η κλεψύδρα
Βραδύνοντας τα δευτερόλεπτα
Ανταπόδοση

Ήρθα σε εσένα

Ήρθα σε εσένα γιατί αλλού
Δεν είχα που να πάω
Δέντρο ήμουν με παγωμένα κλαδιά
Χαρταετός με κομμένα τα ζύγια
Λίθος σε αλώνι που πλαγιάζει η βροχή
Κι ήθελα τόσο να μακρύνω από το άδειο μου γκρίζο
Κοντά σου ήρθα σχεδόν τρέμοντας
Από μια ψύχρα εφιαλτικά κυκλωτική
Κομήτης ήμουν μικρός
Που συντρίβεται στου σύμπαντος την πόρτα
Κι έπρεπε εσύ να με ενώσεις για να υπάρξω

Δεν ήταν Άνοιξη ούτε γλαυκό Καλοκαίρι
Σαν ήρθα κοντά σου
Φθινόπωρο ήταν που η φύση λάμνει
Στο κενό με τρεμάμενα χέρια
Στα καμπαναριά άδειες οι φωλιές των πελαργών
Στο χώμα ο σπόρος πλαγιαστά κρυμμένος
Στις θάλασσες κλειστά τα παντζούρια της μέθεξης
Φθινόπωρο ήταν
Κι η καρδιά μου πολιορκήθηκε από ήλιους φτενούς
Που στο κορμί σου ενδημούσαν

Πέρασαν χρόνια πολλά
Ήρθαν αστραπές μαντάτα κακά σκισμένα ιστία
Η μορφή σου απεικονίστηκε στα μάτια μου
Η καρδιά σου χτύπησε στις προσευχές μου
Η αύρα σου λείανε τις άκρες των δακτύλων μου
Μεταλλάχτηκες αργά μέσα μου
Σε ρόδο εκατόφυλλο
Που μ' αγκυλώνει μ΄αγκάθια λυτρωτικά
Που με μεθά με ευωδιές λιγωτικές
Που το βάζο της ψυχής μου παρήγορα κοσμεί
Πέρασαν χρόνια πολλά
Τόσα που στα ακρολίμανα χάθηκαν πλέον
Τα πέτρινα φιλιά της μικρής ταξιδιώτισσας
Έμεινε μόνο το μαντήλι
Με το ματωμένο μονόγραμμα
Να με πηγαίνει στα γήινα πάθη τα αρχέγονα

Τώρα τροχοδρομώ στα τυφλά
Σαν τραγούδι λυγμικό κορυδαλλού
Πονά η απουσία τις νύχτες
Σαν λόγος ανείπωτος μελλοθανάτου
Δράμει στις φλέβες ο πόνος
Που να σε βρω;
Τώρα ενθυμούμαι επίπλαστες συλλαβές
Σαν κίβδηλο νόμισμα κρυώνει
Στο στήθος ο δείκτης της προδοσίας
Σαν δόντι ατσαλιού πληγώνει
Στο μέτωπο η κραυγή του φόβου
Πως να υπάρξω;
Μένω να κοιτάζω βουβή τις πτυχώσεις της βεντάλιας
Ξεχασμένη στο στρόβιλο της μνήμης
Να κρατώ σε παλάμη ζεστή τον άνεμο
Του πάθους που δεν επληρώθη

Τα λουλούδια του βυθού

Το επιτοίχιο ρολόι έδειχνε μεσάνυχτα
Σταθεροί λες οι δείκτες του για ώρα
Τι να περιμένεις
Όταν χορεύει εμπρός σου η απουσία με τον τυφλό ιππότη;
Απλά σιωπάς στρέφοντας το βλέμμα χαμηλά
Στοχεύοντας απέλπιδα
Σε υποθετικά πρόσωπα
Σε ημιτελή έργα
Σε σπάταλες αντιθέσεις
Που σε κρατούν δεμένο στα ψεύτικα τοπία του χτες

Ξεφύλλισες το παραμύθι
Βρήκες την χαρακιά στο οπισθόφυλλο
Αυτήν που απερίσκεπτα χάραξε ο πατέρας
Πριν φύγει για ένα ταξίδι στα βουνά της λαγκάδας
Δεν επέστρεψε
Έμεινε η χαρακιά να τον θυμίζει
Ειδικά τις νύχτες που το φεγγάρι έστεκε ακίνητο
Σαν να περιέθαλπτε τους τραυματισμένους αναρριχητές

Είπες να γράψεις ένα ποίημα αλλιώτικο
Να μιλά για θαλασσινά λουλούδια
Για αποσκιερά μέρη για ναυάγια ανεξερεύνητα
Σε εικόνες να κλείσεις ένα κόμπο πίκρας
Δεν μπόρεσες
Ίσως να έφταιξαν τα δάκρυα σου
Ή το μολύβι που δεν βρήκες στην τσέπη του πεθαμένου
Παρετήθηκες
Πως να γράψεις με μάτια ασθενικά
Κι άδειες μνήμες;
Φοβήθηκες την άσπρη σελίδα οπισθοχώρησες γελώντας
Κι έκλεισες την πόρτα μη δεις της νύχτας τα ιερογλυφικά
Να σε διώκουν με τις χίλιες τους γλώσσες

Σε λίγο χαράζει
Το φως θα διαπεράσει την πλάση
Τι ωραία που θα χρωματιστούν οι βυθοί
Κι οι γοργόνες θα πάρουν ξανά το ροδαλί στις παρειές
Αυτή η νύκτα κράτησε πολύ
Λες κι είχε χαθεί στο δάσος
Μαζεύοντας πευκοβελόνες για στολίδια
Τώρα κουρνιάζει στα σεντόνια
Πλέκει τα κόκκινα μαλλιά της
Μιλά για έρωτες ατελέσφορους
Φτιάχνει θεσπέσια γλυπτά προσωπεία
Σε λίγο χαράζει
Κι εγώ σε κρυστάλλους θα κρύψω τα χρώματα
Που αναδύθηκαν στο πρώτο μας άγγιγμα

Ο,τι μας είπαν οι σκιές

Φοβηθήκαμε τις σκιές και κρύψαμε τα χέρια μας
Βαθιά στις τσέπες
Ήταν τα χρόνια ψυχρά κι εμείς μικρές φλογίτσες
Που σιγοτρέμανε σε εγκαταλειμμένες πλατείες
Ντυθήκαμε την παλιά κάπα του πατέρα να ζεσταθούμε
Βουλιάξαμε σε ένα παρελθόν με ύπουλα σχέδια
Δεν έπρεπε να αργοπορήσουμε μας περίμεναν
Αμήχανα κρυφοκοιτάξαμε τ' αγάλματα που μειδιούσαν
Και πάνω τους χαράξαμε την τελευταία μας λέξη να φωτιστεί
Ό,τι μας έκρυψαν οι σκιές ήταν κάποια μισοσβησμένα
Χνάρια που κανείς δεν πρόσεξε

Τα απογεύματα τραβάγαμε για τους καφενέδες
Φίλους δεν βρίσκαμε
Είχαν φύγει από παλιά σε μακρινούς προορισμούς
Σε οροπέδια με ανύπαρκτες οριογραμμές
Κάποιοι μας είπαν πως τους είδαν να φιλιώνουν με τ' άστρα
Και στα χέρια τους να εξέχουν κιτρινόμαυρα πηλήκια
Μιας εποχής αλλοτινής
Έτσι τους φέρνουμε τώρα στην μνήμη μας σαν σπάμε
Σαν παιδιά τραυματισμένα με ορφανές τις ματιές
Ό,τι μας φανέρωσαν οι σκιές ήταν δυο στίχοι εφηβικοί
Που κάποτε διαβάσαμε στις ασπρισμένες μάντρες της πατρίδας

Επιφυλακτικά αφήναμε στα ταχυδρομεία τις επιστολές μας
Πάντα ελπίζαμε σε έναν έστω παραλήπτη
Γιατί με τον καιρό τα λόγια μας βάρυναν τόσο
Ώστε έπρεπε ή να τα μοιραστούμε ή να τα αφήσουμε
Σε κάποιο σπλαχνικό ποτάμι
Μακριά να τρέξουν να πληγώνουν τους μαιάνδρους
Πανάκι να γίνουν ιστίο ελαφρύ
Σε βυθούς να φτάσουν κοράλλια αιμάτινα να νοιαστούν
Σε ρουφήχτρες νερού να παίξουν με τον ίλιγγο
Γιατί εμείς αν και φτωχοί αέναα θα είμαστε ταξιδευτές
Ό,τι μας ιστόρησαν οι σκιές ήταν κάποιες αλήθειες ξεχασμένες
Που με τον χρόνο κατέληξαν να τις περιπαίζουν οι πραγματιστές

Με κλώνους αγριελιάς σκεπάζαμε τα μνημεία μας
Είχαμε μάθει να κερνάμε τους νεκρούς μας πικρή μέντα
Ποτέ δεν μας λοιδόρησαν χαμογελούσαν ηττημένοι
Ξεδιάλεγαν τα δώρα που τους φέρναμε
Ένα φτερό ένα μολύβι μια σπασμένη πένα μια ζυγαριά ακριβείας
Όλοι αυτή προτιμούσαν
Σαν να ήθελαν να ζυγιάσουν το βάρος της φύσης τους
Ή των ονείρων τους καρπούς που άδειοι έμειναν πόθοι
Τα βράδια σκεπάζαμε τους καθρέφτες με λινά σεντόνια
Μην δούμε τα προσωπεία των νεκρών μες τη μορφή της σελήνης
Ό,τι μας είπαν οι σκιές ήταν ένας σπασμένος λόγος
Που ένας ακοντιστής άφησε για διαθήκη σε έναν στάσιμο κόσμο

Ασκητική

Πληγώθηκαν τα πέλματά μου
Διαβαίνοντας γλιστερά μονοπάτια
Σχεδόν αιωρούμαι στην πέτρα
Σχεδόν φύομαι στα βράχια
Κυκλαμιάς δίχτυ που φυλακίζει το φως
Έτσι θωρώ της ζωής μου την σεπτή εικόνα

Ασκούμαι στα ύψη και πέφτω σε νάρκη γλυκιά

Κρύβομαι και φανερώνομαι

Σαν πουκάμισο πεσμένο στην πυκνή χλόη

Ρουφώ τον αέρα στολίζομαι άγρια φτέρη

Ανεβαίνουν οι παλμοί ξεφεύγω

Αδιαφορώ αν το ποτάμι θα αλλάξει κοίτη

Κυκλαμιάς πέπλο που ανάκλιντρο ντύνει

Έτσι αντικρίζω της ζωής μου το αρχαϊκό όνομα

Ψηλαφίζω τις ακμές του φεγγαριού
Εκείνες που το αίμα μου απέσπασαν
Σε χρόνους ιερούς
Τα δάκτυλα μου πυρσοί πολέμου
Οι φλέβες αιμάτινα πεδία φλεγόμενα
Δεν θα σου αποκρύψω τα μυστικά
Εγώ τα ύφανα με χρυσοκλωστή να τα ζηλέψεις
Κυκλαμιάς άνθος που στα ύψη φύεται
Έτσι ενθυμούμαι της ζωής μου το ανεμογύρισμα

Φυλακίζω τις σκέψεις και τις στρώνω με ομίχλη
Σε κελί παγερό τις ξεχνώ να θολώσουν την εικόνα σου
Επισκέπτομαι θόλους κι απ τα ύψη μιλώ
Δεν φοβάμαι την διπλή σταύρωση μου
Η ματιά μες τα άπειρα μήκη να χάνεται
Κι η καρδιά ελεύθερη στις νεφέλες
Να πεταρίζει σαν πετρίτης τυφλός
Είδα την σκιά μου στον φεγγίτη να στέκει
Κι από τότε μεσίστια την σημαία αναρτώ της ψυχής
Κυκλαμιάς πετρώδης μήτρα που χρυσάφι φως γεννάει
Έτσι θησαυρίζει η ζωή μου από ένα σου μόνο χάδι

Δημοσιεύτηκε στην ποιητική σελίδα "Οι ποιητές του κόσμου"
που διατηρεί ο φίλος ποιητής Στρατής Παρέλης και τον ευχαριστώ πολύ

Εγχάρακτες λέξεις

Απόστασαν οι θάλασσες
Σκέβρωσαν απ' την πολύ αρμύρα τα πελάγη
Μαύρο πετούμενο ο πόνος
Και πως να τον δαμάσεις;
Σκύβεις δεν κλαις
Θυμάσαι αρχαία ναυάγια
Σκιές τυμβωρύχων
Και ένα κλειδωμένο σεντούκι
Με τα πιο ακριβά ενθύμια:
Του πατέρα το καπέλο
Της μάνας την εσάρπα
Του αδερφού την ψεύτικη διχάλα
Κι ένα τόπι πάνινο δικό σου

Εχτές πριν νυχτώσει
Κλάδεψες το γιασεμί
Στεφάνωσες με τα κλαδιά του
Την κρύα κάμαρα
Ο πόθος να επιστρέψει
Τα χρόνια να λουστούν με μύρα
Το μπαλωμένο σου πουκάμισο
Την ζεστασιά να πάρει του Ιούλη
Αδίκως όμως...
Απόστασαν οι θάλασσες
Εκείνες που τρελά σε γύρευαν τις αυγές
Θάμπωσε το ματογυάλι του φαροφύλακα
Το καράβι εξέπεμψε s.o.s
Θρήνησαν ως και οι βράχοι
Που το χοντρό ετοίμαζαν αλάτι
Για το στερνό δείπνο του ναυτόπουλου
Εσύ απόμακρος σαν τηγμένο μέταλλο
Εμπιστεύτηκες τα σταυρωμένα φιλιά μας στα χάη
Η πορφύρα της δύσης λεκιάστηκε με μαύρο αίμα
Κι οι αστραπές φοβήθηκαν μη μας βρει κακό θανατικό

Απόστασαν κι οι δρόμοι
Θέλησαν σε γκρίζα κουβάρια να μαζευτούν
Αφανίστηκαν πλακάτ πεζοί χαρτορίχτρες
Οι ουράνιοι ταξιδευτές
Θυμήθηκαν ξάφνου
Τη μυστική τους αποστολή
Κι άνοιξαν τις φτερούγες τους
Να σκεπάσουν την σπασμένη του μουσείου προτομή
Προφητικά τα πουλιά μίλησαν
Με λόγια διφορούμενα κι ασαφή:
"Οι Θεοί θα βουβαθούν μπρος
στο πηγάδι με το λιωμένο μολύβι
και μόνο μια καρδιά αιμάσσουσα
θα εξορύξει ευλαβικά
του ανθρώπου το πιο ακριβό ορυκτό"
Προφητικά τα πουλιά μίλησαν
Και μακριά πετάρισαν
Πάνω στα νέφη να απίθωσουν
Των μαρμάρων τις εγχάρακτες λέξεις
Να τις υμνούν οι άγγελοι στις νυχτερινές συνάξεις τους

Αφιερωμένο

Στη σχισμή του Φθινοπώρου

Χορεύουν τα πεσμένα φύλλα στην άσφαλτο
Μικρές καρδιές που ριγούν στην απώλεια
Χαμίνια που είδαν να σκίζεται το άδειο τους πουκάμισο
Χορεύουν κι οι άνεμοι στην εμπασιά του Νοέμβρη
Τρελοί χαρταετοί επιφανείς στην ασφάλεια του κενού
Παιδίσκες παραδομένες στην ουράνια τέρψη
-Δεν έχω ακόμα σχηματιστεί αργοπόρησα να βγω στα ύφαλα
Να μετρήσω τις μέρες και τα έργα που με θέλησαν μόνη-
Στη σχισμή του Φθινοπώρου άργασα τις γωνίες της σκέψης!

Διάφανα κρύσταλλα αντανακλούν τις φωτιές των άστρων
Στις μεγάλες νύχτες τις παγωμένες απ' τα βήματα της βροχής
Βρήκα μια πέτρα στρογγυλή απ' το αλώνι της πατρίδας
Την έβαλα φυλακτό στο στήθος
Μην και κρυώσει το παιδί στο ταξίδι
Μην και πονέσει του κύκνου ο λευκός λαιμός πριν την κραυγή
Βρήκα μια πέτρα τραχιά απ' του βράχου το στόμιο
Την κράτησα στα χέρια σαν μωρό και την κανάκεψα
Μην και λείψει απ' τον κόσμο ο καλός αγώνας
Μην και αφανίσει η λήθη τα λεπτά μέλη των ερωδιών
Στην σχισμή του Φθινοπώρου συνέλεξα τους θησαυρούς της αγάπης!

Στάζουν οι τρύπιες στέγες στις παράγκες των φτωχών
Τα μεσημέρια αναχωρούν απαρηγόρητοι προς το βορρά
Μελαγχολούν οι μανάδες με αδειανά τα χέρια και τα φθονούν
Προσπαθούν να ξεχάσουν οι προδομένοι την αδικία
Τρέχουν κόντρα στον άνεμο φωνάζουν λοιδορούν την φυγή
Παίρνουν τ' αλέτρι ξεφτούν την σκουριά απ' τα μαχαίρια
Η σπορά ν' αρχίσει να μιλήσει το χώμα ξανά
Μην και μείνει άκληρη η ιστορία και στρεβλή
Μην και ξεχάσει η ανατολή την ορθή της πορεία
Παίρνουν μαχαίρι προγονικό μαυρομάνικο
Στο μεσαίο τον κίονα την εντολή να χαράξουν
Έτσι που να αφήσουν μιαν κληρονομιά στους απόντες
Μιαν γραμμή καθάρια  στον ορίζοντα να διαβαίνουν
Στην σχισμή του Φθινοπώρου πλάνισα τα όνειρα μην και πληγούν!

Με συντροφεύουν οι πύρινες ώρες σου

Δακρύζουν τ' αγάλματα
Λεπίδες πύρινες που σκίζουν την πέτρα
Θυμήσου τον πόθο τον καταιγιστικό κι έλα
Αναχωρούν οι νερομάνες πολυδαίδαλες
Αυλάκια να σκαλίσουν στα στήθη της κρήνης
Διέβλεψε την δίψα των απόντων κι άφησε μακριά την λύπη
Φόρα το σκουφάκι της πιο διαλεχτής μέρας που σου πάει 
Δακρύζουν οι σκληροί βοριάδες
Σαν γροικούν τις συνεχείς εκτινάξεις στις φαβέλες 
Παραδέξου πως ήξερες πόντο τον πόντο
Το υφάδι της χλαμύδας που ντύθηκα μόνο για σένα 

Εμένα άσε με μόνη
Να πλανιέμαι στην αίολη νύχτα
Μοναχική κι απόκοσμη χωρίς πλησμονή καμιά 
Να σφυρίζω τρελά σαν έλικας χαλασμένος
Εμένα άσε με εδώ
Επώδυνα να με συντροφεύουν
Οι πύρινες ώρες σου
Αυτές τις ώρες που χρεία τις είχα μεγάλη
Μενταγιόν στο λαιμό να τις δέσω
Κλειδωνιά να τις κλείσω στα χείλη
Γιατί απλά σ' αγαπώ με τις διαστάσεις των θρύλων
Με τις επάλληλες ικεσίες των επαιτών σε ζητώ
Αν χαθείς οι αστερισμοί μου θα συγκλίνουν στο κενό
Μες στην χώρα των βυθισμένων φωνών θα με πάνε
Απλανής να χνωτίζω τα τζάμια μιας φαιάς τεφροδόχου
Αχνό να αντικρίζω το μονόγραμμα σου στους φλοιούς της φιλύρας 

Τρίζουν τα γερτά παραθυρόφυλλα στο νότο 
Άστεγες μνήμες τα αγγίζουν με κλειστά τα φτερά 
Σκέψου τα μικρά χαλικάκια στης ερημιάς το μπαλκόνι κι έλα
Ανασκιρτούν τα κομπολόγια των μαρτύρων 
Σαν να μέμφονται την επάνοδο των φονιάδων φυλών 
Μην δειλιάσεις κι αλλάξουν φορά τα όνειρα σου 
Φύλαξε την εικόνα του ήλιου στην παλάμη
Φύλαξε στην κνήμη του αγέρα το πουκάμισο 
Κι αφουγκράσου την πρώτη μας μέρα στον έρωτα
Σκεβρώνουν τα οστά των πουλιών στα μεγάλα ταξίδια
Κι η αρμύρα συνθλίβει τις λεπτές τους χορδές
Παράφωνα τραγούδια στίχοι του μηδενός 
Μην τα ακούς γνώριζε ο Οδυσσέας από πάντα το πότε 
Παραδέξου το πως ήξερες πόντο τον πόντο
Το υφάδι της χλαμύδας που ντύθηκα...κι έλα ξετύλιξέ το