"Σε σένα κατέφυγαν οι πόλεμοι και τα φτερουγίσματα
για σένα έτειναν τις φτερούγες τα πουλιά του τραγουδιού"
Πάμπλο Νερούντα
Μεσάνυχτα, χωρίς κουβέντα δεύτερη
Ξεμονάχιασες τα νύχια σου
Τα απέκοψες απ την σαρκώδη μήτρα τους
Το ύστερο!.. Πρόσεξε!
Πετούν μαυροπούλια
Λεκιασμένα μπράτσα καπνίζουν στριφτά έπη
Δεν τυλίγουν αετόχαρτα
Θρηνούσες κραυγή νεογνικής ανάσας
Ανθρωπομορφικό το ελάφι στολίστηκε
Άγριες φυλές εσπερινών χρωμάτων
Ξεμονάχιασες τα νύχια σου, μεσάνυχτα
Πείναγες θάνατο κι είχες εγκάρσια
Μια γρατζουνιά από ένα ατροφικό φτερό
Σε κυρτή καμάρα.
Μια πόρτα έκλεισε, συρματόπλεγμα βίαιο
Δεν σε σφάλισε
Απρεπής, ιδρωμένος, βιαστικός άνεμος
Ποιος ο φόβος;
Εσύ δωροδοκούσες σθεναρά
Κι επιμελώς διεξόδους - τραχείας
Μιας μοχθηρής αυτάρεσκης μοναξιάς
Ποιος ο φόβος σου;
"Τα νύχια και τα μάτια σου"
Κάποτε παρενόχλησαν τη βάση
Του κυτταρικού σου συμπλέγματος
Στο υπενθύμισα
Χαμογέλασες
Ξέχασες πως... και...τι
Κατάπιες μονομιάς τα δάκρυα σου
Η πόρτα έμεινε ανοιχτή
Μην πετάς την τροχαλία
Να την ευλογείς!
"Τα νύχια και τα μάτια σου"
Ποιος στο συλλάβισε πρώτος άραγε;
Σου είπαν κι άλλα
Θυμήθηκες τον ποταμό
Μια κουφοξυλιά φύση, πλούσια τα ελέη
Δύσμορφοι αμφορείς σαν πλίθινα τοιχία
Με σπασμένα καλάμια
Μια στεγασμένη γάστρα παραπέρα
Χαμογέλασες
Όρισες φρουρούς, τα δικά μου δυο χέρια
Και δυο μαριονέτες ανόητες, τραυλές
Να επιδιορθώνουν με σκωπτικά χαμόγελα
Τα επισφαλή τους σκοινιά
Από το δικό μου εργαστήρι βγαλμένες
"Τα νύχια και τα μάτια σου"
Δυο μαριονέτες νεκρές
Πείνασα θάνατο στους αρμούς
Σπάνια τοιχογραφία, ασυντήρητη
Αιώνες ξεχασμένη
Να πούμε κάτι;
Θυσία;
Ανθρωπομορφικό το ελάφι στολίστηκε
Άγριες φυλές εσπερινών χρωμάτων
Θυσία;
Πρόστρεξες
Πάντα εσύ!
"Μήδεια, Αντιγόνη
Ελένη, Αριάδνη
Ερατώ, Αλκμήνη"
Η ονυχοφαγία σε ταλαιπωρούσε
Από μικρό παιδί!
Έτσι για να πούμε κάτι...
για σένα έτειναν τις φτερούγες τα πουλιά του τραγουδιού"
Πάμπλο Νερούντα
Μεσάνυχτα, χωρίς κουβέντα δεύτερη
Ξεμονάχιασες τα νύχια σου
Τα απέκοψες απ την σαρκώδη μήτρα τους
Το ύστερο!.. Πρόσεξε!
Πετούν μαυροπούλια
Λεκιασμένα μπράτσα καπνίζουν στριφτά έπη
Δεν τυλίγουν αετόχαρτα
Θρηνούσες κραυγή νεογνικής ανάσας
Ανθρωπομορφικό το ελάφι στολίστηκε
Άγριες φυλές εσπερινών χρωμάτων
Ξεμονάχιασες τα νύχια σου, μεσάνυχτα
Πείναγες θάνατο κι είχες εγκάρσια
Μια γρατζουνιά από ένα ατροφικό φτερό
Σε κυρτή καμάρα.
Μια πόρτα έκλεισε, συρματόπλεγμα βίαιο
Δεν σε σφάλισε
Απρεπής, ιδρωμένος, βιαστικός άνεμος
Ποιος ο φόβος;
Εσύ δωροδοκούσες σθεναρά
Κι επιμελώς διεξόδους - τραχείας
Μιας μοχθηρής αυτάρεσκης μοναξιάς
Ποιος ο φόβος σου;
"Τα νύχια και τα μάτια σου"
Κάποτε παρενόχλησαν τη βάση
Του κυτταρικού σου συμπλέγματος
Στο υπενθύμισα
Χαμογέλασες
Ξέχασες πως... και...τι
Κατάπιες μονομιάς τα δάκρυα σου
Η πόρτα έμεινε ανοιχτή
Μην πετάς την τροχαλία
Να την ευλογείς!
"Τα νύχια και τα μάτια σου"
Ποιος στο συλλάβισε πρώτος άραγε;
Σου είπαν κι άλλα
Θυμήθηκες τον ποταμό
Μια κουφοξυλιά φύση, πλούσια τα ελέη
Δύσμορφοι αμφορείς σαν πλίθινα τοιχία
Με σπασμένα καλάμια
Μια στεγασμένη γάστρα παραπέρα
Χαμογέλασες
Όρισες φρουρούς, τα δικά μου δυο χέρια
Και δυο μαριονέτες ανόητες, τραυλές
Να επιδιορθώνουν με σκωπτικά χαμόγελα
Τα επισφαλή τους σκοινιά
Από το δικό μου εργαστήρι βγαλμένες
"Τα νύχια και τα μάτια σου"
Δυο μαριονέτες νεκρές
Πείνασα θάνατο στους αρμούς
Σπάνια τοιχογραφία, ασυντήρητη
Αιώνες ξεχασμένη
Να πούμε κάτι;
Θυσία;
Ανθρωπομορφικό το ελάφι στολίστηκε
Άγριες φυλές εσπερινών χρωμάτων
Θυσία;
Πρόστρεξες
Πάντα εσύ!
"Μήδεια, Αντιγόνη
Ελένη, Αριάδνη
Ερατώ, Αλκμήνη"
Η ονυχοφαγία σε ταλαιπωρούσε
Από μικρό παιδί!
Έτσι για να πούμε κάτι...