χαϊκού πρώιμης μνείας

Πεσμένο λουλούδι
γυρίζει πίσω στο κλαρί -
ήταν πεταλούδα

MORITAKE

Στη ξερολιθιά
Στραγγίζουν τ' ασπρόρουχα
Πέρλες νυφικές

Λαλεί το πουλί
Μονάχο στη χαράδρα
Πού να ήσουν χτες;

Πρόσωπα ξένα
Φιλιά ματαιόδοξα
Τη λήθη κερνούν

Πάνω στο ράφι
Δίπλα στα μοσχοκάρφια
Βουητό δάσους

Κυλά μια πέτρα
Τυλίγοντας γύρω της
Της πάχνης ιστούς

Στον όχτο γερτή
Μια ροδιά συγκεντρώνει
Θυμούς στις ρίζες

Συρματόπλεγμα·
Τα φτερά τους κρεμάνε
Τρέμοντα πουλιά

Κορδέλες λευκές
Σε μαλλιά χρυσαφένια
Ποιος τις κούρσεψε;

Κρύο πετιέται
Το νερό απ' τις πηγές:
Της γης καθαρμός

Ιαίνει ο κόσμος
Κλεψύδρα που αδειάζει
Άπειρα πάθη

Στην αλφαβήτα
Περίσσεψαν γράμματα
Κι έπλεξες μύθους

Στο φυλάκιο
Ολόγιομο φεγγάρι
Τις ώρες σκουντά

Βγήκαν στην άμμο
Όνειρα να στεγάσουν
Κρινάκια λευκά

Νυχτοπερπατάς
Με το φόβο να σε βρει
Αστεριού βέλος

Λευκά μάρμαρα
Που πάνω τους μέστωσε
Γυμνή η γραφή

Πάνω στην πέτρα
Τις πληγές της σκόρπισε
Μια παπαρούνα

Ζητάς τον καρπό
Που μελώνει στο δέντρο
Χαρά να τον πιεις!

Πεταλούδα μου
Πως και ξελογιάστηκες
Σ' αγκάθι πικρό;

Γλυκά τραγουδούν
Το πρωί τα κοτσύφια
Στην άυπνη γη

Στη πυκνόφυτη
Πλαγιά, τ' αστέρια πέφτουν
Σαν φύλλα νεκρά

Σεμνά προβάλλεις
Στα παραθύρια της γης
Κυκλάμινό μου

Ένα μπουκέτο
Αμαρυλλίδες κρεμώ
Σε τέμπλο χειλιών

Μια ραγισματιά
Στ' ουρανού τον καθρέφτη
Κι ευθύς λησμονάς

Φεύγει το θέρος
Και πάει να πλαγιάσει
Σε κλίνη ψυχρή

Δεν ξεχνιούνται τα σπίτια

Τα σπίτια που πέθαναν άδοξα
Από στιλέτα αγαπημένα
Η μνήμη καλά τα συντηρεί
Δεν ξεχνιούνται τα σπίτια ούτε παλιώνουν
Κι ας καρδιοχτυπούν δυνατά  που και που
Κάτω από τις αχτίδες του σεληνόφωτος
Κι ας τα πνίγει πυκνός κονιορτός
Που τα πορτοπαράθυρα εξουσιάζει
Δεν λησμονούνται τα σπίτια
Ζητούν απέλπιδα ανάσες φυγής
Που θα τα επαναφέρουν σε χρόνο αλλοτινό
Τότε που οι νεφέλες τ' απογείωναν στ' άστρα
Κι ο νυχτερινός ύπνος φλέγονταν από όνειρα συμπαντικά
Τα σπίτια όταν μεγαλώσουν απιστούν
Ταξιδεύουν στις μέρες της άνοιξης
Στα ματωμένα από τη σφαγή σεντόνια
Υπογράφουν με τρέμουλο συνθήκες
Με πρόσωπα που θα τα σύρουν δέσμια στις ψυχρές νύχτες
Χωρίς έρωτα κρεβάτι πόθου ακριβά αρώματα
Μόνο με λέξεις χιλιοειπωμένες που νοσταλγία σταλάζουν

Τα σπίτια που παρασύρθηκαν στο κενό
Από χέρι Θεού τιμωρού
Η αγάπη αβρά τα περιθάλπει
Τούς στέλνει μηνύματα
Συντάσσει επιστολές λατρείας
Καλλιγραφεί αινίγματα στα υπερώα
(Μόνο που η γραφή ευθύς σβήνεται)
Φοβούνται τα σπίτια με τα χρόνια τους πυκνούς ιστούς
Που τα πορτοπαράθυρα εμποδίζουν να αναπνεύσουν
Ξεσκονίζουν με φτερά παγωνιών
Τα κρυφά δωμάτια που για τελετές προορίζονταν
Ξορκίζουν τα σπίτια την αμαρτία
Γι αυτό θυμιάματα ετοιμάζουν με βαριές μυρωδιές
Και στα σκαλιά αποθέτουν τρίποδα
Να 'ρθει η Πυθία να ελαφρύνει τη σκέψη
Με τα ιερά βαγιόφυλλα στα χέρια
Περιγελούν τα σπίτια τη λησμονιά
Στέκουν μια στιγμή μπροστά στο φακό του φωτογράφου
Κι ανθίζουν ξάφνου οι ακακίες στον κήπο
Τα γεράνια φουντώνουν επανάσταση
Τα ερωτικά γιασεμιά γεμίζουν το πανέρι της τυφλής

Απιστούν τα σπίτια και σε διώχνουν
Μαγεύονται από τα οδοφράγματα
Απ' τα χάλκινα κρόταλα των παιδιών
Απ' τα ράμφη των γερακίνων
Σπάνε όμως στο αιφνίδιο γέλιο των μανάδων
Συντρίβονται γεμίζουν ίσκιους απειλητικούς
Σε περιπαίζουν χαιρέκακα
Σαν χάντρες πολύτιμες σε περιφέρουν στα παζάρια
Σπάνε τα σπίτια κι οι  ρωγμές τους αλυσιδωτά ραγίζουν κι εσένα
Κι ας τούς ετάχθης φρουρός έμπιστος πλην μοιραίος

χαϊκού ζιγκ ζαγκ πορείας

Δροσιά: πως αλλιώς 
να ξεπλύνεις την τόση
σκόνη του κόσμου.

Matsuo Basho

Κράτα το δάκρυ
Πετράδι στο λαιμό σου
Χαρές ζυγώνουν

Δες πως ξεσπάνε
Στην ετοιμόγεννη γη
Ριπές βροχών

Πέρα στο δρόμο
Ανθίζει θρηνώντας
Λιλά βιολέτα

Λουλούδια μαδώ
Σε ολόχρυσο δίσκο
Ήλιους να ράνω

Λυγούν τα βουνά,
Αγέρας καβαλάρης
Σπαθίζει κορφές

Ψάρι εισχωρεί
Σε δίχτυα τρυπημένα
Βάση σχεδίου

Στις θαλάσσιες
Σπηλιές τα νερά παίζουν
Κρυφτό με το φως

Ξέρει απ' έξω
Τους οιωνούς των πουλιών:
Μύστης των κορφών

Έλατου σταυρός
Διατρυπάει το θόλο
Κάνε μιαν ευχή

Κι αν θα σου φέρουν
Χάλκινα κοσμήματα
Μίλησε στο χτες

Πόρτα άθικτη
Σε σπίτι γκρεμισμένο,
Τρέμει το κενό

Μοιράζουν τ' άστρα
Ματόχαντρες στα παιδιά
Και ξόρκια στ' αυτί

Πάνω στη στάχτη
Φύτρωσε το τριφύλλι
Σημάδι ζωής

Σκισμένο παλτό
Παρατημένο στη γη
Βροχές το τρίβουν

Στο παλιό κάστρο
Πάνω στις πολεμίστρες
Σκόνη μπαρουτιού

Μέσα στο νερό
Κλωναράκια βιγόνιας
Ρίζες πέταξαν

Στα καλντερίμια
Κροταλίζουν τις νύχτες
Άσπρα βότσαλα

Στρίβεις τσιγάρο
Με φύλλα του ανέμου:
Άθυρμα ζωής

Τράπεζα ναού
Σε βάθη πελαγίσια
Άρτους μοιράζει

Πάνω στο χιόνι
Έγραψα με μελάνη
Πύρινους στίχους

Κλειστό κοχύλι
Με τέχνη ετοιμάζεις
Ομορφιάς στέμμα

Φύγαν οι κύκνοι
Κι η λίμνη σκεπάστηκε
Με μαύρους σταυρούς

Στα πλακόστρωτα
Χαράζει το φεγγάρι
Ζιγκ-ζαγκ πορεία

Η οργή της θάλασσας

Κλαίει η θάλασσα σήμερα
Κλαίει και λυγμικά παρακαλεί:
"Όχι άλλα θύματα"
Αυτή δεν ήξερε
Απλά είδε τη απονιά των ανθρώπων
Και θύμωσε!
Φουρτούνιασε και μαζί τούς πήρε άθελά της
Πολλές ψυχές
Παιδιά αθώα
Γυναίκες νέες ετοιμόγεννες
Ανήμπορους μαχητές
Απάτριδες ξωμάχους

Κλαίει η θάλασσα σήμερα
Κι αν δεν πάψει το κακό
Θα εκδικηθεί
Εκείνους τους βολεμένους που λένε:
"Ο γέγονε γέγονε"
Και μαζί της θα τους πάρει
Τσουνάμι θα γίνει
Να πνίξει τις επαύλεις τους
Τα κροκοδείλια δάκρυα τους
Τα πολύχρωμα μαλλιά τους
Την τόσο υποκριτική τους συγνώμη
Κι "o γέγονε γέγονε"
Θα πει υποχωρώντας!