Χτύπησες το χέρι σου
με δύναμη πάνω στην πέτρα.
Διόλου δεν πόνεσες το αντίθετο
μάλιστα ένιωσες σαν να πλησιάζεις
και να ακουμπάς πάνω σε ατόφιο
μετάξι ή σε έναν υμένα παρθένας.
Το χώμα αντίθετα ήταν αυτό που
σε πλήγωνε, σε μάτωνε και σχημάτιζε
στο σώμα σου ανεξίτηλες σφραγίδες.
Ως τα σήμερα αμέτρητες από αυτές
διαπερνούν τη ζωή σου, την
προσδιορίζουν και σε ανήλιαγες
την οδηγούν φυλακές.
Η πέτρα απ' την άλλη αρωγός στην
οργή σου, στην ορφάνια, στο πένθος,
στην ατίμωση.
Η πέτρα που χτίζει, που σκεπάζει
και δεν είναι λίγες οι φορές που
προσκέφαλο γίνεται στον αγώνα σου
και του έρωτα βαθύς στεναγμός.
Μόνη σου λοιπόν φροντίδα η πέτρα
και του κήπου τα αόμματα αγάλματα.
Πρέπει να την προσέχεις από μάτι
κακό που σε δυο κομμάτια την σχίζει
και προπαντός να την αγαπάς και
να την παρηγορείς όταν δάκρυα
αναβλύζουν από τις φλέβες της.
Γιατί με τον καιρό η πέτρα δεν αντέχει,
θρύβεται σκόνη γίνεται και σε σκληρό
μεταβάλλεται χώμα και αλίμονο
τότε πώς να αντέξεις την καθημερινή
τριβή μαζί του;
Πώς να αντισταθείς και να μην
φτιάξεις μαζί με τα μικρά παιδιά
εκείνα τα χωμάτινα ειδώλια χωρίς
να ανοίξεις στο σώμα σου
εκείνες τις βαθιές γρατζουνιές που
δεν λένε να κλείσουν;
Το χώμα λοιπόν ο φόβος σου, ο πανικός σου
και η σκάλα που σε κατεβάζει στον Άδη.
Όσο επίμονα το αποφεύγεις τόσο πιο αργά
θα σταθείς στο περιβόλι με τις ξεμυαλίστρες
πορτοκαλιές που με πολλά σε παιδεύουν
καμώματα και με ακρίβεια μαθηματική
σε οδηγούν στη συντριβή.
