Το Γιβραλτάρ της ανατολής

Nikki 

Βαριά η καστροπορτα οδηγούσε στην ψημένη απ' την αλμύρα καστροπολιτεία. Σπίτια στο χρώμα της γης ανέβαιναν τον βράχο σαν την κανέλλια φοράδα που στα κοφίνια μέσα είχε το χρυσό στάρι της φαμίλιας.

Το σκουξιμο της φώκιας έσμιγε με την καμπάνα Του Ελκομενου Χριστού.

Στην ταπια τα κανόνια πυρπολουσαν λες ακόμα πειρατές και κατακτητές μη και μολεψουν τη γη τους νέοι άρπαγες.

Καράβι το κάστρο συνομιλούσε με την ψυχή του ποιητή που τις νύχτες έβγαινε ως την Αγία Σοφία για να κατευνάσει το Μυρτώο πέλαγος με κάθε λογής γητειες

Μονεβασιωτισσες κυράδες άξια ζύμωναν το ψωμί, ασπριζαν τα κονάκια και με το χέρι τους - που προέκταση είχε το τραγισιο νήμα - έπλεκαν την χοντρή φανέλα του κύρη τους. Έπαιρναν το δρόμο για την αυλή της κυρά Ματουλας για το βαρύ γλυκό. Τα παιδιά τραγουδούσαν: Λουλου βάι βάι λουλου λουλούδι της Μονοβασιας. Καρδιοχτυπουσαν οι καλοκυραδες και τα ξεβασκαναν με τις προσευχές των προγιαγιαδων.

Στέμματα ήλιου 

καταντικρυ πέλαγος 

πλοίο ο βράχος.

Οι δικοί σου ήρωες

Μην ξεχνάς στο ουράνιο κρυσφήγετο που κοιμάσαι

κλαράκια βάγιας να στρώνεις να έρχονται

οι ήρωες να σε συναντούν μαζί τους να μοιράζεσαι

ώρες δοξαστικές.

Κι είχες πολλούς ήρωες που αγαπούσες και

συνδιαλεγόσουν μαζί τους στα φεγγερά παράθυρα

της ζωής.

Το κορίτσι που μάζευε ασημόχαρτα κι έφτιαχνε

ανεμόμυλους που τους πουλούσε στα πλωτά παζάρια.

Θυμάσαι την ζακέτα του;

Όλη γεμάτη τσέπες παραφουσκωμένες με όνειρα.

Κάθε μέρα πρόσθετε κι από μία άλλη κι εσύ

γελώντας του χάριζες νήματα στα χρώματα της ώχρας

να έχει ο κόσμος γη να πλαγιάζει τα απομεσήμερα.

Μην ξεχνάς λοιπόν τα βαγιόφυλλα απ' αυτά

που στεφανώνουν τα παλικάρια που έμειναν

τα χέρια τους πάνω στην κάνη σε ένα διάσελο ψηλά.

Θυμήσου το μην και πικραθεί το αγόρι που

ορφάνεψε από ψωμί και χώμα έπαιρνε και έπλαθε

τους καλόσχημους άρτους με προζύμι αληθινό

απ' το σκαφίδι του ήλιου.

Έρχονταν τα πουλιά, τσιμπολογούσαν τα ψωμιά

κι έφτιαχναν τις φωλιές τους στης κυρά Ξένης

το παράπηγμα.

Γέμιζε η γειτονιά με μελωδίες και ξαφνιάσματα νεοσσών.

Χαίρονταν τα κορίτσια κι έδεναν πολύχρωμους φιόγκους

στον φράκτη του φτωχόσπιτου.

Αμολυτά έμεναν τα μαλλιά τους να κυματίζουν

σαν τα χρυσά στάχια στο αντάμωμα τους με τον λεβάντε.

Κι αν βαγιόκλωνα δεν βρεις μην πικραθείς καθόλου

σου έχω εγώ πολλά δεμάτια για να πάρεις.

Μην φανταστείς πως κλάδεψα κανένα δέντρο

τουναντίον στα ματωμένα γόνατα

των παιδιών τα βρήκα αποξηραμένα

να με περιμένουν στην κλίνη σου

σε βραγιες να τα αποθεσω, κρυφά να δαμάζεις

τα αρμυρά κύματα της λήθης με τα θορυβώδη

ταμπούρλα του ερωτα

Αέναα στα χέρια μου να σε κρατώ σαν το μαλαματένιο

κλειδί που ανοίγει όλες τις θύρες των πνισμένων

με κισσούς  και αγράμπελες μεγάρων της

μνημοσύνης.

Το εύρημα

haibun

Έβρεξε με το λάστιχο τις γκρίζες πλάκες της αυλής. Μια πούδρα σκόνης φερμένη απ' την έρημο και μια στρώση γύρη απ'τα γύρω πεύκα επικαλυπταν την επιφάνεια τους. Τέλος της άνοιξης κι οι πλάκες αχνιζαν κατά την επαφή τους με το νερό. Μέσα σε λίγα λεπτά ήταν κιόλας στεγνές. Η ζέστη αφόρητη σήμερα είχε κάνει τα λουλούδια της αυλής να μαραγκιαζουν και να γέρνουν τα φύλλα τους όπως και τα πλούσια τους άνθη.

Κόκκινοι καρποί

στολίδια οι κερασιές-

φέρουν στα κλαδιά.

Καθιδρη με το μαντήλι στο χέρι να σφουγγιζει το μέτωπο της συνέχισε το έργο της. Σειρά είχαν τα ταλαιπωρημένα απ'τον ήλιο λουλούδια. Πολλά τα άνθη της αυλής τα φρόντιζε επιμελώς σαν να ήταν παιδιά της. Που και που τους ψιθύριζε λόγια αγάπης. Από παλιά είχε μια αμφίδρομη σχέση μαζί τους.

Μια μαργαρίτα

κρύβει καλά την αλήθεια-

βράχος την θρέφει.

Ξεκίνησε το πότισμα απ' τα βασιλικά που είχαν πάρει να φουντώνουν όλο καμάρι. Τα χάιδεψε και τα αρώματα τους πότισαν βαθιά την παλάμη της. Τα κορφολογισε λίγο και έφτασε στο γιασεμί που είχε πετάξει πολλά ανοιχτοπρασινα κλωνάρια. Τα είχε τα χρόνια του κι ο γερός ξύλινος κορμός του είχε αναρριχηθεί πάνω στην μάντρα.

Βαδίζει μόνη

παπαρούνες στον κάμπο-

ρεσάλτο κάνουν.

Οι τριανταφυλλιές της παρά το προχωρημένο της εποχής είχαν ακόμα άνθη. Ειδικά στην βελούδινη κόκκινη μέτρησε ίσα με  δεκαπέντε άνθη. Η μόνη παραπονεμένη ήταν η ροζ εκατοφυλλη που είχε γίνει λικέρ και γλυκό του κουταλιού. Φέτος μάλιστα ήταν τόσο η άνθιση της που στόλισε με τους ακριβούς θησαυρους της τα μπουκάλια και τα βάζα όλης της γειτονιάς για τα απογευματινά ταρταρισματα.

Πάνω στο χώμα

θεριαψε το τριφύλλι-

τύχη θα φέρει.

Ύστερα κατευθύνθηκε προς τις ορτανσίες που δειλά είχαν αρχίσει να πετάνε λουλούδια. Πράσινα ακόμα μα το καλοκαίρι θα έπαιρναν το ροζ χρώμα απ'τα μάγουλα των άγουρων κοριτσιών. Ήταν λίγο απαιτητικές και ζητούσαν χωνεμενο φουσκι για να καμαρώνουν σαν αρχοντοπουλες στο σεργιάνι που κρατούν στα χέρια για προστασία ροζ ομπρελινα.

Οργασμός της γης

λαμπρά τ' άγρια κρίνα -

μέλισσες καλούν.

Μόνο μια ορτανσία παλαιικη απο τα χρόνια της γιαγιάς της φέτος είχε πάρει να χλωμιαζει. Είπε να αφρατεψει το χώμα της και πήγε στην αποθήκη να πάρει το σκαλιστήρι. Σε ένα κουτί βρήκε πέντε σκουριασμένα πέταλα αλόγου. Τυχερό ήταν το φυτό. Πήγε κοντά του το σκάλισε και παράχωσε τα πέταλα κοντά στις ρίζες του. Ίσως με την κίνηση αυτή αποκτούσε μελλοντικά το ροζ χρώμα απ' τις παρειές των κορασίδων.

Κάτω στον κάμπο

χορός των πεταλούδων -

μαέστροι τ' άνθη.

Φτερωτός φίλος

 haibun

Τελευταία είχε πάρε δώσε με ένα σπουργίτι.Το είχε βρει σχεδόν κοκκαλωμενο μια μέρα του χιονιά να της χτυπάει αποκαμωμενο το τζαμί του σαλονιού. Το πήρε αγκαλιά, το ζέστανε με την ανάσα της κι όταν άρχισε να δυναμώνει το τάιζε σπόρια και ψιχες από το μπαγιάτικο ψωμί που είχε στην ψωμιερα. Αυτό την κοίταζε με μάτια ευγωμοσυνης και κατάπινε τους σπόρους.

Τικ τακ στην πόρτα

δύο μετρα το χιόνι-

σβήνει η ζωή.

Απο τότε κι ύστερα ήταν ο καθημερινός της επισκέπτης. Έρχονταν πάντα με τους κελαηδισμους των πουλιών πριν φωλιάσουν στα κλαριά και την έβρισκε. Πάντα το φιλευε κάτι άλλοτε σταφιδόψωμο άλλοτε σπόρους ή κριθερενιο ψωμί που κατά το πλείστον το λάτρευε.

Μπουκιά στο στόμα

φτεράκια αδύναμα-

κρύσταλλοι πάγου.

Μια μέρα που ο βοριάς με τα ξυράφια του ξυριζε δέντρα και υπάρξεις το σπουργιτακι δεν ήρθε. Έμεινε να παραμένει με την φουχτα γεμάτη για ώρες πολλές. Ανησύχησε, βγήκε στον κήπο να το ψάξει πίσω από τους θάμνους χωρίς αποτέλεσμα. Πάγωσαν τα χέρια της να παραμερίζει τα κλαδιά. Η πρόχειρη φωλιά του άδεια.

Χαλάζι στη γη

τρύπησε τις φυλλωσιές-

ενσκηπτει χιονιάς.

Την επόμενη μέρα το φιλαράκι της ήρθε ζωηρό και με καλή διαθεση. Μαζί του είχε το ταίρι του, έναν διπλάσιο σχεδόν σπουργιτα που της τσιμπούσε παιχνιδιάρικα τα φτερά και γουργουριζε ερωτικά πλάι της. Απερίγραπτη ήταν η χαρά της. Το μικρό σπουργιτακι θα της χάριζε κι άλλους χνουδωτους φίλους λίαν συντόμως. Η φωλιά στον κήπο θα έδινε ροτα χαράς στην ζωή.

Λυγίζουν δέντρα

κρούστα πάγου στην λίμνη-

θαμπή ανάσα.

Αυγινη ώρα

 haibun

Η αυγη φόρεσε το βαρύ ρόδινο από ακριβά  ταφτα φόρεμα και βγήκε στον κόσμο. Μαζί της εφερνε καλαηδισμους από βιολεντζελο και ένα πλήθος δροσοσταλιδων Βάραιναν τα φυλλώματα και το ταπεινό χορτάρι έπαιρνε το πρωινό του μπάνιο

Χαρά πρωινή

σταμάτησαν οι γρύλοι-

σκήπτρα αλλάζουν.

Σε λίγο ένας ήλιος στρατηλάτης βγήκε στην βίγλα των βουνών. Η αυγή στράφηκε προς την γκαρνταρόμπα της κι άλλαξε το φόρεμα της με ενα αραχνουφαντο γεμάτο χρυσές πουλιες κι ασημενιες πόρπες ελαφρύ φόρεμα κι ανάλαφρη μπήκε στην στράτα του ήλιου σαν συνοδός.

Λαμπρή μερα 

τραγουδισμα τζιτζικιών-

βοη στην φύση.

Αυτή ήταν η πιο όμορφη ώρα της μέρας.Πιστη στο ραντεβού της πάντα την συναντούσε με μια κούπα αχνιστο τσάι με γεύση μύρτιλου. Ψηλό κατάστρωμα το μπαλκόνι της επέτρεπε να ζει σε όλες τις εκφάνσεις του τα πρώτα ντροπαλά φιλιά της αυγής. Έτσι φύλαγε στην τσέπη της για όλη τη μέρα την μαγεία των θαυμάτων και μια χούφτα  βαρύτιμο χρυσάφι.

Χρυσά σανταλια

κνήμες ζεστές του θέρους-

ίχνη στην άμμο.

Kou-ta ( μια στροφή με τη μορφή 7/57/5 συλλαβών)

Πρόβαλλε το φεγγάρι

φέτα κίτρινη

έχασε το μισό του

ταίρι ζηλευτό.

*

Δείχνει τις δαγκάνες του

όρθια η ουρά

φαρμακερός σκορπιός

άοπλο θύμα.

*

Γονατιστή πηγαίνει

μπρος στην εκκλησιά

μετρά το κομποσκοίνι

μένουν δυο ψαλμοί.

*

Ποιήματα θα γράψει

γκρίζα τα μάτια

του σπάει το μολύβι

τη μνήμη .καλεί

*

Έφυγε το καράβι

μόνος περπατά

ξάφνου βουτά ο γλάρος

λίμνη δακρύων.

*

Ακύμαντη θάλασσα

πετάς μια πέτρα

φουσκώνουν τα νερά της

αφρούς σηκώνει.

*

Σκανδαλιαρικό παιδί

τσιρίδες βγάζει

σκίζει τ' αρκουδάκι του

το παζλ σκορπίζει.

*

Γάτος τρίχα σηκώνει

περνά ποντίκι

καταπάνω εφορμά

μια χαψιά κρέας.

*

Ολοσκότεινο κάστρο

σβήσαν τα κεριά

φαντάσματα θα βγούνε

κρύο το αίμα.

*

Παρακμή οξυγόνου

κάηκαν δέντρα

καλαηδισμοί ολίγοι

φτωχικός όρθρος.

*

Σπασμένη η ομπρέλα

αέρας φυσά

μοιάζεις με ηρωίδα

του παραμυθιού.

*

Κίτρινες μαργαρίτες

γύρη σκορπούν

ποταμός τα δάκρυα

βρεγμένο σατέν.

*

Κίτρινη κολοκύθα

αργεί ο χορός

νοικοκυρά την σπάει

σούπα θα γένει.

*

Έντρομη η αλεπού

τρέχει να κρυφτεί

φουντωτή ουρά έχει

τσιμπιές πετεινού.

*

Κυκλάμινα στον βράχο

χώμα γυρεύουν

ρωγμές βρίσκουν και μπαίνουν

σκίζουν την πέτρα.

*

Άοκνος ο ναυτίλος

πανιά μαζεύει

φύσηξε τραμουντάνα

σκούφο αποσπά.

*

Μικρή η μαγιοπούλα

στίχους σκαρώνει

λουλούδι τ' όνομα της

καρδιές λαγγευει.

*

Φωνάζει ο κόρακας

τρέμει η κυρά

τυρί βρίσκει του δίνει

φεύγει παρακεί.

*

Μικρό το βαφτιστήρι

νύχια ροδαλά

παπά γενειάδα πιάνει

τούφες τα μαλλιά.

*

Μικρή πεταλούδα

ανοίγει φτερά

χαίρει σε μίσχους πάνω

πλάνη ή ανθός.