Όταν βλέπουν εφιάλτες τα πουλιά
δονείται συνθέμελα η γη.
Έρχονται σεισμοί δυνατοί και
σωριάζεται το ετοιμόρροπο σπίτι
που ο γέρος καντηλανάφτης έχει
για αποκούμπι του, εκεί που ζει
ολομόναχος κι ακούραστα πλάθει
τα κεριά της επόμενης λειτουργίας
με χέρια ροζιασμένα και μάτια στεγνά.
*
Όταν ξενητεύονται τα πουλιά
σταματούν οι καταρράκτες την
ασίγαστη ροη τους και τα νύχια
των αετών μεγαλώνουν επικίνδυνα
τέσσερις πόντους φοβίζοντας τα ερίφια.
Ηττημένα τα βουνά γέρνουν το
κεφάλι τους και προετοιμάζονται
για την επόμενη θυσία.
Σπαρασσεται η φύση και το κόκκινο
σκουφάκι της παπαρούνας -πριν ακόμα
έρθει στη γη- βάφεται προς στιγμή μαύρο.
*
Όταν κρυώνουν τα πουλιά σπάνε
τα μάρμαρα των ναών σε χιλιάδες
κομμάτια και εκτοξεύονται σε
απόσταση πολλών χιλιομέτρων.
Τα θραύσματα βρίσκουν μονάχα
τους ταπεινούς στη ψυχή.
Απειλητικό χαλάζι πέφτει καταμεσής
του θέρους σε μέγεθος πορτοκαλιού.
Οι σοδειές καταστρέφονται ολοσχερώς
και άδειο από ψωμί παραμένει
το ντουλάπι μα η καρδιά χορτάτη.
*
Όταν κουρνιάζουν τα πουλιά
μεγαλώνουν τα σιτηρά και παχαίνουν
τα στάχυα στα διάσελα.
Ζεστός αέρας παρασέρνει τα ευλύγιστα
σώματα τους σε χορό ρυθμικό.
Ξεφλουδίζει σποράκι σποράκι τους
καρπούς η γιαγιά και ταΐζει το εγγόνι της
και είναι απόγευμα και το ασβεστωμένο
πεζούλι είναι ακόμα ζεστό και πολύ
φιλικό και προσμένει το δείλι για να
ανάψουν οι φωτιές στα θεμέλια του.
*
Όταν ερωτεύονται τα πουλιά
σπάνε οι άρπες στα χέρια των
κοριτσιών και σεγόντο κρατάει
ο μπάτης στον αμούστακο κιθαριστή.
Οι νότες ταξιδεύουν ανενόχλητες
για τη γη του πυρός σκαρφαλωμένες
στα φτερά των γερανών.
Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη ακούγεται
μουσική.
Γαληνεύουν τα βλέμματα.
Φτωχές οι μανάδες νοστιμίζουν
τα παξιμάδια με νερό θαλασσινό
φωνάζοντας τα παιδιά στο σπίτι.
