Το εκτόπισμα του ποιήματος

Στη χαρούλα

Στεγνός ο ουρανίσκος μου
από καιρό δεν με αφήνει
να μιλήσω, ούτε να απαγγείλω
το ποίημα που κυοφορήθηκε
εντός μου.
Είναι που νήστεψα τα φιλιά σου
πολλά χρόνια και μόνη έμεινα
με μαύρο ρούχο και με
πεταλίδες στα χέρια
να μετράω των κυμάτων
το ρυθμικό πήγαινε έλα.
Σε ένα βράχο κατοικώ
έξω από του κόσμου
τη συνεχώς μεταβαλλόμενη
συνάφεια.

Γλάροι με συντροφεύουν
κι ένας μικρός φαροφύλακας
μου ιστορεί τα θαύματα
της θάλασσας.
Φορά το ναυτικό κασκέτο 

του παππού του
κι ένα παράσημο φέρει
στο στήθος από απερχόμενες
ήττες.
Είναι σοβαρός σαν δάσκαλος
πρωτοετής κι όταν
δεν περνάει καράβι
ψιλοκουβέντα μου πιάνει.
Μου μιλάει αργά
για γοργόνες, για θαλάσσια
τέρατα, για ναυαγούς και
για βυθισμένα καράβια
που τάφος έγιναν με
πάμπολους νεκρούς στα σπλάχνα τους.
Ωραίοι νεκροί που καρτερούν
στα θαμπά φινιστρίνια πιασμένοι
να έρθει το ναυαγοσωστικό να τους σώσει.

Έρμαιο των φιλιών κύμα 

και πάναγνη τον παρακολουθώ
εκστασιασμένη.
Με την φωνή μου χαμένη
νεύματα πολλά του κάνω.
Με καταλαβαίνει καθώς
γνώστης είναι των σωμάτων
ιδίως των αγιασμένων
από της αγάπης τον
ιερό βασιλικό.
Κάποιες φορές μάλιστα
του ανοίγω την καρδιά μου
διάπλατα για να με διαβάσει.
Αναστατώνεται, βλέπει
τις πληγές μου, διαβάζει
τους κρυφούς κώδικες μου,
τα ποιήματα εξετάζει
κι από τα βάθη της σκάβοντας
παίρνει αίμα για να γράψει
ένα εξόριστο πρελούδιο
της λήθης δοσμένο.

Στα τόσα χρόνια που ζούμε κοντά
πολλά μου έχει κλέψει ποιήματα.
Μάλιστα χτες με πληροφόρησε
πως επιτέλους την πρώτη του
θα βγάλει συλλογή.
Δεν τον κακιώνω, άφωνη μένω
και τον αφήνω καρτερικά
μέσα μου να έρχεται.
Άλλωστε ξέρω πως για εμένα
όλα τα ποιήματα της καρδιάς
άκλαυτα πήγαν από
τη μακρινή εκείνη στιγμή
που με μεθούσε η ηδονή
των ονειρικών ενυπνίων.

Του τα παραχωρώ λοιπόν εύκολα
χωρίς τύψεις ή υστεροβουλία.
Όλα δικά του είναι μόνο
ένα κρατώ για εμένα.
Αυτό το δικό σου που
για χρόνια δέκα το κρύβω
πάνω στον ουρανίσκο μου
Αυτό δεν τον αφήνω
να μου το πειράξει.
Τη γλώσσα μου βάζω
για φρουρά, δεν το βλέπει,
δεν το ακούει μιας
και οι στίχοι του έρωτα
στη σελήνη είναι δοσμένοι
και μόνο άναρθρες βγάζουν
κραυγές.

Δεν σου τελείωσα....
Επινοώ συνεχώς πονηρά 

τεχνάσματα, το στόμα κλείνω ερμητικά,
μάσκα φορώ και βέλο
χαραμάδα να μην βρει
και του αποκαλυφθεί ο λόγος.
Εσύ ο αποκλειστικός αποδέκτης του.
Εσύ η μούσα μου.
Εσύ τα παχιά μούσκλια
που με αυτά σπιτάκια
στήναμε μικροί στα ξέφωτα.
Σε προσμένω, μπούκωσε
το στόμα μου, αναπνοή δεν βγαίνει
και το σάλιο μου πύκνωσε και με
σταλαγμίτη μοιάζει.
Έλα εδώ φιλιά για να φέρεις.
Κρυώνω πλάι στη θάλασσα
και το σπήλαιο που έχω διαλέξει
δεν με χωράει.
Βαρέθηκα να ακούω και τις ιστορίες
των καταποντισμένων.
Με σφίγγει ο γιακάς,
με πνίγει και το ποίημα,
βαρύ το εκτόπισμα του.
Το τελευταίο έλα να ανοίξεις
κουμπάκι από το ριχτό μου
πουκάμισο αναπνοή για να πάρω. 

Ο πρόωρος θάνατος

Το μπαλκόνι έβγαζε
στο δάσος.
Οι Αμαρυλλίδες ξεδιάντροπα
είχαν πετάξει μπουμπούκια.
Τα άνθη τους δεν θα αργούσαν
να φανούν.
Με μεστωμένες γυναίκες
όμορφες τα άνθη τους έμοιαζαν.
Λίγες ρυτίδες, βαθύ βλέμμα,
πανάδες στα χέρια και μαλλιά
πιασμένα σε κότσο.
Ω, η ωραιότης δεν χάνεται ποτέ
μα τουναντίον πηγαίνει και κρύβεται
πίσω από το παλιό ντιβάνι
με τα ξεχαρβαλωμένα ρολόγια.

Η γύρη των λουλουδιών
δεν είναι τίποτα άλλο παρά
η πούδρα που βάζουν οι
κυράδες πριν κοιμηθούν
στα μάγουλα για να καμφτεί λίγο
το πουλάρι του χρόνου.
Κάθε απόβραδο οι γυναίκες
ξεστρατίζουν και ντύνονται
μάγισσες με όλα τους τα σύνεργα.
Κανείς δεν τις βλέπει
καθώς ιχνηλατούν μονοπάτια
στο γαλαξία.
Φορούν βαριές μπέρτες,
λεπτές κάλτσες και μπότες
ως το γόνατο.
Αιφνιδιάζονται μόνο μαζί
τους τα σύννεφα κι αλλόκοτες
παίρνουν μορφές.
Τα παραμύθια επιμένουν
να ζουν εκεί κοντά γιατί
την απαλότητα των γοφών
τους ασπάζονται.
Τα σύννεφα είναι οι παλαιές
ξεχασμένες ταινίες σε κάποια
βεβιασμένα στούντιο.

Το μπαλκόνι έβγαζε στον
ουρανό.
Οι ωραίες γυναίκες επιταχυντή
έχουν στα χέρια.
Αρέσκονται να ακούν
το ασίγαστο χτυποκάρδι τους.
Γελούν από μέσα τους όταν
Ψηλαφίζουν το σφυγμό τους.
Κάθονται σε τεράστια
τραπέζια γεμάτα με φρούτα
και ζυμωτό ψωμί.
Τις κόρες του ψωμιού τις πετούν
στα πουλιά για να βλέπουν
με τις ώρες
το επίμονο ράμφισμα τους.
Οι γυναίκες αυτές καλλιεργούν
τετράφυλλο τριφύλλι για
για να τους χαρίζονται
οι ουρανοί όταν ανοίγουν
Αλωνάρη μήνα.

Είναι φίλαυτες   
κι έχουν αφέλειες για να κρύβουν
τα βλέμματα από τους
περαστικούς.
Μοιάζουν με την άνοιξη
και ποτέ δεν έμαθαν
να ισορροπούν στο ένα πόδι.
Αν τους βγάλεις το σκούρο
βέλο δεν θα σου μιλήσουν
μόνο που εκεί στο μέτωπο
τους θα δεις γραμμένο
ένα ποίημα που συντάσσεται
με τον πρόωρο θάνατο τους. 

Οι πασχαλιές

Αφιερωμένο στη μητέρα μου

Μάζευα πασχαλιές
στον ύπνο μου.
Στα χέρια μου τις κρατούσα
και συμπύκνωνα το άρωμα τους
το πρωί με το ξύπνημα
να το έχω πλέριο στο σώμα μου.
Ψηλές ήταν
και μόνο στην κορυφή
είχαν τα άνθη.
Δύσκολα τα έφτανα
κι η ήρθε η μάνα μου
να με βοηθήσει.
Με ξυλοπόδαρα εφοδιασμένη
πολλά μπουκέτα
μου έκοψε.
Την ευχαρίστησα με ένα φιλί.

Στο καταράχι
ήταν φυτρωμένες.
Στο κομμάτι της γης
που πουλήθηκε
για τη χρεία της οικογένειας.
Θυμάμαι ακόμα
τη μάνα να πετά
πέτρες και βρισιές
στην καταχράστρια της γης.
Η μάνα μετανιωμένη
τώρα μάζευε τα άνθη.
Λες και στον κόσμο
των ονείρων είχε
σβήσει απ' τη ζωή της
τη μεγάλη απώλεια.

Σαν ξύπνησα
της τηλεφώνησα
Να προσέχεις
τα αρώματα της πασχαλιάς
μου είπε μισοτρελαμένη
Έρχονται οι μέλισσες
και σου στερούν
τους εύοσμους χυμούς.
Την άκουσα
και απαρνήθηκα τις
πασχαλιές των ονείρων.
Άσε που με τα
ξυλοπόδαρα μπορεί
να τσακιστεί και να
χτυπήσει τα γόνατα σκέφτηκα.
Κι η μάνα μου είναι μεγάλη
και πονά υπέρμετρα
τα παιδιά της,
περισσότερο από
το κομμάτι γης που έχασε.
Μόνο που μέχρι
σήμερα στις τσέπες της
κρύβει πέτρες και
φοβάμαι πολύ μήπως
μου λαβώσει τα όνειρα
και τα πανάκριβα που έχω
αρώματα μου πάρει
και τα πάει στο
καλντερίμι του θανάτου. 

Τα νυχτοπούλια

Ήρθαν τα νυχτοπούλια
και μου έγνεψαν κοντά τους
να μείνω.
Δυνατές οι φτερούγες τους
να κουρνιάζω εκεί τον πόνο
μου μπόρεσα.
Ήρθες κι εσύ με ένα
παιχνίδι βατραχάκι
στο χέρι
να μου υπενθυμίσεις
την παιδική μου ηλικία.
Τότε που οι οβολοί
περίσσιοι ήταν
κι ο μικρός αδερφός
κρατούσε το σχοινί
της καμπάνας
που σήμαινε Ανάσταση.

Οι νύχτες με έβγαζαν
σε εσένα μα εγώ
με κομμένα τα χέρια
παραμέριζα τη μορφή σου
κι από ένα πούπουλο
κρατιόμουν σφιχτά.
Ήρθαν σου έλεγα
οι ώρες που φυγαδεύουν 
ένα τέταρτο στα ρολόγια τους
κι αιφνιδιάζουν τον θάνατο.

Κρύβω ανάσες
τα φτερά μαζεύω
και στα νυχτοπούλια
εμπιστεύομαι τη φωνή μου.
Ο μικρός αδερφός
με ξυπνά.
Ενδίδω.
Στην Ανάσταση θα πάω
με ένα λιανοκέρι
φτιαγμένο
απ' τα φτερά του
και με τάμα στον κόρφο
τα κομμένα χέρια
που απολησμόνησες.

Ναός μου εσύ
και εικόνα θαυματουργή
να θητεύω μέσα τους
την απογευματινή
ώρα της θυσίας.
Τότε που το αίμα
πίδακας γίνονταν
και έπνιγε ράμφη
κρυψώνες κι
εκείνα τα σταυροδρόμια
που προσπέρασε η ήττα
των εναγκαλισμών μας.
Πλάι τα βρώμικα hotel
με τα λεκιασμένα
από τις αφορμισμένες
πληγές σεντόνια. 

Στα νυχτοπούλια 

αναθέτω τη λεύκανση τους.

Σομόνκα (ερωτικό ποίημα ανάμεσα σε δύο με την μορφή των τάνκα 5/7/5/7/7)

Τα δώρα

Άνοιξης βλέμμα
αποστατούν λουλούδια
χρυσή η κόμη
εγείρεται η καρδιά
γλυκιά μου απαντοχή.

Άνθη στον κήπο
μαργαρίτες κίτρινες
πλούσια γύρη
σφραγίδα του έρωτα
δίψασα τα χείλη σου.

*
Ραντεβού

Πρωινός ήχος
κίτρινο καναρίνι
κελαδίσματα
εγείρονται αισθήσεις
προσκυνώ τις χάρες σου.

Κρυφή η φωλιά
ερωτικός σύνδεσμος
τα χέρια τρέμουν
ακριβά τα φιλιά σου
μοσχοβολιά κερασιάς.

*
Φιλιά

Αηδόνια λαλούν
εγείρεται η φύση
πρωινός όρθρος
σπαρταρά η καρδιά μου
μαγικά τα χείλη σου.

Άνθη τριγύρω
χρυσός ο αμπελώνας
παλαιός οίνος
τρυγώ άχραντο σώμα
προστρέχω στα κάλλη σου.

*
Αναμονή

Κρύος ο σταθμός
φύγαν όλα τα τρένα
ξένο μαντήλι
κάθομαι στο παγκάκι
πνιγμός η νοσταλγία.

Φαλτσέτα πόνου
καρδιά θρυμματισμένη
ο στίχος λειψός
εγείρεται το σώμα
ξάγρυπνος σ' αναμένω.

*
Συνάντηση

Υγρό το χώμα
ευωδιάζουν κερασιές
άνοιξη λαμπρή
εγείρεται ο κόσμος
σεισμός τα δυο σου χείλη.

Κληματόβεργες
στρογγυλό το στεφάνι
ζεστό το φιλί
άπιαστος καβαλάρης
την κλίνη σου ζητάω.

*
Κάλεσμα

Γλυκά τα χείλη
αιμάτινα τα φιλιά
ζεστός ο κόρφος
εγείρω τα δυο χέρια
ψάχνω τα κύτταρα σου.

Γοργά τα πόδια
νεαρό το ελάφι
πυκνό το δάσος
ολάνοιχτοι οι δρόμοι
φλέγονται τα χείλη μου.

*
Άρνηση

Κρυφός ο γιαλός
κρινάκια καμπανούλες
χνάρια στην άμμο
εγείρω τον έρωτα
ακάνθινος μανδύας.

Πηγή άρνησης
διακλαδωτά ρυάκια
γλυφό το νερό
ξεδιψασμένα χείλη
άπατρις η καρδιά σου.

*
Το γράμμα

Κλαγγές πιστολιών
κλεισμένα τα βλέφαρα
πικρό το δάκρυ
εγείρονται ανέμοι
καρδιάς γραφή σου στέλνω.

Βουή πολέμου
πικραμένα τα χείλη
βαρούν κρόταλα
συλλαβίζω δυο λέξεις
παντοτινή αγάπη. 

Η μαθητεία των γλάρων

Ο δρόμος προς την καρδιά σου 

πολλά έχει εμπόδια, παρακαμπτήριους 

κι επικίνδυνες στροφές.

Οι πινακίδες δυσνόητες, ιερογλυφικά

να είναι;

Δεν τα αναγνωρίζω. 

Σε ποιο τώρα προσκυνάς αλφάβητο;

Ποιοι σε συμβουλεύουν προφήτες;

Εγώ που ονομάτιζα κάθε σου κύτταρο

μένω έμπλεη να παρατηρώ τις κινήσεις

των γλάρων μήπως μια πορεία μου χαράξουν

προς τα σένα.

Απιστώ των ματιών μου, σε μάγισσες

καταφεύγω την τρίλιζα για να λύσω του

μυαλού σου.

Πληρώνω αδρά, γρόσια πολλά έχασα 

κι υποθήκη έβαλα την κάμαρα που γλυκά σε κοίμιζα.

Θυμάμαι ακόμα το σκοπό του νανουρίσματος. 

Απέξω συγκρατώ της πεθυμιάς τα λόγια. 

Εκείνο το λεξιλόγιο πως μας πήγαινε!

Πώς το ξέχασες;

Κι η μουσική θεσπέσια να κλείνει τις λέξεις σαν αχιβάδα.

Ναι μια ελαφριά μπαλάντα ήταν στο ρυθμό του κύματος. 

Αύγουστο μήνα στο νησί σου.

Ανάλαφρα την άκουγα να έρχεται στο αμπέλι 

με τα καλογυμνασμένα πόδια των τρυγητών 

να την συνοδεύουν.

Τι θυμήθηκα ξαφνικά, φταίει η μοναξιά που

σωριάστηκε στα μέλη μου θα μου έλεγες.

Ας είναι.

Εγώ εξακολουθώ να ακούω να μιλάς σαν 

μέσα από ένα όστρακο μεγάλο.

Σοβαρά σε παίρνω κι ας αναγνωρίζω πλέον μιλιά σου.

Ακινητώ καράβια, γοργόνες ρωτώ 

αν σε συνάντησαν πουθενά.

Ασαφείς παίρνω απαντήσεις.

Μακριά μου στέκεις.

Σε ποιες άλλες χώρες αφήνεις το στίγμα σου;

Με ποια νανουρίσματα νεράιδων αποκοιμιέσαι;

Στο αγκυροβόλιο μου έλα να σου μάθουν οι γλάροι 

εξαρχής την γλώσσα του έρωτα και παράτησε 

επιτέλους αυτούς τους προφήτες με τα περίεργα 

ιερογλυφικά.

Γλώσσα μου γίνε πάλι ακριβή και κανόνας 

στίξης στο πολυτονικό μου καμβά.

https://princess-airis.blogspot.com/

Τάνκα

Λευκές ίριδες

προσκεφάλι του ήλιου
κήπος ανθηρός
η ομορφιά μαγεύει
άνθη κόβω για σένα.

*
Ανθρώπων έργα
κρυφές δροσοσταλίδες
ίριδες γλαυκές
γεμάτο το περβόλι
άνθη αναστάσιμα.

*
Λεπτές ευωδιές
μέλισσες ζουζουνίζουν
ο κήπος θάλλει
άνθη κόβω ίριδας
κεντρί χτυπά το μπράτσο.

*
Χάδια του ήλιου
χορεύουν οι ίριδες
χέρια απλωτά
φτιάχνω δυο ανθοδέσμες
μοσχοβολά το βάζο.

*
Άνθη ίριδας
καμαρωτό συρτάκι
ανέμου κύμα
πάλλονται τα πέταλα
σκόρπιες δροσοσταλίδες.

*
Πένθους ίριδα
μοσχοβολά το μνήμα
μάρμαρο λευκό
ανάβω το καντήλι
ήλιου έχω τσακμάκι.

*
Πουλιά πετάνε
λευκές οι πεταλούδες
άνθη ίριδας
σκηνή ανοιξιάτικη
ο νους μου αλαργεύει.

*
Εύοσμα άνθη
λεπτότητα πετάλων
ίριδες κομψές
ολόστρωτο λιβάδι
αρχονταρίκι ήλιου.

 *

Πλισέ φόρεμα
τρυφερή κορμοστασιά
ίριδας όψη
άνεμος ξαπολιέται
λυγίζουνε τα άνθη.

Ο έρωτας του θέρους

Έλα να σου χτενίσω την άγρια αλόη
των μαλλιών σου, γαλακτερό υγρό
να μην πέσει στα μάτια σου και τυφλωθείς.
Κουράστηκα να σου διανοίγω
μονοπάτια για τη μεγάλη επιστροφή σου.
Τα χέρια μου πνίγηκαν στα βρύα,
στις σκληρές πέτρες και στην
αλαζονική αγριάδα.
Κόπιασε με ένα εφοπλιστικό χαμόγελο
στα χείλη κι εγώ την εικόνα σου
θα περιεργαστώ και θα λατρέψω.

Ανοιξιάτικο είσαι ύψωμα με κερασιές
κι αγριοτριανταφυλλιές, αχ πόσο σε πόθησα!
Στα στήθη σου φωλιάζουν πουλιά
και για φωνή σου έχεις των κορυδαλλών
το λαμπρό τραγούδι.
Έλα σαν παιδί που φορά τα πασχαλινά του
να περιβρέξεις τον ύφαλο που κατοικώ.
Πείνασα το κόκκινο,
άδειασα από μυρωδιές,
κάηκαν τα τραγούδια
και με τι τώρα να περνώ τις ώρες;

Βουνά πέρασα, κύματα καβαλίκεψα, αγρούς
που φύεται η άγρια σπαραγγιά διάβηκα
με τα πόδια γυμνά και την καρδιά
να σε φωνάζει δυνατά.
Άντεξα χιλιόμετρα μα τώρα ούτε
ένα μικρό δεν μπορώ να κάνω βήμα.
Βάλε ένα χεράκι κι έλα.
Η αλόη των μαλλιών σου πύκνωσε πολύ
κι αν το χτένι μου σπάσει πώς θα σε αντικρίσω,
πώς θα σε ασπαστώ;
Θα ματώσω στις λόγχες σου.
Θα μπλεχτώ στις αδάμαστες ρίζες σου.
Θα ξεμείνω από φιλί και χάδι και δεν θα με γνωρίσεις.

Έλα εδώ τώρα.
Ο ύφαλος που ζω φυλακή μού έγινε,
μόνο γλάροι τον πλησιάζουν κι ένα χταπόδι
τεράστιο τον περισφίγγει .
Έλα να χαλαρώσεις τα πλοκάμια, πνίγομαι.
Στο οξυγόνο των φιλιών σου προσπέφτω
όπως ο μύστης παραδίδεται στα μάτια
της ερωμένης του στα μέρη που μόνο
Αύγουστο έχουν στο καλαντάρι τους.