Ήσουν μια μέλισσα
με διάφανα φτερά.
Δυο φτερά κρουστά
που σε απογείωναν.
Στους ουρανούς σε πήγαιναν
ολοένα να ζητάς χρησμούς
από τους Θεούς.
Στη γη ερχόσουν μόνο
για να τραφείς.
Αγέρωχος οπλαρχηγός
δεν καταδεχόσουν χώμα
να πατήσεις.
Κάποτε όταν στάθηκες
στο λουλούδι μιας
φραγκοσυκιάς έχασες
το ένα σου ποδαράκι.
Από τότε με ένα ξύλινο
ποδαράκι κυκλοφορείς.
Σαν γάντζος αυτό σε δένει
τώρα ταπεινά με τη γη.
Ασημένιο τάμα έκανα στην
Παναγιά την Ευαγγελίστρια
να σε φυλάει από μάτι
κακό κι από επιβουλές.
Ένα μέτρο πάνω από
τη γη αιωρείσαι
και φτάνω το ποδαράκι σου
να φροντίζω.
Τους ουρανούς πια
έπαψες να αποζητάς
και κοντά μου σε έχω
να νοστιμίζεις τη ζωή μου
με το μέλι σου και σκιά
να μου κρατάς στα κραταιά
μεσημέρια του Ιουλίου.
