Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2020

Οξυδέρκεια

Αποτέλεσμα εικόνας για ηλίανθος βαν γκογκ

* Θα κάνω μια παράκληση στον ήλιο, την ώρα που αφήνει τον κόκκινο μανδύα του
στη σέλα του βουνού να μην ξεχάσει τα χλωμά χέρια της μάνας.
Ροζέ να βάψει τους ρόζους κι άλικη την συστοιχία των δακτύλων. Να περνά ο καιρός
σαν μια βραδινή πομπή κύκνων κόντρα στον απόλυτο οίκτο.

* Τα παράκτια χόρτα έχουν μια στιφάδα αλλιώτικη, σχεδόν παρθενική, γεύση εν τη γενέσει.
Λες και ποτέ τους δεν ξεδίψασαν, λες και ποτέ τους δεν φίλιωσαν με την αρμύρα.
Τα βράζει ο ψαράς κι αγκυλώνεται το στήθος του. Όπως κολλάει ο τροχός στα λασπόνερα
κολλάει κι η τροφή στον ουρανίσκο συσπώντας τους σπονδύλους.

* Πολύ θα ήθελα να ήμουν μια τσαλακωμένη λευκή σελίδα που πετάει ένας μαθητής στο δρόμο.
Εκεί να γραφτεί η ωραιότητα των στιγμιαίων εκρήξεων. Η ωραιότητα των απορρίψεων μπρος στο
ευγενές της νεότητας θυμικό.

* Ο ποιητής βλέπει τον κόσμο σε επάλληλους κύκλους σαν αυτούς που μια πέτρα
σχηματίζει στην επιφάνεια της λίμνης θορυβώντας. Ζει μακριά από γωνίες, τεθλασμένες
κι επίπεδα σχήματα.Είναι ο απόλυτος άρχων της στιγμής κι αυτή κλώθει στα ποιήματα.
Μικρές στιγμές τρεμάμενες σαν ιστός αράχνης στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

* Ο ηλίανθος έχει αμέτρητους σπόρους για να μετρά με ακρίβεια τα ταξίδια
του ήλιου στο στερέωμα. Είναι ο αφανής αδερφός του. Αυτός ο ακριβολόγος
και ο οξυδερκής που δεν ξεκουράζεται ποτέ και στο σκοτάδι σχεδιάζει να γίνει
αρωγός της όποιας τέχνης και το επιτυγχάνει.

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2020

Αρματηλάτης

Αποτέλεσμα εικόνας για Σπάει το κλαδί  δίχρωμη πεταλούδα  διπλώνει φτερά

Έβγαζες τις λαστιχένιες σου μπότες στην είσοδο
κι έμπαινε ορθόστηθη κι ασυγκράτητη η υγρασία στο σπίτι.
Οι κάλτσες σου μύριζαν θειάφι, καμένο ξύλο κι άψητο ψωμί.
Τις έβαζες δίπλα στο τζάκι για να στεγνώσουν,
τρύπιες μανταρισμένες με κόκκινη κλωστή.
Σε παρακολουθούσα με μάτια εκστατικά, δεν μιλούσες,
απλά κοίταζες τις φλόγες, ήξερες τη μυστική τους γλώσσα.
Σε καμάρωνα έτσι τραχύς κι ωραίος που ήσουν.
Μόλις είχες επιστρέψει απ' το κυνήγι ιδρωμένος και αψύς σαν νότιος άνεμος.

Ποτέ δεν έφερνες κυνήγι, μόνο που πάντα έλειπαν
πέντε έξι φυσίγγια απ' τη ζώνη σου.
Στον αέρα σπαταλούσες το μπαρούτι.
Είμαι βέβαιη πως ούτε μια μικρή τσίχλα δεν θα μπορούσες να σκοτώσεις,
πόσο μάλλον έναν αγριόχοιρο που καυχιούσουν στις παρέες σου πως σκότωσες.
Εγώ αινιγματικά σε κοιτούσα, δεν μιλούσα απλά ψήλωνες μέσα μου
όπως ψήλωνες στα μάτια των φίλων σου πόντους πολλούς.
Καμιά ενοχή.
Κανένα παράπονο.
Κανένα κρυφογέλιο.
Γυάλιζες το τουφέκι σου και γελούσες κι ήσουν ένας σωστός αρματοφόρος.

Έπαιρνα την τσίγκινη λεκάνη στην έδινα να πλυθείς.
Το μοσχοσάπουνο θόλωνε το νερό, μύριζε άγριο κέδρο και χαμομήλι.
Το πέλμα σου ελαφρύ, τριβόσουν με κινήσεις διστακτικές
σαν να φοβόσουν μην λαβωθείς.
Σου έδινα καινούργια ασπρόρουχα και την κεντητή πετσέτα της γιαγιάς
να σφουγγίσεις το νερό απ' τους αστραγάλους.
Ήσουν τρωτός και δυνατός μαζί.
Ήσουν γήινος μα και αιθέριος.
Πώς να σε περιγράψω;
Το χνώτο σου μύριζε έλατο, ψημένο καλαμπόκι κι αψιά τσουκνίδα.
Στοιχημάτιζα πως δεν σε γνώριζα.
Συλλογιζόμουν πως δεν σε κέρασα ποτέ γλυκό κρασί.
Όλα απ' την αρχή.
Εσύ, εγώ.
Η αγάπη μας, ο έρωτας μας, όλα απ' την αρχή.
Μπαίναμε στην εφηβεία του κόσμου καμαρωτοί κι ωραίοι.
Όλα απ' την αρχή, εσύ ο αρματηλάτης κι εγώ μια πειθήνια ενοχή,
μια παιδούλα που κάνει ξυραφιές στα τζάμια των πορνείων.