Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

ανέμου κλωστές (χαϊκού)

Αποτέλεσμα εικόνας για χαϊκού

Τετράδια τα νέφη
να γράφει τις Μουτζούρες του
πιτσιρίκος Θεός

Alberto Guillen

Μακριά να πας
Στων πεύκων τα ιστία
Να ρίξεις θηλιές

Ψυχρό το χώμα
Ξύπνησε το φεγγάρι
Φωτιά να γευτεί

Ανεμοδείκτης
Στους εξώστες της νύχτας
Με τ' άστρα παίζει

Έλα στ' αμπέλι
Μέστωσαν τα σταφύλια
Δες! αναβρύζουν

Στο παραγώνι
Σιγόβρασε ο καφές
Μερακλίδικα!

Μέρωσε κύμα
Χρέωσα στην αγάπη
Μι' ακόμα πληγή

Δρόμου διχάλα
Κι αμφιταλαντεύεσαι
Μ' άδεια την τσέπη

Βροχή στην καρδιά
Κι εσύ ακόμα αργείς
Ήλιους να σπείρεις

Το κυπαρίσσι
Ουράνια μαζεύει
Κουβάρια πόνου

Γέρικος κρίνος
Σαν παραγκωνισμένος
Ανταποκριτής

Μια πεταλούδα
Σε κρίνου ανάκλιντρο
Ονειροπολεί

Τις κρύες νύχτες
Ναυαγούν στα σύννεφα
Σμήνη διαττόντων

Ξεκλέβεις σιωπές
Απ' τα ξερά ποτάμια
Δίκλωνη ρίζα

Κόκκινη μπέρτα
Στους ώμους της Άνοιξης
Η παπαρούνα

Τρυγάς τη ζωή
Μελισσούλα του βράχου
Σε πέτρας ανθούς

Απεγνωσμένα
Ξεκλέβεις στην άμμο
Κουκκίδες φωτός

Κρεμάς σελήνη
Πύρινα ηφαίστεια
Στο στέρνο της γης

Πού να κοιτάξεις;
Τύλιξε η ομίχλη
Με γάζες τη γη

Μπροστά πηγαίνει
Σπαθίζοντας τα νέφη
Αγγέλων πομπή

Φόβος σκοτεινός:
Σαν βλέμμα κουκουβάγιας
Διαπεραστικό

Άσπιλο χιόνι
Στη δράνα των φρυδιών σου
Στρώνει ο χρόνος

Μέθη πρωινή:
Στης χλόης το ποτήρι
Δροσοσταλίδες

Πράσινο φύλλο
Τρέμει στο γυμνό δέντρο
Την έλξη της γης

Εγκλωβίστηκες
Στης μοίρας τα νήματα
Άδοξε στίχε

Τρίτη 22 Μαρτίου 2016

25 λέξεις # 6



         Αχ γη μου
 και τι δεν βλασταίνεις
    Απ' το ταπεινό
       χορταράκι
ως το περήφανο έλατο
 Κι οι φράκτες ακόμα
   δημιούργημα σου
   Μικρά ημικύκλια
να ξαμολά το χώμα
 τα λουλούδια του

Έλα στην ακουαρέλα
     του χώματος
 να γεμίσεις χρώμα
         το βλέμμα
Πάρε κόκκινο και θαλασσί
  Να φτιάξεις το προικιό
          της ψυχής
Κι ύστερα με μια πινελιά
   κατάργησε της γης
 τα συρματοπλέγματα

   Ποιος χρωμάτισε
      τα ημικύκλια;
Ίσως το χέρι του Θεού
   που αποκαμωμένο
      απ' το γκρίζο
     επαναστάτησε
 Μείναν οι φράχτες
Κισσούς να υψώσεις
 και συρματόσκοινα
Ν' απλώνει η αγάπη
  τα κεντίδια της

Το τελευταίο στην κατάταξη έλαβε μέρος στο δρώμενο
"25 λέξεις" της Μαρίας Νικολάου τα δύο άλλα προηγήθηκαν
κι είπαν να το συντροφέψουν

Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

Οι πρώιμες μέρες της Άνοιξης



                                                 Στην Αριστέα

Χιονίζει η Άνοιξη μαργαρίτες στους αμπελώνες
Έλα με του νοτιά το ιδρωμένο σύννεφο
Κρυφά να σου μάθω τα μυστικά της γης
Τα πρώιμα φιλιά να σε αγγίξουν
Θωπείες σπουργιτιών και κελαρύσματα
Λατρεύω τις ανοιξιάτικες ώρες
Πως ανοίγει τα πέταλα ένα λουλούδι
Μια ηλιαχτίδα να κρύψει στους στήμονες
Έτσι κι εγώ
Ασημένιο απλώνω χέρι
Το τάμα μου να φτάσει στα ουράνια χελιδόνια
Γιατί της Άνοιξης χρωστώ μια γραφή ακόμα
Έναν παλμό οξύ δίπλα στην υψικάμινο

Μεθούν οι μέλισσες κι απειλούν
Κεντρί να στείλουν στα θυμάρια
Μεθώ κι εγώ σιμά στις ρίζες της αμπέλου
Χαλίκια αρπάζω
Σφιχτή η παλάμη κουδουνίστρα
Τα βρέφη της Άνοιξης να νανουρίσω
Τι έχουν από τη σάρκα μου ξεφύγει
Και στην πολύ ομορφιά χαρίζουν γέλια
Της ψυχής πεταρίσματα και φθόγγους
Φθόγγους που το αίμα
Στο πέρασμα των χρόνων σωστά τους ταίριαξε
Πλάι στο γιασεμί στο πελαργόνι και στο ρόδο
Δίπλα στο δάκρυ της μυρτιάς να κρεμαστούν
Διάφανο να στήσουν κτίσμα
Της αγάπης την εύθραυστη κιβωτό

Αρματωμένη φέτος η φύση θα φανεί
Ν' αποσύρει τη λάσπη απ' τον κόσμο
Πληγωμένος μη περπατήσει
Πλάι στα κλειστά σπίτια του βοριά ο Θεός
Απελπισμένος μη νυχτωθεί
Στο χτιστό πεζούλι χωρίς ψωμί ο άγγελος
Γαργαριστό ν' ακουστεί το γέλιο των παιδιών
Πλάι στα επταπύργια
Παιδιά που την ιστορία έμαθαν σε δυο συλλαβές
Κι είπαν μες στην υφήλιο
Τη μαρτυρία της φυγής καλά να κρύψουν
Χλωρός κορμός
Κι απάνω σκαλισμένος ένας όρκος
Κόμπο τον κόμπο το δάκρυ φυλακτό να πλέξεις
Μόνη μη φοβηθεί η Άνοιξη στην τόση νύχτα και χαθεί
Πόντο τον πόντο το γέλιο στωικά να υφάνεις
Μαξιλαράκι παιδικό να καρφιτσώνει η Άνοιξη
Ολοφώτιστα τα όνειρα της νέας εποχής!

Συμμετέχει στο δρώμενο της αγαπημένης μας και ανήσυχης
φίλης Αριστέας με θέμα: "Μέρες Άνοιξης"

Μέρες άνοιξης


Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

Μάτια όλο φως



Μάτια όλο φως
Από εκείνο το αστέρι που έβλεπες
Στους παιδικούς σου ουρανούς
Κάψα το καλοκαίρι και λίβας
Απειλητικός νοτιάς στα σιταροχώραφα
Κι οι δρόμοι χωματένιοι
"Αν σκοντάψεις βάλε λίγο χώμα στην πληγή
Σταματάει το αίμα, θα δεις"
Σήμερα κρατάς την ανάσα μπρος στα ποτάμια
Ανακουφιστικά σκέφτεσαι ιάματα
Τρέμεις μην τρυπήσει το σακουλάκι
Που της πατρίδας κλείνει τον καημό
Ψηλαφίζεις
Εκείνο το δακτυλίδι το χρυσό που η μάνα
Βρήκε στη δέση
Και τώρα στον αντίχειρα σου φυραίνει σιωπηλά

Χέρια όλο γρατζουνιές
Από εκείνα τα ακριβά σπάρτα που συνόδευαν
Τους δρόμους σου
Χωράφια της μαργαρίτας που κυλιόσουν
Παρέα με τους αγγέλους
Ευωδιές διάσπαρτες αγνές σαν Παναγίες
Βιολέτα γιασεμί γαρύφαλλο πικραλίθρα χαμομήλι
"Αν δεις σκιές μην φοβηθείς είναι οι καλές
Νεράιδες που φυλάνε το βήμα σου"
Και τώρα τι;
Μιλάς με την καρδιά σου ανυπόκριτα
Στρίβεις το νόμισμα κι η τύχη σε διαψεύδει
Στο αυτί σου ζουζουνίζει μια μέλισσα
Οπισθοχωρείς
Τρέχεις με ταχύτητα να ξεπλύνεις
Την πληγή των δακρύων
Στις αυλακώσεις των βιβλίων ξαγρυπνάς
Και στα υγρά μαντηλάκια των προθέσεων ξενιτεύεσαι

Πόδια όλο νεύρο
Από εκείνα τα βουνά που σταυραδέρφια
Τα ένιωθες στα όνειρα σου, παρέα στον κουτσονήλιο σου
Πότε σου δεν απόσταινες
Πείσμωνε η καρδιά
Σαν το αλέτρι του πατέρα που χάραζε την πέτρα
Μήλα κι αμπάριζα
Και μια μηλίτσα στον γκρεμό ξεμυαλισμένη
"Αν πέσεις σου δίνω το χέρι μου, πονάς παιδί μου;"
Σήμερα ο πόνος παγκόσμιος
Ζιπουνάκια παιδικά που έγιναν στρωσίδια
Βούρκοι που στεγάζουν τη βάσανο της επιβίωσης
Κι αν βουρκώνεις
Κι αν προχωράς
Πώς αλλιώς;
Εκεί θα γυρνάς, στέγη θα βρίσκεις στο άτοπο
Τα βήματα θα ικετεύεις να αντέξουν
Και σαν μικρό παιδί που λέει
Δυνατά το ποίημα του στα σχολικά πεζούλια
Με δυο γραμμές θα καταγγέλεις το άδικο του κόσμου!

Συμμετέχει στο δρώμενο της αγαπημένης φίλης Πέτρας
"Μια φορά μια γειτονιά"

Δεν ξεχνάμε τον Παύλο: εδώ


                  

Τρίτη 1 Μαρτίου 2016

Προμάντεμα



Γλυκαίνει το φως
Στα μάτια σου
Στο λιμάνι
Ταραχοποιός ήλιος
Λάβαρα αχτίδων
Περιβολές χαράς
Κι εκείνο το πλεούμενο
Με τ' αυστηρά χρώματα

Στάσου για λίγο
Με παρρησία η Άνοιξη
Φυλλομετρά τις στιγμές
Στιγμές πλάνες
Που οικειοποιήθηκες
Μικρά χαρτάκια
Στροβιλίζονται
Σε σταυροδρόμια κρύα
Κι οι αλήθειες μου
Ξαφνιάσματα εφιάλτη
Φυγοδικούν ηττημένες

Λαβωματιές της παπαρούνας
Μελανόχρωμες ρίζες
Κολλημένες στα υπερώα
Άγγιγμα δροσερό
Στον ήχο του σήμαντρου
Οι υδρίες στεγνώνουν
Αν σε λαβώσει άνθος
Τράβηξε μια τεθλασμένη
Στο σκούρο χώμα
Εκεί η σπορά σου
Το βιος του ηγήτορα
Αντίστροφο μέτρημα
Στοιβάζονται λάφυρα
Σε πύλες κλειστές

Στα καλντερίμια
Ιστορίες της πέτρας
Ξεχασμένες
Δίστιχα ακατάληπτα
Μορφές ιπποτών
Ο δρόμος προς το υποστατικό
Χορταριασμένος
Γυάλισε το σπαθί
Πέρνα στον άνεμο
Πετράδια δίχρωμα
Αύριο στη μάχη
Θα νικήσει ο κίβδηλος

Ο γαλαξίας ανασαίνει
Βαριά σκουριά
Προκαθορισμένα τα σημεία
Εγώ θα υπάρχω
Όσο περισσεύει ο θυμός
Στα κλήματα
Κοντά πολύ κοντά
Το προμάντεμα της θάλασσας
Κι ο Θεός της λήθης νεκρός

Πενθούν οι ουρανοί μου σκοτεινιά
Ο Άδης διπλοκλείδωσε
Του έρωτα τ' αστέρι σε τάφρο στενή

Δεν ξεχνάμε τον Παύλο: εδώ