Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

ξεθωριάζει το κόκκινο όνειρο;



Είπες πως ξεθωριάζει το κόκκινο όνειρο σαν ηττηθεί στους πόντους
Όχι! Είναι σαν το φλέγον αίμα που σαν χαθεί άδικα
Στις σκιερές χοάνες του σπαραγμού
Αναπηδά και πάλι συγκρούεται απλώνει ρίζες
Κι αλλάζει την πηγή του πνιγμού σε ωκεανό απεραντοσύνης

Είπες πως το χαμόγελο στερεύει αν τρέξει δάκρυ ορφάνιας
Όχι! Είναι απέθαντο το χαμόγελο σαν ακουμπά
Στα φλογισμένα μαλλιά του ήλιου
Απογειώνεται υφαίνεται με ακτίνες χρυσές
Κι αλλάζει το φιτίλι της σκέψης με έργα μεγάλα κι ένδοξα

Είπες πως σταματά η καρδιά ν' αγαπά σαν πληρωθεί με πίκρα
Όχι! Είναι καρπός η καρδιά και σπόρο φέρει σαν ωριμάσει
Πάνω στο δέντρο της ταπεινοσύνης
Πολλαπλασιάζεται δονείται απ το τραγούδι του έρωτα
Κι αλλάζει τον χάρτη του κόσμου με την άγια φλόγα της γέννεσης

Είπες πως χάνεται ο μίτος της ιστορίας σαν ξεχαστεί
Όχι! Είναι ολόρθη και ζωντανή η μνήμη σαν λαξευτεί
Με χέρι που στον αγώνα δεν λύγισε
Βγάζει φτερά μυθικά ιστορείται από τα παιδιά στις πλατείες
Κι αλλάζει τη ροή του ποταμού και τη σημαία στα αρματοφόρα

Είπες πως λυγίζει το δέντρο στο ξεροβόρι σαν βρεθεί
Όχι! Είναι κυπάρισσος περήφανος που λεπταίνει τον πόνο
Πάνω από τις πληγές της πατρίδας
Απλώνει τους κλώνους στεγάζει τα όνειρα του λαβωμένου
Κι αλλάζει το μικρό πετραδάκι σε σκαλιστό ταφικό μνημείο

Είπες πως υποχωρεί η θάλασσα στην άμπωτη του Αυγούστου
Όχι! Είναι αχανής η σκάλα του σύμπαντος σαν ματιστεί
Από χέρι μαστορικό δίπλα σε πολυδαίδαλα πελάγη
Αντρειεύεται ξανά ιριδίζει το φάσμα της ομορφιάς στα βύθη
Κι αλλάζει τα σχέδια στις μετόπες της παρελθούσας εποχή

Είπες πως φτηναίνει το ψωμί σαν δένεται με αίμα
Όχι! Είναι πανάκριβη η σταγόνα του τίμιου ιδρώτα
Σαν απλωθεί πάνω στο κόκκινο σεντόνι της αλήθειας
Σκεπάζει ζεστά τον γυμνό εργάτη του ναύτη το ιστίο προσέχει
Κι αλλάζει σχήμα ο σιτοβολώνας και κυκλικός γίνεται τροχός

Είπες πως πεθαίνουν τα πουλιά μακριά από τις φωλιές τους
Όχι! Είναι πολλές οι αντιστάσεις και τα νύχια ακμαία
Σαν βρεθούν γαντζωμένα πάνω στις πολιτείες του αύριο
Συντρίβονται οι πλάνοι οικοδομείται ελεύθερα το πνεύμα
Κι αλλάζει την όψη των γροθιών σε τείχη αδιαπέραστα δικά μας

Έλαβε μέρος στο 6ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε
υποδειγματικά η φίλη Αριστέα όπου συναντήσαμε
μια πλειάδα θαυμάτων!
Η ονειρική φωτογραφία με την παπαρούνα είναι από το blog
της αγαπημένης φίλης me (maria)

κρατώ τα χέρια σου



Κρατώ τα χέρια σου
Κι ας είσαι μακριά
Στη ζέστα σου γλυκαίνεται το αίμα
Και ξαναρέει
Ζέουσα λάβα
Σε μεταλαμβάνω

Ακουμπώ στο στέρνο σου
Με του ονείρου το άρμα
Στους χτύπους σου ανακαλύπτω πρωτόφαντους ήχους
Μεγαλουργούν οι στιγμές μου
Άγγελμα μυθικού μύστη
Σε αφουγκράζομαι

Σε πυρπολώ με λόγια του πάθους
Κι ας είναι ψυχρή η επιφάνεια του κόσμου
Στη φωτιά σου χουχουλιάζω τις ίνες της μοναξιάς
Και αστροφέγγω
Φως αρχέγονο
Σε λειτουργώ

Αλλάζω την πλεύση της μοίρας
Σε φυλακισμένα μυστικά χαρίζω ένα νόστο
Στην πυρκαγιά σου καλώ τις καλές μου νεράιδες
Ξιφουλκεί το καμένο τοπίο τις ροές των αιώνων
Αβυσσαλέος γκρεμνός σκοτεινών εραστών
Σε διακονώ

Ψηλαφίζω τους δρόμους που διάβηκες
Σε χρόνους αλλοτινούς μπαίνοντας
Στα βήματα σου ακούω την φωνή Του Θεού
Κι αναφύομαι πλάι σε δέντρα παραδείσια
Οριογραμμή του ονείρου
Σε αγκαλιάζω

Μαζεύω τους κόμπους του ιδρώτα σου
Σε αργασμένο χώμα τους θυσιάζω
Στον αγώνα σου βρίσκουν δικαίωση τα αδύνατα
Οι παλάμες ορθούνται κλειστές στο στερέωμα
Υπόσχεση ερωτική
Σε καρπώνομαι

Αναθυμούμαι τα λόγια σου
Σε αέρινες λεωφόρους σε συναντώ
Στην μνήμη σου σκιρτώ κραδαίνοντας χαλικάκια
Σε πλημμυρίδες γαλαξιακές ίπταμαι
Λευκό κατάρτι γαλβανισμένο απ' το φως
Σε ακολουθώ

Ζωγραφίζω την εικόνα σου
Πάνω σε σπασμένα παραθυρόφυλλα
Στην ματιά σου στοχάζονται οι άγγελοι τα μελλούμενα
Και σχήματα ανακαλύπτουν στο σκότος
Ουράνιος πίνακας πρισματικός
Σε πλησιάζω

Στο όνομα σου
Θησαυρίζουν καρπό τα πεδία
Αρχαίος πίδακας ξεσπά σε μάχης κρατήρα
Τα τάγματα γκρεμίζουν τα τείχη με ράβδο κυρτή
Αλλάζει η ζωή ομορφαίνει το αγκάθι λυγά
Ασφόδελος σε κρηπίδα ναού λυτρωτικός
Σε τρυγώ

Έλαβε μέρος στο 6ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε
υποδειγματικά η φίλη Αριστέα όπου συναντήσαμε
μια πλειάδα θαυμάτων!