Ταξιδέψαμε πάνω από ακύμαντες
θάλασσες...
Είχαμε χρόνια που καρτερούσαμε
στην ακτή ένα μήνυμα να μας φέρει
το κύμα, ένα σημάδι από το βυθό
για να συμπληρωθεί το παζλ που
θέλει την αγάπη ακέραια και την
ιστορία αλώβητη.
Εις μάτην.
Κουραστήκαμε.
Πόνεσαν τα γόνατα από την πορεία
μας στην υγρή άμμο.
Τελείωσε και το νήμα στο κουβάρι
που πλέκαμε τη χρυσοποίκιλτη εσάρπα.
Απογοητευτήκαμε.
Χάσαμε και τα λίγα χρήματα που
θα μας ταξίδευαν μακριά.
Πήραμε την απόφαση λοιπόν να
σαλπάρουμε με μια παροπλισμένη
σκούνα για τις υπερβόρειες χώρες
μήπως και μας συμπαθήσουν οι
άνθρωποι με τις πολύχρωμες
στολές, τα λαμπρά χαμόγελα
και τους πλούσιους μύθους.
Παιδευτήκαμε πολύ.
Ενάντιοι άνεμοι.
Κύματα χαλαρά.
Σαν φτάσαμε μετά από χρόνια δεκαπέντε
είχαμε τραγικά αλλάξει.
Ξεχάσαμε τους στίχους που αφιερώναμε
στους Θεούς.
Θρυμματίστηκαν τα αγγεία που βάζαμε
τα αρώματα.
Μπλέκαμε τα λόγια μας και η μνήμη
μας ατόνισε εφιαλτικά.
Στη αρχή μπερδεύαμε τα βήματα
μιας και μας είχε χρόνια ξεχάσει η στεριά.
Ανθρώπους δεν βρήκαμε εκεί, μόνο
μια σπασμένη λύρα και κάποια
ακατοίκητα σπίτια.
Πήραμε τη λύρα, κατοικήσαμε τα σπίτια
κι αρχίσαμε τη μάχη με τη βιοπάλη
Η λύρα μας έφερε ξανά πίσω
τους ξεχασμένους στίχους.
Οι Θεοί μας κοίταξαν πάλι με καλό μάτι.
Είχαμε κερδίσει το στοίχημα στη
λοταρία της ζωής, είχαμε απεμπολήσει
τους βαριούς ίσκιους και νέα γυρίζαμε
σελίδα με το λήμμα της ιστορίας μας
διανθισμένο με τις ένδοξες νίκες μας.
