Nikki bungako
Ο κυρ Αντρέας είχε ρίξει τα δίχτυα αποβραδίς κι έπρεπε να τα μαζέψει. Φόρεσε τον ναυτικό του σκούφο και βγήκε από το σπίτι. Στον ώμο του ο Γιούλι, ο παπαγάλος που τον συνόδευε παντού. Ο καιρός μπουνάτσα, ένα ελαφρύ μόνο αεράκι χάιδευε το τατουάζ με την άγκυρα που είχε στο μπράτσο.
Γρήγορα βρέθηκε στα ανοιχτά. Ανέβασε τα δίχτυα. Καλή η ψαριά. Ικανοποιημένος άναψε το τσιμπούκι του. Ο παπαγάλος έσκουζε αναπουπουλιασμένος καπετάνιε, καπετάνιε.
Ως να μετρήσει ως το δέκα ο καιρός γύρισε σε μπουρίνι. Τεράστια κύματα άνοιγαν τα στόματα τους σαν μαινόμενοι δράκοντες. Η βάρκα βούλιαξε σπασμένη σε κομμάτια. Ο κυρ Αντρέας έπεσε στην θάλασσα με μια σανίδα στα χέρια.
Μετά από δύο ώρες πάλης βγήκε στην στεριά. Ένα δάκρυ κύλησε στα αργασμένα μάγουλα. Έχασε δυο μπιστικά αδέρφια. Πέταξε τον σκούφο στα νερά. Μια γνώριμη φωνή ακούστηκε ήταν ο παπαγάλος που παραδόξως γλύτωσε και που πρώτος ενστικτωδώς είχε διαισθανθεί τον κίνδυνο.
Θρήνησε σαν να κήδευε άνθρωπο. Μια σανίδα με σκαλισμένο το όνομα Μαρίτσα ήταν το νεκρό σώμα.
Βάρκα στ' ανοιχτά
όμοιο καρυδότσουφλο
φουρτούνα ξεσπά.
