Ένα απόγευμα πριν ακόμα νυχτώσει
και βγει το φεγγάρι ολοπόρφυρο
με βρήκε να περπατάω πάνω στο
πέτρινο γεφύρι σταφίδα στο μεθύσι.
Δεν σε ήξερα ακόμα κι η γυάλινη
σφαίρα δεν είχε προλάβει να μιλήσει
για εμάς.
Όπως προχωρούσα ακανόνιστα
παραπάτησα και βρέθηκα σχεδόν
στο φρύδι του γεφυριού.
Λίγο έλειψε να βρεθώ στο κενό και
να καταδυθώ στα παγωμένα νερά
του ποταμού.
Υπήρξα τυχερή δεν ξέρω.
Ίσως.
Από την άλλη μεριά πάλι σκέφτομαι
πως έτσι δέν θα σε είχα γνωρίσει και
δεν θα είχα βυθιστεί στο μαρτυρικό
καμίνι του έρωτα σου.
Ίσως λοιπόν αυτή η κατάδυση να ήταν
τελικά λυτρωτική για εμένα.
Θα γλύτωνα από τα πάθη του κορμιού.
Θα απέφευγα να μιλώ μέχρι και σήμερα
για την γλύκα του φιλιού σου.
Θα ξέφευγα από τη λάμα των ποιημάτων
που σου αφιέρωσα.
Ίσως λοιπόν τώρα που το σκέφτομαι, ναι
αυτή η πτώση να ήταν όντως απαραίτητη
γιατί εφεξής χαμένη θα ζω χωρίς το άγιο
σώμα της αγάπης να μου μιλά σε εκατό ξεχασμένες γλώσσες μόνο για εσένα.
