Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

επ' αφορμή μιας βροχής

Αποτέλεσμα εικόνας για βροχή

Σήμερα εκλιπαρούσα
Να 'ρθει η βροχή
Κι ήρθε
Παρότι δεν είχα στέγαστρο
Κίτρινο πανωφόρι
Φιδίσια χέρια να γλιστρώ
Ήρθε να με δαμάσει
Με σφύρα κι άκμονα να με γνοιαστεί
Σύριγμα πρωινό
Πριν σπάσει ο ιμάντας
Μια μολυβένια μπόρα ορμητήριο της ψυχής

Δική μου πιστή μου αδερφή
Βροχούλα της πέτρινης θλίψης!

Μάλωσα με τον ήλιο σήμερα
Εγώ που τα σκαλοπάτια του
Γυάλιζα ασταμάτητα
Τώρα τον αποδιώχνω
Ίσως οι αχτίδες του καυτές
Ίσως το μεθύσι του πλάνο
Ζητώ το σύννεφο
Του αρχάγγελου το τόξο
Βυθίζομαι στα νερά σήμερα
Κι είναι μια αναβάπτιση αυτή
Ένας δρόμος που με διασταυρώνει
Με τα δάκρυα των πουλιών

Δικά μου πιστά μου αδέρφια
Οδηγοί του ανεξερεύνητου!

Τραβάω τις κουρτίνες
Ανοίγω τα στόρια
Τα βουνά χαμογελούν
Τα δέντρα επαίρονται
Κλείνει θριαμβικά
Η χλόη το στόμα
Καταπιόνας δροσιάς
Τρίζει το πόδι της μάνας
Τι ευτυχία να υπάρχεις ακόμα
Τι ευτυχία ν' απλώνεις το χέρι
Και βουβό ένα χνούδι να σε χαϊδεύει

Δικά μου πιστά μου σημάδια
Συμβουλάτορες της νύχτας!

Κοίτα το δίχτυ
Απ' τη χρήση τρύπησε
Χωράω να βγω
Αγαπώ τα σύννεφα
Που τα διαπερνάει το φως
Όμοια με τούτο το δίχτυ
Εδώ στο νότο
Περισσεύουν τα παράθυρα
Αλλά τα τείχη βαριά
Κι αδιαπέραστα
Ήξερε ο ποιητής
Μαθαίνω να περιγράφω
Μαθαίνω την ανάσα να κρατώ
Μια ανάσα ακόμα κι αναδύομαι
Στον κόσμο μου φραγμένες ως χτες οι ακτές

Δικές μου πιστές μου αδερφές
Ταξιδιάρικα μου τάζουν σκαριά κι άνυδρα μέρη


Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

25 λέξεις # 4



Στολίστηκαν βλέμματα
         οι τοίχοι
   Έλα καρδιά μου
   να βρεις το φως
     το ανέσπερο
Το σκότος της ψυχής
    να λεπτύνεις
Τα μοσχοκάρφια
  της ευτυχίας
καρπίζουν εδώ!

           *
      Χέρια και μάτια
περιστοιχίζουν μια καρδιά
 Ολοπόρφυρη καθώς είναι
    τραβάει ίσα τα βέλη
        τους ίσκιους
      και τα τελώνια
Κορμοί κλώνοι και φύλλα
  και στο εικονοστάσι
        του δρόμου
 μια καρδιά υμνωδός
     κλυδωνίζεται!

Το πρώτο ολιγόλεκτο έλαβε μέρος στο δρώμενο
της φίλης Μαρίας Νικολάου "25 λέξεις"
το επόμενο ήταν η δεύτερη μου επιλογή κι είπα
μην στην αφάνεια ατυχήσει!

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016

η γη των τραγουδιών

Αποτέλεσμα εικόνας για στιχοι και μελωδίες

Στις αλάνες χορεύουν
Τα τραγούδια που δεν ειπώθηκαν
Τραβάνε ψηλά
Κι οι άγγελοι ζηλεύουν
Τα σώματά τους
Επιπλέουν στα ουράνια
Σαν πειρατές μ' άμορφα πρόσωπα
Τα σύννεφα κουρσεύουν
Απλώνουν την πραμάτεια τους
Στις πόλεις με τους χρυσούς εξώστες
Τα τραγούδια των εραστών
Όμοια έμβρυα μιας κύησης άχρονης
Που οι μύστες στα όνειρα τους
Υπογράφουν την έλευσή τους
Με μάγμα πύρινο απ' τις φωτιές των πλανητών

Σε περγαμηνές γράφουν οι ανάσες
Τους άγραφους στίχους
Και τις μελωδίες κεντούν στα νερά
Παίρνουν αυλούς καλαμιάς
Και άρπες αρχαίας γιορτής
Στα λουλούδια να τα εμπιστευτούν
Στων πλειάδων τα σύννεφα
Να τα βαφτίσουν
Αγάπη τα τραγούδια
Που δεν ειπώθηκαν
Έρωτας σφοδρός που γεμίζει
Τους αμπελώνες με χυμούς ελάτης
Να έρθει ο Διόνυσος με άσπρα τα βλέφαρα
Να παίξει πάνω στους μηρούς των κορασίδων
Ρυθμούς σαγηνευτικούς

Στους αστεροειδείς κατέφυγα
Για να τα βρω
Σε χρόνους υπερβατικούς
Ένα ψήγμα τους ζήτησα μικρό
Τα ακολούθησα
Σαν ο γητευτής τις οπλές των άστρων
Κι εμβρόντητη μια νύχτα
Σε πανωφόρι αγαπημένο
Στην τσέπη της καρδιάς
Απόκριση πήρα και μήνυμα
Δικό τους
Τα κέρδισα!
Επηρμένα ήρθαν κοντά μου
Με δίκοπα μαχαίρια στους ιστούς
Δεν φοβήθηκα
Τι είχαν τη ζέστα σου
Δεν απόρησα
Τι είχαν το αίνιγμά σου
Κι ένα μεγάλο στόμιο στο μέτωπο
Απ' όπου μια φωνή με καλούσε
Στα νυχτέρια να πάω των ερωτιδών
Με βέλη να νικήσω
Του σκοταδιού τον οστέινο γίγαντα
Αγάλματα ιερά να στήσω στο όνομά σου
Κιθαρωδούς μαυλιστικούς
Στους κήπους σου να φέρω να γελαστείς!

Έλαβε μέρος στο 10ο Συμπόσιο ποίησης που διοργάνωσε καθ' ομολογία
τόσο άψογα η φίλη Αριστέα μαζί με άλλες 31 υπέροχες συμμετοχές!!!

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016

το γαντζάκι του έρωτα



Σήμερα έμαθα γιατί ανθίζουν οι λεμονιές
Είχα χρόνια που θήτευα στη φύση τους
Περιπλανήθηκα
Ρώτησα
Άκουσα προπαντός άκουσα
Κι αμφέβαλα τόσο στο δρόμο που σιγά σιγά
Έφτασα στον άτακτο κόσμο των εντόμων
Σαν επιστήθιος φίλος ψηλά να ζυγιστώ
Πήρα πολλά δίνοντας μόνο ανάσες
Πολύτιμες απόχες νοημάτων κρατώντας
Στο μεταίχμιο του χρόνου έφτασα
Και πάνω εκεί τις απαρχές της ιστορίας μου σκάλισα
Ίσως γι αυτό κι αυτή η κιτρινοπράσινη
Πεταλούδα που έρχεται κι επικάθεται συνεχώς
Στης σκέψης μου το νοτισμένο μύλο
Χωρίς ποτέ να ζητά δεσμεύσεις και όρια στενά

Κάτι σαν εξαγνισμό το ένιωσα
Εκείνο το γαντζάκι του έρωτα   
Που αναφορικά με οδήγησε στα πανάρχαια μυστικά:
Πως οι χυμοί ανερώτητα τρέχουν σαν κραυγές στο σώμα
Πως τα πέταλα αργά προετοιμάζονται βαθιά μέσα στις ρίζες
Και τα στεφάνια περιμένουν στις πύλες ολάνθιστα
Για να παραστούν στις τελετές των εκλεκτών
Γόνιμα έμαθα το έλασσον
Αποστάζοντας τις ρίμες είδα το μέγιστον
Γιατί
Επικλινής θα πρέπει να σταθείς στο νερό για να καρπίσεις
Έτσι κι εγώ ονομάτισα νύμφη τη στιγμή
Και πικραμύγδαλο σκληρό όλη τη γνώση του πάθους

Έρωτας είναι ο λεμονανθός λαβωμένος
Πηγαίο ρεύμα η άχρονη ομορφιά του
Και τ' αρώματα κρυφά ραβασάκια παράνομων εραστών
Που άμεμπτοι έμειναν στην κλίνη του χρόνου
Κι εγώ γεννημένη μέσα στα λεμονοδάση δίπλα στη θάλασσα
Είχα την τύχη να γυρίζω τους τροχούς
Μέχρι να φτάσω στα κύματα
Εκεί που σε γνώρισα
Όμοιος Πήγασος να δουλεύεις το στίχο
Να σκορπάς ανθούς στα πελάγη
Να γητεύεις τις μέδουσες με το γέλιο σου
Κι απ' το αίμα των οδυρμών να πληθαίνεις τα κάλλη σου
Είσαι ένας κύκλος που περιδινίζεται στα χείλη του Δεκέμβρη
Και κοντά μου έρχεσαι
Ολόκληρος ένα άρωμα γήινο
Που πριν το χαρώ στα φυτολόγια της μνήμης το κρατούσα
Άναρχο
Ηδυπαθές
Ανεξερεύνητο
Μυστηριακό σαν την προαιώνια μήτρα της γης
Που τους μύθους γεννά κι ανασταίνει
Πάντα ήξερα γιατί ανθίζουν της σάρκας οι λεμονιές!

Έλαβε μέρος στο 10ο Συμπόσιο ποίησης που διοργάνωσε καθ' ομολογία
τόσο άψογα η φίλη Αριστέα μαζί με άλλες 31 υπέροχες συμμετοχές!!!
Ευχαριστώ που το περιβάλλατε με αγάπη!!!

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2016

χαϊκού λευκών ονείρων

Apostolos Yayannos_Anthos_2012

Αχ! χορταράκι
το μπόι σου κάποτε
θα με περάσει


Χρήστος Τουμανίδης 


Στον υπόνομο
Χρυσό το δακτυλίδι:
Σπάταλη στιγμή

Ρωγμές στον τοίχο
Πώς γεμίζει το κενό;
Ρίζες απλώνω

Ξελογιασμένο
Της χάσης φεγγαράκι
Ποιος σε χόρτασε;

Το τραγούδι μου
Αθώος κορυδαλλός
Χωρίς λοφίο

Χρυσοήλιε μου
Φορτώνεις στο άρμα σου
Ώριμα στάχυα

Σε πλησίασα
Κι εσύ φτερουγίζοντας
'Εστρεψες αλλού                                                          

Σήματα καπνού
Στα φουγάρα της πόλης
Πάλι άργησες!

Χάλκινο βλέμμα
Κι απάνω σκαλωμένη
Αρχαία σκουριά

Στην ανομβρία
Τόσες ρίζες στο χώμα
Πως ξοδεύτηκαν!

Σε δακτύλιο
Πεύκου, δες λαξεύτηκε
Πρώιμος στίχος!

Σίγησαν πάλι
Οι φωνές στο κατώφλι
Άκαρπη στιγμή

Με μια δόνηση
Άλλαξαν οι κρατήρες
Μορφή και σχήμα

Χωνί γιασεμιού
Στολίζει τους ώμους σου
Ξελόγιασέ με...

Ξοδεύεις χρόνο
Μαζεύοντας πέταλα:
Λογάκια παιδιών

Βρέχει στη μνήμη
Κι απλώνονται κύματα
Στα μάκρη του νου

Δες πως ανθίζει
Το στέρφο περιβόλι
Με μια προσευχή

Ασημοκλωστή
Να φτιάξουν οι άγγελοι
Γυάλινες κρήνες

Μαρτύρισέ μου
Κόκκινη παιώνια
Ποια η ντροπή σου;

Σ' έρημα σπίτια
Ο κισσός τροπαιούχος
Λάφυρα φέρνει
 
Πέρα στον ήλιο
Ζεσταίνουν τις φλέβες τους
Οι κρύες πηγές

Πόρτα φτωχική
Με τρύπιο το διάδημα
Να μπει ο Θεός

Σε σκέπη λίμνης
Φαντάζουν τα νούφαρα
Μ' αψίδες γιορτής

Παιδάκι χλωμό
Στου φεγγαριού την κούνια
Μιλάς στον Θεό

Μικρή λεμονιά
Πως σκόνταψε τ' άρωμα
Σε δυο σου φύλλα

Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2016

γιατί γράφω ποίηση (35 + 1 λόγοι)



- Για να μπορώ με μια λάμπα θυέλλης και μόνο
  να φωτίζω όλη τη γη

- Για να συνεχίσουν τα κυπαρισσόμηλα να είναι πικρά
  και γλυκιές οι αυταπάτες σαν ώριμοι λωτοί

- Για να φτερουγίζουν οι ερωτιδείς στις τοιχογραφίες

- Επειδή η νεότητα είναι το καλό χαρτί που η καρδιά μοιράζει
  όταν το αίμα βηματίζει στο άχρονο καλπάζοντας

- Επειδή στη θέα του ουράνιου τόξου ξεμπερδεύονται
  μονομιάς τα νήματα της μοναξιάς

- Επειδή κάθε Άνοιξη ματώνουν οι παπαρούνες στα λιβάδια

- Για να ακουμπώ το χέρι στη φωτιά κι αυτό να ψύχεται

- Για να διασαλεύεται η τάξη του σύμπαντος απ' το χορό
  δυο δροσοσταλίδων και μόνο

- Για να κονταροχτυπιέμαι με το σκοτάδι των ονείρων
  και να αριθμώ κάθε αυγή στο μαξιλάρι μου χιλιάδες
  φωτεινές κηλίδες

- Επειδή κάθε δείλι ξεχνάω τα βιβλία μου στα γόνατα
  των βουνών προσμένοντας τα τόξα της σελήνης
  μυστικά να με οπλίσουν

- Επειδή όταν σταματούν για να γευματίσουν οι κυνηγοί
  στα διάσελα χρησιμοποιούν αντί για σερβίτσιο πλατανόφυλλα

- Επειδή στις μοναχικές μου ώρες βουίζουν οι άνεμοι
  των χειμάρρων παραδίπλα μου

- Για να κλαδεύω τα γιασεμιά κι αυτά να μην θρηνούν
  απαρηγόρητα το"γιατί" της απώλειας

- Για να ανεβαίνουν οι χαρταετοί στον ουρανό με μόνο
  μια βρεφική ανάσα

- Για να γκρεμίζεται ο ήλιος στη θάλασσα χωρίς ούτε
  μια γρατζουνιά στην κνήμη

- Επειδή κάθε που σκάει ένα άνθος μανόλιας γελούν
  τα μελισσάκια στον ύπνο τους

- Επειδή όταν λυγίζουν τα στάχυα στους αργούς οι
  άρτοι στο σπίτι φουσκώνουν περήφανα θέλω

- Επειδή μόλις αντικρίσω ένα χελιδόνι αλλάζω επάγγελμα

- Για να κοντοστέκονται οι μύστες στους βωμούς
  μ' άδεια τα κύπελλα και ηδείς τους ουρανίσκους

- Για να χωρούν στο κασελάκι της μνήμης όλοι
  οι κρύσταλλοι του αλατιού

- Για να φτάνουν οι σχεδίες γεμάτες ελπίδες
  στα βραχονήσια με τους γλάρους

- Επειδή οι λαρυγγισμοί των κούκων μεταφέρουν
  στις ισημερίες διττά προμαντέματα που δεν εξηγούνται

- Επειδή στην κόψη του νήματος γεννιούνται οι μεγάλοι
  έρωτες αυτοί που τόσο γρήγορα κι εκπνέουν

- Επειδή το χώμα μυρίζει όμορφα μετά τη βροχή γιατί
  απλά και μόνο ανασαίνει το μπλε του ουρανού

- Για να βλέπω το αγκαθωτό περίβλημα των κάστανων
  σαν κι αυτή τη φράντζα της καλής μου νεράιδας

-Για να ακούω καθαρά τη θάλασσα κι όταν ακόμα
 σπάσει το τελευταίο κοχύλι στο παλτό του χειμώνα

-Για να κρατώ από το χέρι την αμυγδαλιά
 στο παγωμένο προαύλιο του ψυχιατρείου

-Επειδή όταν με προσπερνούν τα κύματα
 ο Πήγασος ποντάρει για μένα στη ρουλέτα του Θεού

-Επειδή κρύβω το κλειδί στον ξερό φίκο
 κι όταν επιστρέφω αυτός έχει βλαστήσει

-Επειδή κάθε που ψάχνω την τσέπη μου
 ένα περιστέρι μου ραμφίζει επίμονα τα παπούτσια

-Για να βρω βαθιά στο μαξιλάρι μου τα ξεχασμένα
 σχέδια των παιδικών μου βιβλίων δακρυσμένα

-Για βρίσκω τα φυλαχτά μου άθικτα
 στις μασχάλες των κεραυνών

-Για να μπαίνω από τα φινιστρίνια στο πλοίο
 όταν η μπουκαπόρτα έχει τραβηχτεί

-Επειδή τις νύχτες του Γενάρη χαμηλώνουν τ' άστρα
 φωτίζοντας ως κι αυτά τα τυφλά κελιά

-Επειδή με τα χέρια τραβώ αστερίες που ύστερα
 τους αγκιστρώνω στα σκοτεινά σου βλέφαρα

-Επειδή τα βράδια σαν καλώ τις Πλειάδες
 πάντα μια με πάει στο αθάνατο χιόνι των κορφών
 το όνομα της να προσκυνήσω

Δημοσιεύτηκε στην ποιητική σελίδα "Οι ποιητές του κόσμου"
που διατηρεί ο φίλος ποιητής Στρατής Παρέλης και τον ευχαριστώ

Καλή και Δημιουργική Χρονιά σε όλους