Σκαπανέας γίνεσαι τις
νύχτες κι έρχεσαι κοντά μου.
Ρήγματα βαθιά προκαλείς
στο σώμα μου και με απότομες
χαράδρες με διαπερνάς.
Το ναρκωμένο μου σώμα ξυπνάς.
Δες με αναπνέω.
Ανοιχτοί όλοι οι πόροι
νέα παράταση μου δίνουν
ζωής.
Ηδονικά βιώνω το θαύμα
της δικής σου επαφής
κι εξαρχής πςριεργάζομαι
το ακαταμάχητο σου σθένος.
Ακούω τη σκαπάνη σου
να χτυπάει και στου μυαλού
τους κύκλους αναπτερώνεται
η ελπίδα.
Κάνω όνειρα μεγάλα.
Ιπτάμενος γίνομαι και πετώ
με δυο τεράστια φτερά
πεταλούδας πάνω από δάση
και όρη απάτητα.
Μεθυστικά βρίσκω άνθη
και τα τρυγάω.
Ανώνυμες συναντώ πολιτείες
βυθισμένες και στην επιφάνεια
τις φέρνω και λαμπρά
τους δίνω ονόματα.
Σαν ξυπνάω το πρωί όλα
είναι στη θέση τακτοποιημένα.
Πουθενά ίχνος από την
νυχτερινή σου έφοδο.
Μόνο που μέσα στην καπελιέρα
βρίσκω ένα ζευγάρι
αδύναμα φτερά κι ένα ποίημα
μακροσκελές.
Τα δοκιμάζω, δεν μου κάνουν.
Διαβάζω το ποίημα αναθαρρεύω
και σε καρτερώ.
Εγώ μονάχα τις νύχτες μπορώ
να πετώ ψηλά μαζί σου
Αυτές μόνο επιθυμώ
διάρκεια να δίνουν στις ώρες
μου και ανασεμιές ζωής
στη μοναξιά μου.
