Μοντάζ φαντασίας

Όταν γυρνώ στον εξώκοσμο
Γράφω όνειρα στην αριστερή παλάμη
Με κάρβουνο αμαρτωλού λιθολόγου
Ζευγολάτης εκδρομεύς της Καλντέρας
Τις αμφικτιονίες της στίξης συντάσσω
Επί έτη δεκαπέντε αφόρισα
Δυο τρεις εσώκοσμους εφιάλτες
Χαρίστηκα στο ρόδι απλά!
Σφριγηλός ο κόσμος, μια φλούδα αλάτι
Ανυπερθέτως σέρνω αντικριστά
Την καρέκλα της γονικής μου οικίας
Αλλάζω την ψάθα, ψεκάζω με βερνίκι
Τα ίχνη μην σβήσουν
Εκεί θα καθίσει, ξέρεις
Το σκουλικάκι του Μιρό
Σφράγισε τα μάτια, μοντάζ φαντασίας
(2028, Ορίστηκε ο θρόνος)
Εγώ με ένα κάρβουνο – αφή
Τσιμπάω τη ζωή στο μάγουλο
Ματώνει η παλάμη μου, πονάνε οι αρθρώσεις
Ως το καρπό μαρτυρά το αυλάκι!
Νεότητα, βλαστήμια κι αντιγραφή
Παράνομο σκούρο μάτι με αυλακιές
Οι ενοχές του δημοδιδάσκαλου
Στα εξώκοσμα όνειρα της ιστορίας
Σε εποπτεύουν
«Ο βράχος της Σελινίτσας με τη γέρικη ελιά
Αριστερή στροφή, λάμψεις δυνητικές
Στο φάρο του Γυθείου, τηλέγραφος μοιρολόι
Στο πλατύσκαλο»
Μάη εσύ, γητευτή
Με τις ακριβές πλατίνες
Ηλιοκοιτίδα του σώματος
Στήσε στο βράχο ορυχεία
Ατελή τα έμβρυα μέλη, ρύμη πενθούν
Μην αναληφθείς…
Στα χείλη της κυρά – Πηνελόπης
Ταρίχευσα έναν παλμό
Μια μονογραφή εξώκοσμη
Κι η σελίδα του ονείρου
Γαρνιτούρα κορυδαλλών
Άλλαξε πλευρό
Τι μηχανεύεσαι, τελειώνει το κάρβουνο!
«2028»