Ποιος σου έμαθε τα λόγια των αγγέλων
Και στον ύπνο μου τα κρυφοκουβεντιάζεις
Έρχεσαι φεύγεις διαρκώς με κυκλώνεις
Σαν να λιμάρεις με τα μάτια το σκοινί της πτώσης
Με χτυπάς με σπαθιά που τον έρωτα ποθούν
Κι εγώ δομώ το κενό με πυκνό υφάδι δακρύων
Κάνω να φωνάξω με φωνή αγνώστου
Και η κραυγή χάνεται σε συνδέσμους ενδοτικούς
Κάνω να σ΄αγαπήσω μα ξεχνώ την μυρωδιά του κορμιού σου
Ποιος σου δίδαξε της γραφής τα βέλη
Κι έρχεσαι στα πελάγη νησίδες να φανερώσεις
Παθιάζεσαι ματώνεις γλιστράς στον αφρό
Σαν να βρέχεις τις φτερούγες στις νωπές αμμουδιές μου
Με περιζώνεις δυνητικά με ψεύτικες προθέσεις
Κι εγώ αρπάζομαι τρομαγμένα απ' το βιβλίο του λάθους
Κάνω να αναληφθώ απ' τις σελίδες σου
Και αέναα πεζοπορώ στα τείχη της βουβής πολιτείας
Κάνω να σ' αγαπήσω μα μετρώ σπασμένα βότσαλα του Αυγούστου
Ποιος σε βούλιαξε στις παγωμένες στέπες
Και απουσιάζεις απ' τα ξαφνιάσματα της σκέψης
Ξοδεύεσαι βλαστημάς τροχίζεις τον θυμό
Σαν να πολεμάς άοπλος τα φαντάσματα της τρέλας
Με φυλακίζεις εγωιστικά σε κελιά λευκά
Κι εγώ απαρνιέμαι τα κίτρινα στολίδια της λησμονιάς
Κάνω να ταυτιστώ με πορείες ουράνιες
Και απομένω σκονισμένη πεταλούδα ψυχρή
Κάνω να σ' αγαπήσω μα αφήνομαι στα κρύα σεντόνια της μέθης
Ποιος συλλάβισε τις τελευταίες σου πράξεις
Κι έρχεσαι στη σκηνή γυμνός να σταυρωθείς
Βαριανασαίνεις λυγάς ξορκίζεις την λάμψη της λάμας
Σαν να κρατιέσαι στον δυνατό άνεμο από τόξα λυγισμένα
Με οδηγείς σε χάρτινες λεωφόρους με σημάδια αχνά
Κι εγώ στολίζω τα χείλη με φίδια φαρμακερά
Κάνω να θυμηθώ αν ποτέ υπήρξες
Και νωπό το αίμα με πνίγει σαν πλοκάμι θανάτου
Κάνω να σ' αγαπήσω μα ιέρεια γίνομαι και στη φωτιά σε προσφέρω
Δημοσιεύτηκε στην ποιητική σελίδα "οι ποιητές του κόσμου"
που διατηρεί ο φίλος ποιητής Στρατής Παρέλης και τον ευχαριστώ πολύ
