Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

Θα ντυθώ το ένδυμα της ποίησης


Δεν γεννήθηκα ήρωας τα κρόταλα του έρωτα να απαριθμώ!

Θα ντυθώ το ένδυμα της ποίησης
Μαζί σου να με πάρεις...
Βάρος δεν θα βάλω στης αθώας φτέρνας
Την απέθαντη κορυφή
Τ΄ αψήλου θα ανεβώ μαυροφορεμένη
Να προσκυνήσω τη συμπαντική σου εικόνα
Το ανθοφόρο περισκόπιο του οίστρου
Σε κάμπο σπαρμένο με παπαρούνες
Θα στήσω
Για να κοιτάξω ευθύβολα
Τα φθινοπωρινά σου χέρια
Και του κορμιού σου το λαμπρό κενοτάφιο
Θάρρος θα οπλιστώ
Μήπως κι αλαργέψει ο φόβος του μαχαιριού
Κάτω από το τραπέζι με τα όλβια ρόδα
Αμάραντη ομολογία αθανασίας εξυφαίνω! 

Θα ντυθώ το ένδυμα της ποίησης
Μαζί σου να με πάρεις...
Λάφυρα δεν θα πάρω από της μάχης
Το ιδρωμένο σώμα
Όσο κι αν την αιχμαλωσία σου συλλαβίζω
Καιρό τώρα η ζωή μου
Διαπλέκεται μες την αιθαλομίχλη των πόλεων
Και στης πάχνης το θρυμματισμένο κάτοπτρο
Σε αγορές θα βγω με σιαμαίους ιχνηλάτες
Να εμπορευτώ αρώματα της λήθης
Και οδοδείχτες κιτρινισμένους
Θα σταματήσω μόνο
Μπροστά στο κίβδηλο φεγγάρι
Μήπως και εξαγοράσω δυο ρουμπίνια ματαιότητας
Από τα κλαμένα σου μάτια
Που συνταγμένα φράζουν τον λεπτοφυή ιστό μου
Δεν θα σε απαρνηθώ
Δέσμια θα μείνω μιας μοίρας καθηλωτικής
Που στο παράθυρο μου γεράνι γίνεται
Σε κύκνο μαύρο μες την  οχληρή σου επικράτεια
Σιωπηρά θα μεταλλαχθώ
Χορεύοντας του επέκεινα ρυθμούς κυκλωτικούς
Άυλη θα σε πλησιάσω
Μεταθανάτιο μέλι σε τάσι χάλκινο
Να σου προσφέρω - αρωγός της ρίζας
Σεπτή θρυαλλίδα στης ελιάς το εργαστήριο!

Θα ντυθώ το ένδυμα της ποίησης
Μαζί σου να με πάρεις...
Πριονίζω το φως
Κι ακρωτηριάζω τις λόγχες του ήλιου
Να σου φτιάξω ένα μικρό φυλαχτό
Να πορεύεσαι
Να μην έρθει κακόβουλη η αποκλήρωση του χρόνου
Να σε χτυπήσει
Λαχνό θα πάρω
Και σε τυχερά παιχνίδια θα συρθώ
Ποντάροντας διπλά στης αγάπης σου
Το σκοτεινή αριθμητική
Στη λοταρία του έρωτα
Κρυστάλλινες προθήκες ονείρων θα αποτινάξω
Κι αν σπάσει του ευνούχου το γόνατο
Στα μυώδη μέλη του αόρατου θα κρυφτώ
Να γυμνάσω το στρογγυλό θυλάκιο του πόθου
Μη μου αρνηθείς ξανά
Το ορειχάλκινο ρολόι που μου είχες χαρίσει
Τότε που η ζωή μου προέλαυνε
Με γοργό βηματισμό μπρος την αγκαλιά σου
Σεβαστική μυρτιά στο απόκρημνο μνήμα της Αδερφής!

Θα ντυθώ το ένδυμα της ποίησης
Μαζί σου να με πάρεις...
Χέρσα γη να πατήσω δεν ξέρω
Και στα ορυχεία του δυσδιάκριτου σαν παιδί σκοντάφτω
Εξαρχής κι αφειδώλευτα
Να ενωθώ με το φως αποζητώ
Και το συμπαγή μαστό της ανατολής να θηλάσω
Λαμπαδηδρόμος πάνω σε σπασμένα κρανία
Γυμνή απουσία να πορευτώ
Λοιδορώντας το ακονισμένο σου βέλος
Στρατηλάτης να εισέλθω
Στα πυκνά φάσματα του νου σου
Μόνα μου εφόδια στο διάβα μου
Το ασύμμετρο μειδίαμα σου
Κι ένα τραγούδι από τους χίλιους στίχους
Που για χάρη μου έγραψες
Αγιάτρευτη πληγή ο χωρισμός
Δεν επιδέχεται ξόρκια και μαγγανείες
Το όνομα του Κάλχα αναβαπτίζεται
Σε φρικαλέα τελετή
Κι όσο αντέξεις το πένθος...
Έμμετρη φωνή σκεπάζει της δάφνης την υπεροχή!