Ο έρωτας σου αργόκαυτο
κάρβουνο που στα χέρια
μου κρατώ.
Δεν το πετώ.
Δεν καίγομαι.
Δεν αποτραβιέμαι.
Το τρέφω με την ανάσα μου.
Γιατί τί θα ήταν ο έρωτας
χωρίς την πυρά του;
Ένα ολομόναχο δέντρο
στην καταιγίδα.
Τη γραμμή της ζωής μου
επιτείνει και μεγαλώνει.
Κι όταν κάποτε αργοσβήσει,
το σχήμα της καρδιάς
σου θα πάρει κι αγάπη
θα το ονομάσω και θα
την καλοδεχτώ όπως
μια πανσπερμία άστρων
σε μια αφέγγαρη νύχτα
να με φωτίσει.
