Εμείς πριν ακόμα
μιλήσουμε μάθαμε
να τραγουδάμε.
Πρώτο τραγούδι
το νανούρισμα της μάνας
πάνω από τα δαντελένια
κλινοσκεπάσματα.
Τινάζαμε τις γροθιές μας,
τη συνοδεύαμε.
Καθησυχαστικές οι νότες
στα μέτρα μας οι στίχοι.
Μιλούσαν για τον γενναίο
καβαλάρη που αψηφά
τους δράκους κι ελευθερώνει
την ναρκωμένη πεντάμορφη.
Γελούσε η μάνα, χαίρονταν
η καρδιά μας κι από
αγάπη μούδιαζαν τα μέλη μας.
Όταν αυτή, ξημέρωμα πια,
αποκοιμιώνταν ήρεμη
σαν νερό που στέκει
αμίλητο στο ποτήρι
εμείς συνεχίζαμε το τραγούδι.
Ο καβαλάρης έφευγε
αγκαλιά με την αγαπημένη του.
Ο πρωτομάστορας κόμιζε
στην καρδιά του τα τελευταία
λόγια της γυναικός του.
Τα πουλιά μιλούσαν
για τη χαμένη ομορφιά
της αδερφής.
Ξυπνούσε η μάνα από
τις φωνούλες μας, έτριβε
τα μάτια, ξεσκέπαζε το
καναρίνι κι έπιανε το τραγούδι.
Τότε μόνο εμείς κλείναμε
τα βαριά μας βλέφαρα
και κοιμόμασταν περιχαρείς.
Η μάνα συνέχιζε να τραγουδάει.
Σε όλες τις δουλειές η μάνα
τραγουδούσε:
Στην ελιά, στον τρύγο, στο
ξεβοτάνισμα, στο αλώνι.
Αργήσαμε να μιλήσουμε
μας είχε βλέπεις απορροφήσει
οι μελωδίες.
Στο σχολείο τραγουδιστά
μάθαμε την αλφάβητα.
Αδαείς οι δάσκαλοι φώναζαν,
εκλιπαρούσαν για λίγη ησυχία.
Εμείς απτόητοι συνεχίζαμε...
Μέχρι και σήμερα βλέπουμε
στον ύπνο μας πως τραγουδάμε
μπροστά από ένα αγριεμένο
πέλαγο και με τη μαγγανεία
των στίχων μας σώζουμε
τα παροπλισμένα καράβια
από βέβαιο πνιγμό.
