πηγαίνει εκεί που πρέπει
Σε αποδιώχνω κι εσύ έρχεσαι.
Χαλκέντερη γίνομαι και σε απωθώ
κι εσύ με στιλέτα διπλά με πλησιάζεις.
Αμύνομαι σθεναρά και στις ορέξεις σου
δεν υπακούω όσο κι αν επιμένεις.
Μπαίνεις στο σώμα μου σαν το νερό
που σταγόνα σταγόνα διαβρώνει
την πέτρα.
Δεν το βάζω κάτω.
Φράζω τις αρτηρίες και τους πόρους
μου κλείνω άπαρτο να γίνω κάστρο
για να μην το παραβιάζεις ανοικτά.
Με βρίσκουν τα φιλιά σου κι εγώ
κλειδώνω τις πόρτες της ψυχής μου
και με χέρια τρεμάμενα σε σπρώχνω
όσο πιο μακριά μπορώ.
Τιτάνιος ο αγώνας μου.
Φωνάζω.
Αμύνομαι.
Σε εκτινάσσω από το πλάι μου.
Ακτίνες πετούν τα μάτια μου που
με δόρατα μοιάζουν και σε λαβώνω.
Ποτάμι γίνεται ο ιδρώτας μου και
σε πνίγει.
Θύσανοι αγκαθωτοί τα μαλλιά της
κεφαλής μου σε αγκιλώνουν βαθιά
μέσα στην καρδιά, τρέχει ρυάκι το
αίμα κι εγώ σε χείμαρρο μεταβάλλομαι
και σε εξαφανίζω.
Δεν χαλαρώνω στιγμή
Δεν αφήνομαι λεπτό.
Δεν κοιμάμαι, μόνη με τα αστέρια ξαγρυπνώ,
μιας κι εσύ σαν ένας αιμοδιψής στρατηλάτης
δεν παραιτείσαι ούτε συνθηκολογείς.
Από λόγια δεν λογιάζεις.
Σε ένα αόρατο ρινγκ παλεύω μέχρι τέλους.
Με ανεβάζεις πάνω στο σταυρό και με δικάζεις
μα εγώ επίλεκτη καθώς είμαι του πλήθους
σε διαρκή ανάσταση βρίσκομαι κι επιμένω
να κερδίζω πόντους από τη ζωή.
Θα νικήσω και τραγούδια θα γράψω,
θούριους, για την τελική σου εξόντωση.
