Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

Με συντροφεύουν οι πύρινες ώρες σου



Δακρύζουν τ' αγάλματα
Λεπίδες πύρινες που σκίζουν την πέτρα
Θυμήσου τον πόθο τον καταιγιστικό κι έλα
Αναχωρούν οι νερομάνες πολυδαίδαλες
Αυλάκια να σκαλίσουν στα στήθη της κρήνης
Διέβλεψε την δίψα των απόντων κι άφησε μακριά την λύπη
Φόρα το σκουφάκι της πιο διαλεχτής μέρας που σου πάει 
Δακρύζουν οι σκληροί βοριάδες
Σαν γροικούν τις συνεχείς εκτινάξεις στις φαβέλες 
Παραδέξου πως ήξερες πόντο τον πόντο
Το υφάδι της χλαμύδας που ντύθηκα μόνο για σένα 

Εμένα άσε με μόνη
Να πλανιέμαι στην αίολη νύχτα
Μοναχική κι απόκοσμη χωρίς πλησμονή καμιά 
Να σφυρίζω τρελά σαν έλικας χαλασμένος
Εμένα άσε με εδώ
Επώδυνα να με συντροφεύουν
Οι πύρινες ώρες σου
Αυτές τις ώρες που χρεία τις είχα μεγάλη
Μενταγιόν στο λαιμό να τις δέσω
Κλειδωνιά να τις κλείσω στα χείλη
Γιατί απλά σ' αγαπώ με τις διαστάσεις των θρύλων
Με τις επάλληλες ικεσίες των επαιτών σε ζητώ
Αν χαθείς οι αστερισμοί μου θα συγκλίνουν στο κενό
Μες στην χώρα των βυθισμένων φωνών θα με πάνε
Απλανής να χνωτίζω τα τζάμια μιας φαιάς τεφροδόχου
Αχνό να αντικρίζω το μονόγραμμα σου στους φλοιούς της φιλύρας 

Τρίζουν τα γερτά παραθυρόφυλλα στο νότο 
Άστεγες μνήμες τα αγγίζουν με κλειστά τα φτερά 
Σκέψου τα μικρά χαλικάκια στης ερημιάς το μπαλκόνι κι έλα
Ανασκιρτούν τα κομπολόγια των μαρτύρων 
Σαν να μέμφονται την επάνοδο των φονιάδων φυλών 
Μην δειλιάσεις κι αλλάξουν φορά τα όνειρα σου 
Φύλαξε την εικόνα του ήλιου στην παλάμη
Φύλαξε στην κνήμη του αγέρα το πουκάμισο 
Κι αφουγκράσου την πρώτη μας μέρα στον έρωτα
Σκεβρώνουν τα οστά των πουλιών στα μεγάλα ταξίδια
Κι η αρμύρα συνθλίβει τις λεπτές τους χορδές
Παράφωνα τραγούδια στίχοι του μηδενός 
Μην τα ακούς γνώριζε ο Οδυσσέας από πάντα το πότε 
Παραδέξου το πως ήξερες πόντο τον πόντο
Το υφάδι της χλαμύδας που ντύθηκα...κι έλα ξετύλιξέ το 



Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

Νύχτες έρωτα



Κουδουνίζουν τα αστέρια
Τις νύχτες του έρωτα
Κι είναι σαν να θρυμματίζονται
Στο στερέωμα μοσχοκάρφια
Για του φτωχού το πιάτο
Του φτωχού μαραγκού
Που την ύστατη ώρα
Απορρόφησε κόμπο κόμπο
Το φαρμάκι της ζωής
Απ' το λαγώχειλο της μνηστής του

Περνούν μία μία οι σελίδες
Το τέλος προφανές
Απ' τα χωρία της αρχής
Κρύψε το πρόσωπο και κοιμήσου
Θα 'ρθει το φεγγάρι
Να σου κρατήσει το χέρι
Θα 'ρθει κι ο γαλαξίας
Να σου αλλάξει το νερό σε κρασί
Εσύ τον έρωτα φόρεσε
Κι η ιστορία σαφώς θα ξαναγραφτεί

Μεθούν οι εραστές
Με αρώματα κρίνων
Και σε νότες λεπτές νυχτολούλουδων
Ανασκιρτούν
Σκύβουν στο χώμα προσκυνούν
Πετράδια μαζεύουν της μοίρας
Για να πορεύονται
Κλαδεύουν μια φλέβα της γης
Και την κάνουν πηγή τους
Κι ορμητήριο για τα όνειρα τους
Μεθούν οι εραστές
Κι έναν έναν αφήνουν τον οβολό τους
Στης αγάπης την χρυσή θυρίδα
Χάρισμα στους ποιητές και στους τρελούς
Είμαι μια τεντωμένη χορδή
Που χέρια ψυχρά την αγγίζουν
Εύηχη εγώ σπαταλιέμαι
Εύκαμπτη εγώ προσδοκώ
Ένα σου λόγο ερωτικό
Δώσε μου σχήμα
Πέρνα τον λόφο να 'ρθεις
Στο σκοτεινό μου κελί
Σκυφτή σε προσμένω
Σαν δορκάδα πληγωμένη
Σκύψε βαθιά στην πληγή
Δώσε μου γλυκό νερό να πιω
Απ' το πλοκάμι να αποδράσω
Της λευκής αρνησιάς

Θέλω να λουστώ σ' ένα σου δάκρυ
Όμορφη και ποθητή να ξεκλειδωθώ
Μόνο για σένα



Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Αναδρομή στο πρώτο μου ίσως έρωτα



Τρύπας τις νεφέλες
Με τα ακάνθινα βλέμματα σου
Περιπλάνηση λες επιδρομή στο ζοφερό χθες
Αλλά μάλλον νομίζω απατάσαι
Μια μικρή εκτίναξη είναι στο άχρονο μήπως
Μια αντιδικία χωρίς ενόχους και θύματα
Με άδειες τις τσέπες της μνήμης πλανιέσαι
Κλίνη άεργου ναυτεργάτη
Παλάμη θανόντος εραστή
Χρυσή κόμη ανέραστης κόρης
Να τι κρύβουν τα μάτια σου τις νύχτες

Ζεις στη σκιά και δεν μετέχεις
Μπαλώνεις ιστούς και ξεγλιστράς
Κρύβεις ονόματα και διασκορπίζεσαι
Εσύ ο εκλεκτός των αυλικών
Ο ένθερμος υποστηρικτής της φενάκης
Ποιος σε έχρισε τιμητή της ποίησης;
Φορές φορές αναρωτιέμαι
Που έκρυψες εκείνο το καλέμι
Που σε χρόνια γιορτινά
Σκάλιζες σε κορμούς αιωνόβιους
Τα πάθη και τους ιάμβους του πόθου μας
Δεν μαρτυράς
Πάλι ξεφεύγεις φτερό στον άνεμο ζυγιάζεσαι

Δεν μπορώ να διακρίνω τη ζωή
Μέσα στα κρύα υπόγεια που γυρίζω
Σταυρώνω τα χέρια
Δεν προσεύχομαι περιμένω
Οι κρίνοι μαράθηκαν γρήγορα
Μια αχτίδα φωτός δεν με χτυπά
Κάποιοι επιτήδειοι άρπαξαν τα κλειδιά
Μελαγχόλησαν τα ντιβάνια τα βάζα οι πίνακες
Και τα σκονισμένα βιβλία βλασφημούν
Μελαγχόλησε και τα μικρό περιστέρι
Που έφερνε τα μηνύματα
Ποιος σε έχρισε τιμητή της ποίησης;
Εγώ θα ενημερώσω τις θάλασσες
Για τις κρυφές σου εγχαράξεις
Στο κυματώδες μέτωπο τους
Πάλι ξεφεύγεις
Μελίανθος πεσμένος στη λάσπη
Ξέρεις τιμωρός της αθανασίας
Είναι η αγάπη που απαρνήθηκες
Αχ πως ξεχνάς

Μην απορήσεις αν δεις σε όνειρο
Τους αυλικούς σου να απιστούν
Είναι που θα αναδεύω τα τελευταία δηνάρια
Είναι που θα αφανίζω τα περάσματα
Είναι που θα κρυφακούω τις μαντεψιές
Ανοικτή να βρεις τη θύρα που ψάχνεις
Ορθός να κρατηθείς και ετοιμοπόλεμος
Μην απορήσεις λοιπόν
Τα κάστρα πέφτουν από μέσα πάντοτε
Όταν εσύ θα πέφτεις
Εγώ θα γονατίζω στο φως
Όταν εσύ θα απαγγέλλεις τους στίχους σου
Εγώ θα ξεκαρφώνω το καρφί απ' την παλάμη της γης
Κι όταν εσύ θα δακρύζεις
Εγώ θα αναπολώ τον πρώτο μου ίσως έρωτα
Που σαν παλιά αμαξοστοιχία
Στις ράγες θα μπαίνει ξανά για ταξίδια στο πουθενά
Φεύγω ελαφριά και αιθέρια με την περπατησιά του ελαφιού
Μόνο που σου αφήνω ένα χώρο στεγνό δικό σου
Τρεις φορές να με απαρνηθείς
Αυτόν της απουσίας και της υπεκφυγής

Συμμετείχε στο καθιερωμένο πια και τόσο ποιοτικό Συμπόσιο Ποίησης 
που διοργάνωσε υποδειγματικά η φίλη Αριστέα και ολόθερμα την συγχαίρω



     

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

Μικρά πορθμεία


*
Πράσινη μέρα
Σ' αγκυλώνει μ' αγκάθια
Ήλιος κραταιός
Λιπαίνει τους κάκτους
Ανθοφορία

*
Ο ποιητής συνάντησε
Έναν κύκνο αχνοφέγγιστο
Η λίμνη ξέβραζε
Στίχους ψιμύθια
Αμφιλύκη

*
Στον νότο
Στοιχειώνουν τα τοιχία
Ένας αρχάγγελος
Επιβλέπει τα όνειρα
Ελευθερία

*
Πορτοκαλάνθια
Στα μαλλιά σου
Σαν ωριμάσεις
Καταιγίδα θα σε γευτώ
Αναμονή

*
Φεγγριστή η κάμαρα
Μην πεις την αλήθεια
Μελάνι θα γίνει
Για τους αθανάτους
Ανταμοιβή

*
Μια πλώρη θυμάσαι
Κι ένα κατάστρωμα
Γυμνό ένα πέλμα να ακολουθεί
Ράθυμους κυματισμούς
Ονειροπόλημα

*
Πέτα τον γάντζο
Φεγγάρια να πιάσεις
Έρωτες αρχαίους
Σκουριά του χαλκού
Αποστασία

*
Σειέται ένας φίκος
Η καμέλια μπουμπουκιάζει
Νερά φθινοπώρου
Σε σέπια μελαγχολίας
Αναστοχασμός

*
Τρεμίζει ένα δάκρυ
Κίτρινη η παρειά
Υποδέχεται τους ψαλμούς
Όλα αποδομούνται
Παράδεισος

*
Όταν πλαγιάζεις
Θερμό ένα ρεύμα στο αίμα
Σου υπογραμμίζει
Την κρυφή αμαρτία
Αναγέννηση

*
Σε ουράνιο
Περιβόλι σε πήγα
Στων άστρων τα πολυβολεία
Να δώσεις το σύνθημα
Ανακατάληψη

*
Χάλκινα όργανα
Χοροί που διπλώνουν
Ξεχνάς το μαντήλι
Τολμάς να αγαπάς
Ανασασμός

*
Φοβόσουν τους κούρους
Τα άλκιμα μέλη
Τα κόκκινα στάδια
-Οικτρά πως μιλούσες-
Πενιχρότητα

*
Σιωπούν οι ποιητές
Οι αμαζόνες διπλώνουν τα βέλη
Κλειστές οι αυλόπορτες
Στα δειλινά νησιά
Εγκαρτέρηση

*
Στα μικρά πορθμεία
Μετράς με παλάμες
Τα κουφάρια των γλάρων
Δρεπανηφόρος άνεμος
Ξιφουλκείς τις φωτιές των παλμών
Συγκομιδή

Συμμετέχει στο δρώμενο "η στιγμή σου σ' ένα ποίημα"
στην σελίδα της Μαρίας Ν