Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

σαν σήμερα...


Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής...
Κώστας Καρυωτάκης 

Ήταν σαν σήμερα
Που κάπου στον κόσμο ένας μικρός ακροβάτης
Ξέφτιζε τα δίχτυα διασπαθίζοντας το εφήμερο κενό
Κι εγώ τώρα πιστά τον καλώ και τον ακολουθώ
Αντικρούοντας σκέψεις μιας επισφαλούς ασφάλειας
Σπάζοντας κωδικούς μιας φυλακής οχληρής
Κι έτσι τρωτή σαν γυαλί πλησιάζω
Της αιθάλης τα απάτητα παλάτια
Χρυσά κλειδιά της νύχτας κρατώ
Κι ουρανούς πλέριους χαίρομαι
Ουρανούς που πάνω τους εγχάρακτα ζωγραφίζουν
Οι μύστες κωνικούς περιστερώνες και χαμόγελα Ποιητών

Μην αναρωτιέσαι λοιπόν γιατί τα βράδια σιγώ
Και δεν έρχομαι
Είναι που καταγράφω στο πινακάκι των βράχων
Τις βροχές των άστρων
Δεν συνηθίζω να κάνω ευχές
Απλά συγκεντρώνω σε πουγκιά λίγα γραμμάρια
Απ' την λάμψη των περσείδων
Κι ύστερα τα χαρίζω
Μάλιστα έχω να κάνω τόσες αποστολές
Που απ' τη βιάση μπερδεύομαι
Χάνω το μέτρημα
Πληθαίνουν οι αριθμοί
Κι αφήνομαι να αγαπώ ξανά τις παραλήψεις μου
Αυτές τις παραλήψεις που με κάνουν
Να πολλαπλασιάζω μέσα από μαρμάρινους τροχούς
Τα πλεονάζοντα όνειρα

Των ύπνων τα θαμπά σεντόνια έπειτα απλώνω
Στα φθινοπωρινά μου μπαλκόνια
Να φύγει μακριά η πένθιμη μνήμη τους
Κι εκείνο το άρωμα που μεθάει τα κορίτσια να σκορπίσει
Γιατί σαν σήμερα
Ξαστόχησα και σ' έδωσα στην αγκάλη των θρήνων
Αγνό και πάλλευκο
Μεγεθύνοντας τα όρια της χαράς παρά την απουσία σου
Και μάλλον έτσι θαρρώ πως ξαναερωτεύομαι
Τα αιθέρια βήματα των οδοιπόρων
Κι εκείνες τις ακριβείς κινήσεις των ακροβατών
Πάνω στο σκοινί
Το ίδιο σκοινί που πιο παλιά με έζωνε και με σφιχτόδενε μαζί σου
Μια θηλιά διπλή που τους κόμπους της χαλάρωσε η νεροποντή

Σήμερα στο ποτήρι μου επέπλεε ένα άστρο
Ίσως γι αυτό κι ο λόγος της μαρτυρίας αυτής...
Σε ελευθερώνω μ' ένα φιλί τελευταίο, γλυκό σαν αφιόνι!
Σύρε στα μεγάλα γιορτάσια των στιγμών...

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

25 λέξεις


            *
 Φεγγριστό το φως
     Ανέλπιδο
Κλέβω δυο δέσμες
     να ταξιδέψω
στη χώρα των σπονδών
  Εκεί που οι μούσες
κρεμούν
      στα παράθυρα
δαντελωτά κουρτινάκια
       νοσταλγίας!

           *
  Κρύο δωμάτιο
Οι τοίχοι ξερνούν
       απόγνωση
Σε περίμενα ολημερίς
Μαδώντας της ψυχής
     το επίχρισμα
Κι εσύ έστειλες λαμπρό
        το φως
     να με διώκει
Το σκούρο της καρδιάς
  αδρά να τονίζει!

             *
     Εγκατάλειψη
Χτες πέταξε ένα πουλί
Σήμερα ήρθε πλέριο
         το φως
Ξεκίνα από τους τοίχους
    Δωσ' τους ανάσες
Ύστερα σπάσε το πλέγμα
  Τα χέρια μπορούν
    ό,τι το μυαλό
 πολύτιμα θυσιάζει...

             *
Στα μάτια ένα πλέγμα
       Αγκαθωτό
     Όμοιο με τα
σκοτωμένα όνειρα
   Προλαβαίνεις;
   Το παράθυρο
βυθισμένο στο φως
        Αρκεί;
  Σκέψου τη ψυχή
   να λουλουδίζει
σε δωμάτια φθοράς
και βγες στο ξέφωτο
    ίδιος Ωρίων!

           *
   Μακραίνει το φως
   Μακραίνει η ζωή
Στενεύουν οι επιλογές
 Αύριο θα χρωματίσω
     τους τοίχους
Κι αυτό το παράθυρο
     θα το ξηλώσω
Πονούν τα σκοτωμένα
          σίδερα;

Τα δύο πρώτα ολιγόλεκτα έλαβαν μέρος στο δρώμενο
της Μαρίας Νικολάου "25 Λέξεις"...τα τρία επόμενα
ήρθαν μεταγενέστερα σαν συνέχεια των παραπάνω
κι είπα να μη μείνουν παραπονούμενα....
   

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

σταγόνες πάχνης (χαϊκού)

Αποτέλεσμα εικόνας για σταγόνες πάχνης (χαϊκού)

Πεθαίνουμε ένας ένας.
Σε λίγο αρχίζει 
η γιορτή των καντηλιών 

Issa 

Μέσα στις στοές,
Τα τριζόνια σαλπίζουν
Της θλίψης κόρνα

Μια αχιβάδα,
Ξαστόχησε κι έφτιαξε
Μικρούς θησαυρούς

Σαν λεμονανθός
Ευωδιάζει το σώμα,
Προτού ξυλευτεί

Λιώνει το κερί,
Τις νύχτες του χειμώνα
Κι ολόκληρο ζει

Όταν στον αφρό
Χορεύουν τα δελφίνια·
Λάμνουν οι χαρές

Στα άκρα πήγες
Ψυχή τις ανάσες σου..
Σαν να 'σουν ηχώ

Αναταράξεις
Στον ουρανό της σκέψης:
Οι πρώτες βροχές

Κρύσταλλα λάμπουν
Στης λίμνης τον καθρέφτη·
Έλα να πλυθείς

Κάθε σούρουπο,
Μελώνουν τ' αγάλματα
Φιλιά στον καρπό

Σαν τον κεραυνό
Διαπερνούν οι ματιές σου,
Τ' άδειο τ' ουρανού

Σελίδα χαρτιού·
Να έρθει η Άνοιξη
Με μύριες λέξεις

Λάμψη σκορπάω
Στου κελιού σου τα βάθη,
Κόσμους να θωρείς

Κι αν δεις κι αργήσω
Μικρό μου χελιδόνι·
Φωλιές θα χτίζω

Γέρνουν τα κλαδιά,
Φοβισμένα να μην δουν
Ψυχρές τις φωτιές

Με μια σου ματιά
Στου ήλιου τα περβόλια,
Βρήκες το κλειδί

Πέταγμα πουλιού
Και σκίζεται το πλέγμα
Της φυλακής σου

Κόβεις λεμόνια,
Στιγμές να συντηρήσεις
Από τη φθορά

Σε απάτητο
Δάσος, άραγε είδες
Ανθούς να τρέμουν;

Γλυκιά ζεστασιά
Στο χνούδι της μέλισσας:
Αγάπης κερί

Βάλσαμου στάγμα,
Τα λόγια που έκρυψα
Σε φύλλα τσαγιού

Σε ρόζο κορμού,
Στοχάστηκες κι έγραψες
Έξοχους στίχους

Πύρινο σώμα
Στα σπλάχνα του χώματος:
Της λάβας τροχός

Κι αν έρθει βοριάς,
Θα διπλώσω στα χέρια
Αχτίνες θαμπές

Με κυρίευσε,
Χρυσή η πανσέληνος
Κι αρμύρα σκορπώ

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

Μια στιγμή φτάνει

Αποτέλεσμα εικόνας για ήχος δάσος βάρκα αντιπερισπασμός παραμύθι

Ξύλινο πάτωμα
Να τρίζει η απόγνωση
Στους ρόζους
Μαζί με τα καλογυαλισμένα σου
Παπούτσια
Να τρίζει κούφια
Η αγάπη σου στο αόριστο
Σαν βάρκα χωρίς πηδάλιο
Να απομακρύνεσαι
Με τις τσέπες σου να εξέχουν
Στον αέρα
Ποια γραφή;
Ποια υφαρπαγή;
Να τρίζει η απουσία
Στον τελικό σου λόγο
Κι εγώ να συστρέφομαι αμήχανα
Απρόσιτη να παραμένω
Με τους λεπτοδείκτες
Καρφωμένους
Στο στιγμιαίο όλον
Των ωρών μαζί σου

Η πόρτα χάσκει στο κενό
Στο παραμύθι έλειπε το τέλος
Αλύτρωτη γυρνάω
Τη ροή της σκέψης
Στα περασμένα
Σ' εκείνα που δεν είδες
Σ' εκείνα που πέταξες
Και στ' άλλα που θυσίασα
Στο παραμύθι έλειπε το τέλος
Στο εφαλτήριο της σιωπής εγώ
Μ' ένα πικρό φιλί στα χείλη
Να εκτοξεύω
Λόγια σιβυλλικά
Αν έρθεις τώρα να ξέρεις
Πως πίσω απ' το πρόσωπό μου
Κατοικεί ένα αιώνιο παιδί
Μην αδιαφορήσεις!
Κουράστηκε
Να απαριθμεί στα δάκτυλα
Τους φόβους της ματαίωσης
Βαρέθηκε
Του έρωτα το λεπίδι
Να σκιαγραφεί
Με τις σπασμένες του ξυλομπογιές

Ανοικτό το παράθυρο
Να βγαίνει η ζωή
Στους ήχους του δάσους
Ανυπεράσπιστη σαν δειλή σταγόνα
Να πλαγιάζει στο φως
Για να ακούσει
Του κούκου το μονότονο κάλεσμα
Πάνω στο τραπέζι το καπέλο
Το σώμα γυμνό
Από μόνο του το καπέλο
Ένας αντιπερισπασμός 
Στην κραυγή που
Αργά φουσκώνει
Τα γιγάντια "γιατί"
Το σώμα βαρύ να περιμένει εσένα
Που χάθηκες βιαστικά
Σαν σφύριγμα τρένου πριν την αναχώρηση
Κι ας ήξερες πως μοναχή
Φυγάδευα στα παρασκήνια
Έναν σκόρπιο θίασο κομπάρσων

Έλαβε μέρος στο επιτυχημένο δρώμενο "Παίζοντας με τις λέξεις"
της me (maria) μαζί με άλλες πολύ υπέροχες γραφές!


Στο ύψος των Θεών και των αγγέλων

Αποτέλεσμα εικόνας για κολαζ ελύτης

Μοιάζει με ψευδαίσθηση μα δεν είναι
Μια μέρα γιορτινή - σαν μια ώρα στην αλάνα -
Που τα κοτσύφια κελάηδαγαν τραγούδια οργιαστικά
Που τα δέντρα ανέπνεαν τους χυμούς της Άνοιξης
Και τα κλαδιά μέλι κι αίμα ζεστό καρποφορούσαν
Στάθηκα να ξεκουραστώ σε πέτρα ριζιμιά
Άκουσα να έρχεται ο ήχος της θάλασσας
Κι ο ήχος των κυμάτων σαν σφοδρός τροχασμός
Θυμήθηκα τότε τα ταξίδια και τα οράματα
Που η ζωή μου αρνήθηκε πεισματικά
Πόθησα την αρχή του νήματος να πιάσω
Σε ματιές λαγαρές ικέτης να αφεθώ
Στη ριζιμιά πέτρα έφερα τον εαυτό μου
Στο ύψος των Θεών και των αγγέλων
Τη δροσιά των φύλλων δρασκέλισα
Σαν γοργή ροή ποταμού μετά τη μπόρα

Δεν ήταν μια αποδόμηση της μοναξιά
Ένα λάκτισμα στο πλαγιοκόπημα της βροχής
Μα ένα απότομο τράβηγμα της καρδιάς στη χαρά
Σαν που τραβιέται η βάρκα απ' τον κάβο γοργά
Για να ερωτευτεί το χιλιόχρονο νερό
Κοίταξα γύρω μαγεμένη
Τα δέντρα μπουμπούκιαζαν όνειρα κλεφτά
Οι φτέρες ψιθύριζαν συλλαβές του έρωτα
Κι ένας χρυσός ήλιος ζέσταινε το χνούδι των νεοσσών
Οργασμός ζωής πολιορκία ομορφιάς
Στη ριζιμιά πέτρα πέρασα βελονιές
Κι έφτιαξα χρυσοπλούμιστα πουκάμισα για να γιορτάσω

Στο δάσος με τις δρυς και τα σφεντάμια
Άρχισε το αίμα ξανά να κυλάει στις φλέβες μου
Ολοπόρφυρο τραγουδιστό θυμωμένο
Ανασκίρτησα σαν παιδούλα στο πρώτο φιλί
Τότε μια κιτρινόμαυρη πεταλούδα
Που της ζωής το άνθος γεμίζει με φως
Στάθηκε στο χέρι μου διπλώνοντας τα φτερά της
Και κάτι σαν ψίθυρο φευγαλέο ν' άκουσα:
"Μέθη είναι η ζωή και θαύμα
Όταν μες στην καρδιά δεν στεγνώνεις τα δάκρυα"
Πήρα τα λόγια της και στους φλοιούς τα χάραξα
Ζωή, φτερούγα ανοικτή στο τρέμισμα του ανέμου
Ζωή, στο ύψος των Θεών και των αγγέλων σκαρφαλωμένη

Έλαβε μέρος στο επιτυχημένο δρώμενο "Παίζοντας με τις λέξεις"
της me (maria) μαζί με άλλες πολύ υπέροχες γραφές!


Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015

χαϊκού μικρής ανάσας

Αποτέλεσμα εικόνας για Πεθαίνουμε ένας ένας. Σε λίγο αρχίζει  η γιορτή των καντηλιών

Χαρισμένα στην Αριστέα που ακόμα και στα μικρά φύλλα 
βρίσκει ανάσες....

Πόσο κρυώνει
Η καρδιά των μετάλλων
Στο παλιό κάστρο!

Δεν φτάνω το μπλε
Τ' ουρανού ν΄ακουμπήσω
Ξεφτούν οι κορφές

Μες στο ανθογυάλι
Των φυτών τα κλωνάρια
Γέμισαν βρύα

Σε παιδιού χούφτα
Αλητάκος σπουργίτης
Τσιμπά ουρανό

Στο πευκόδασος
Στρώθηκαν χρυσαφένια
Τα χαλιά της γης

Στο πρώτο φιλί
Δυο άγγελοι μου 'φεραν
Φτερούγες κρουστές

Φρουρεί το κάστρο
Παίζοντας την άρπα του
Τζίτζικας τρωτός

Στη φεγγαράδα
Ακόμα και η φτέρη
Στην αχλύ πλέει

Μαρτύρησέ μου
Χώμα τα μυστικά σου
Θεός να γίνω!

Μια πεταλούδα
Στάθηκε στο κλωνάρι
Κι αυτό λύγισε!

Χιονίζει πάλι
Κι οι μυγδαλιές δεν λένε
Να μπουμπουκιάσουν

Ο καβαλάρης
Σπιρούνισε τ' άλογο
Ή μήπως βρέχει;

Παλιά εικόνα
Σε σπηλιά υγραμένη
Φουσκώνει σιωπή

Κι αν έρθει βοριάς
Τα νύχια που σκλήρυναν
Στο τζάμι χτυπούν!

Κορυδαλλέ μου
Κι η ύστατη πνοή σου
Νότες διαλεκτές!

Χάρτινος πύργος
Σε χεράκια παιδικά
Στρατοί τον βάλλουν...

Πώς να διαβάσω
Τις βουλές του διαβάτη
Στο γκρίζο πούσι;

Μια καμινάδα
Γκρι τουλίπες υφαίνει
Αργείς Άνοιξη

Μαγεύτρα φύση
Εκτινάσσεις τα ρόδα
Σιμά στο χιόνι!

Τα ψάρια σιγούν
Μα στο χάρτη της άμμου
Ψηφίδες κολλούν

Δες το μετάξι
Πως τρίζει στον αέρα
Σαν φύλλο ξερό

Μα πόσος πόθος
Βοά στα ηφαίστεια
Με χίλιες φωνές;

Γυρνάς στη βροχή
Με ψάθινο καπέλο
Του ήλιου παιδί

Τρέμεις στο δείλι
Δίχρωμη πεταλούδα
Μη γίνεις σκιά!

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015

Αυταπάτες



Τα βράδια χορεύω
Ταραντέλα
Όχι για να ευθυμήσω
Απλά έτσι σε φέρνω
Πίσω στη μνήμη
Αληθινά δικό μου
Τεντώνονται οι μυς
Επίπεδη η κοιλιά
Πάλλεται
Κι οι λαγόνες ηδονικά
Αφήνονται
Στη θέρμη της ανάσας μου
Με κατακτάς ριγώντας
Όπως ξωμάχος
Που ικέτης πέφτει στο χώμα
Για να μονιάσει μαζί του
Πληθαίνω με το αίμα σου
Με τις κραυγές σου τις αντιθέσεις σου
Κι αναρωτιέμαι
Πως και δεν κατακερματίζομαι
Ίδιο φύλλωμα φτέρης ξερής
Πως σαν χώρα επιμένω
Να σε καλώ εδώ εστία να χαρείς

Κρυώνω τις νύχτες
Στριγκά ένα νυχτοπούλι
Με συμβουλεύει
Περίεργα λόγια
Ενσκήπτω
"Μη φοβάσαι"
"Τύλιξε τα πόδια σου στις κουβέρτες"
"Δείξε στον άγγελό σου τις πληγές"
Μην και δεν με αφορούν
Όλα αυτά;
Φυγομαχώ
Τι ξέρει ένα αγριοπούλι άλλωστε
Επιστρέφω στο πρίν
Στην παλαίστρα της γης
Μάρτυρας γίνομαι
Ενός Νοέμβρη μακρινού
Που στο υγρό του χώμα
Ο σπόρος του πάθους
Δεν ευδοκίμησε

Το βράδυ χορεύω
Ταραντέλα
Κι είμαι μόνη
Περνάω δυο βελονιές
Στο κέντημα
Δεν θέλω να τελειώσει
Σχήματα με εκπορθούν
Το ταξίδι ακυρώθηκε
Δεν έφυγα για το νότο
Σ' εκείνα τα μέρη που θα 'θελα να ζήσω
Ονειρεύτηκα
Μια στροφή κλειστή
Πλησίαζα σε έναν ελαιώνα
Το λεωφορείο έτρεχε
Πρόβαλε το ασήμι ένδοξα
Μ' ακολουθούσε
"Δείξε στον άγγελο σου τις πληγές"
Αυτό κρατάω
Και με όσες δυνάμεις μου έμειναν φωνάζω
Ο πόνος μου: το οχυρό μου
Με τα φτερά μου μου διάπλατα ανοιχτά
Στην αξημέρωτη νύχτα γαληνεύω
Φυλάξου καραδοκούν ίσκιοι
Ανύποπτος όπως είσαι θα σε κυκλώσουν


Συμμετέχει στο δρώμενο της φίλης Αριστέας "Ιστορίες της νύχτας"
μαζί με άλλους συνοδοιπόρους της γραφής....

                                             Ιστορίες της Νύχτας

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

αναπόληση

Αποτέλεσμα εικόνας για νύχτα

Σκορπιέται η νύχτα
Δεν το βλέπεις;
Είναι σαν να διαμοιράζει
Το μαύρο της πέπλο
Στους ονειροπόλους
Δεν το νιώθεις;
Σκορπιέμαι κι εγώ μακριά σου
Ψάχνω τις πτυχές να βρω
Της ζωής που ντύθηκα
Τις σελίδες του βιβλίου
Που έμεινε ατελές στο πάθος
Με το θέμα του τόσο περιπλεγμένο
Αναζητώ με λαχτάρα
Εκείνα τα πετράδια
Που με κρατούσαν ζωντανή
Μεγάλα πετράδια υποσχέσεων
Αμαζονίτης και χαλαζίας των πηγών
Της φιγούρας σου στολίδια
Που με καλούσαν
Στη δική σου παρτίδα
Με πάντα καλό χαρτί στο χέρι, ανέξοδο
Ήσουν της μοναδικής μου εύνοιας η αύρα
Και πριν ακόμα σε γνωρίσω θήτευσα κοντά σου!

Τραβιέμαι στην πόλη τη νύχτα
Τα στενά με γνωρίζουν
Αποφεύγω τις λεωφόρους
Τα φώτα, τη σκηνή των αγορών
Πως αναπνέεις στο μαύρο;
Έχω συλλέξει
Μικρά ανθρώπινα πάθη
Έχω κοιτάξει πίσω από τα παραβάν
Μοντάρισα στιγμές ακριβών φιλιών
Δεν το έμαθες;
Του ζητιάνου το χέρι φίλησα
Του ξενιστή το δάκρυ ακολούθησα
Του άστεγου το σακάκι συμπόνεσα
Πως αναπνέεις στο μαύρο;
Ήσουν ένα ψυγμένο πετραδάκι στη λίμνη
Κι εγώ μακριά απ' τη ψύχρα σε πήγα να ζεσταθείς!

Επιστρέφω στα πρωτινά
Στο σπίτι φωλιάζει το κρύο
Καλώ τις φωτογραφίες, τα αναμνηστικά μου
Τα παιδικά μου καμώματα
Κι όμως είμαι εδώ
Δεν με βλέπεις;
Σκουπίζω τα σκαλοπάτια
Τακτοποιώ τις πορσελάνες
Κι όταν κουραστώ
Ανοίγω τα σεντόνια και σε κλείνω
Μαζί μ' εκείνο το άρωμα που αγαπούσες
Ξεχνιέμαι στη νύχτα
Κι είναι σαν ν' ακουμπώ μαύρα βελούδινα ρόδα
Δεν προσέχω
Αγκυλώνομαι δεν πονώ
Πώς αναπνέεις στο μαύρο;
Όταν ξανάρθεις να ξέρεις
Πως στην πόρτα έχω αλλάξει την κλειδαριά
Και το κουδούνι μου γράφει: "επιστρέφω στιγμές"

Βέβαια και θα με βρεις πριν η ιστορία κλείσει τα κεφάλαια της! 

Συμμετέχει στο δρώμενο της φίλης Αριστέας "Ιστορίες της νύχτας"
μαζί με άλλους συνοδοιπόρους της γραφής....

                                          Ιστορίες της Νύχτας