χαϊκού μικρής ανάσας

Χαρισμένα στην Αριστέα που ακόμα και στα μικρά φύλλα 
βρίσκει ανάσες....

Πόσο κρυώνει
Η καρδιά των μετάλλων
Στο παλιό κάστρο!

Δεν φτάνω το μπλε
Τ' ουρανού ν΄ακουμπήσω
Ξεφτούν οι κορφές

Μες στο ανθογυάλι
Των φυτών τα κλωνάρια
Γέμισαν βρύα

Σε παιδιού χούφτα
Αλητάκος σπουργίτης
Τσιμπά ουρανό

Στο πευκόδασος
Στρώθηκαν χρυσαφένια
Τα χαλιά της γης

Στο πρώτο φιλί
Δυο άγγελοι μου 'φεραν
Φτερούγες κρουστές

Φρουρεί το κάστρο
Παίζοντας την άρπα του
Τζίτζικας τρωτός

Στη φεγγαράδα
Ακόμα και η φτέρη
Στην αχλύ πλέει

Μαρτύρησέ μου
Χώμα τα μυστικά σου
Θεός να γίνω!

Μια πεταλούδα
Στάθηκε στο κλωνάρι
Κι αυτό λύγισε!

Χιονίζει πάλι
Κι οι μυγδαλιές δεν λένε
Να μπουμπουκιάσουν

Ο καβαλάρης
Σπιρούνισε τ' άλογο
Ή μήπως βρέχει;

Παλιά εικόνα
Σε σπηλιά υγραμένη
Φουσκώνει σιωπή

Κι αν έρθει βοριάς
Τα νύχια που σκλήρυναν
Στο τζάμι χτυπούν!

Κορυδαλλέ μου
Κι η ύστατη πνοή σου
Νότες διαλεκτές!

Χάρτινος πύργος
Σε χεράκια παιδικά
Στρατοί τον βάλλουν...

Πώς να διαβάσω
Τις βουλές του διαβάτη
Στο γκρίζο πούσι;

Μια καμινάδα
Γκρι τουλίπες υφαίνει
Αργείς Άνοιξη

Μαγεύτρα φύση
Εκτινάσσεις τα ρόδα
Σιμά στο χιόνι!

Τα ψάρια σιγούν
Μα στο χάρτη της άμμου
Ψηφίδες κολλούν

Δες το μετάξι
Πως τρίζει στον αέρα
Σαν φύλλο ξερό

Μα πόσος πόθος
Βοά στα ηφαίστεια
Με χίλιες φωνές;

Γυρνάς στη βροχή
Με ψάθινο καπέλο
Του ήλιου παιδί

Τρέμεις στο δείλι
Δίχρωμη πεταλούδα
Μη γίνεις σκιά!