Κουδουνίζουν τα αστέρια
Τις νύχτες του έρωτα
Κι είναι σαν να θρυμματίζονται
Στο στερέωμα μοσχοκάρφια
Για του φτωχού το πιάτο
Του φτωχού μαραγκού
Που την ύστατη ώρα
Απορρόφησε κόμπο κόμπο
Το φαρμάκι της ζωής
Απ' το λαγώχειλο της μνηστής του
Περνούν μία μία οι σελίδες
Το τέλος προφανές
Απ' τα χωρία της αρχής
Κρύψε το πρόσωπο και κοιμήσου
Θα 'ρθει το φεγγάρι
Να σου κρατήσει το χέρι
Θα 'ρθει κι ο γαλαξίας
Να σου αλλάξει το νερό σε κρασί
Εσύ τον έρωτα φόρεσε
Κι η ιστορία σαφώς θα ξαναγραφτεί
Μεθούν οι εραστές
Με αρώματα κρίνων
Και σε νότες λεπτές νυχτολούλουδων
Ανασκιρτούν
Σκύβουν στο χώμα προσκυνούν
Πετράδια μαζεύουν της μοίρας
Για να πορεύονται
Κλαδεύουν μια φλέβα της γης
Και την κάνουν πηγή τους
Κι ορμητήριο για τα όνειρα τους
Μεθούν οι εραστές
Κι έναν έναν αφήνουν τον οβολό τους
Στης αγάπης την χρυσή θυρίδα
Χάρισμα στους ποιητές και στους τρελούς
Είμαι μια τεντωμένη χορδή
Που χέρια ψυχρά την αγγίζουν
Εύηχη εγώ σπαταλιέμαι
Εύκαμπτη εγώ προσδοκώ
Ένα σου λόγο ερωτικό
Δώσε μου σχήμα
Πέρνα τον λόφο να 'ρθεις
Στο σκοτεινό μου κελί
Σκυφτή σε προσμένω
Σαν δορκάδα πληγωμένη
Σκύψε βαθιά στην πληγή
Δώσε μου γλυκό νερό να πιω
Απ' το πλοκάμι να αποδράσω
Της λευκής αρνησιάς
Θέλω να λουστώ σ' ένα σου δάκρυ
Όμορφη και ποθητή να ξεκλειδωθώ
Μόνο για σένα
