Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017

το σκισμένο καλσόν

Αποτέλεσμα εικόνας για Εκείνο που θυμάμαι από σένα περισσότερο είναι το σκισμένο καλσόν σου

Βάδιζε πολλή ώρα Μισοάδειοι οι δρόμοι Που και που ζευγαράκια ερωτευμένα
Παράνομοι εραστές κι απ' τα στενά να βγαίνει η κάπνα των δακρυγόνων
Απόγευμα Τετάρτης στο κέντρο μιας πόλης που χρόνια την ανεχόταν
Κλειστά τα καταστήματα.Τα ρολά κατεβασμένα με γκράφιτι και συνθήματα
πάνω τους φωλιασμένα
Πρόσεξε ένα σύνθημα που της έκανε εντύπωση:
"Εκείνο που θυμάμαι από σένα περισσότερο είναι το σκισμένο σου καλσόν"
Αυτή τι θυμόταν;
Πόσες ξενιτιές την έδιωξαν;
Πόσα καπέλα σκορπίστηκαν στον άνεμο;
Πόσα αποτσίγαρα φύτεψε στο κενό;
Περπατούσε ασταμάτητα Άναψε τσιγάρο Παρότι η Άνοιξη ήταν στο έμπα της
έκανε ψύχρα ακόμα Ο κόσμος αναρωτιόταν ποσό θα αργούσε να ακουστεί
μέσα απ' τη γη το ξάφνιασμα της χλόης
Έβγαιναν από έναν βαρύ χειμώνα κι η Άνοιξη σαν παραμελημένη γυναίκα
γύρω στα πενήντα της δεν έλεγε να φτιασιδωθεί λίγο
Έβγαλε από την τσάντα το κραγιόν της κι έβαλε μια ιδέα απ' αυτό στα χείλη
Καλοφτιαγμένη γυναίκα που παρότι διένυε την τέταρτη δεκαετία της ζωής
της κρατούσε κάποια στοιχεία νεότητας ακόμα Μια κομψότητα Μια χάρη
Μια τσαχπινιά Μια επιτήδευση
Συνέχισε να περπατά χωρίς καμιά στάση χωρίς επίμονες σκιές και σκέψεις
Μόνο το σύνθημα σαν αυτοκινητάκι κουρδιστό κλωθογύριζε στο μυαλό της
"Εκείνο που θυμάμαι από σένα περισσότερο είναι το σκισμένο σου καλσόν"
Αυτή τι θυμόταν;
Πόσα μαντήλια είχε αποσπάσει απ' τη λήθη;
Πόσα άδεια βαγόνια την περίμεναν;
Πόσες κιτρινισμένες σελίδες έμεναν κενές;
Αυτή  με ένα φόρεμα πάνω απ' τα γόνατα είχε μια τέλεια κι άψογη εμφάνιση
Παπούτσια ψηλοτάκουνα ταιριαστά με την τσάντα της Καλσόν καλοφορεμένο
σταθερό Ούτε ένας πόντος δεν έλεγε να ξεφύγει Να αναπνεύσει το σώμα
Να ξεκινήσουν οι σπασμοί Να κινητοποιηθεί η καρδιά Να χαλαρώσει ο βρόγχος
Ούτε ένας πόντος να την συμπονέσει να την τσαλακώσει να δει ξανά τα χέρια
της γεμάτα Να δει τις αρτηρίες του κόσμου να συμπιέζονται και να ξεσπούν
Στάθηκε μπροστά σε μια βιτρίνα Ρουχάδικο ήταν Οι κούκλες γυμνές Τα λίγα
διακοσμητικά στο δάπεδο ξεφτισμένα απ' το φως του ήλιου
Οι κούκλες γυμνές και μόνες Δεν είχαν τι να φορέσουν Δεν είχαν που να πάνε
Αργούσε κι αυτή η Άνοιξη Ανυπόμονες την περίμεναν με κέρινα χαμόγελα
Λαχταρούσαν να βάλουν τα φλοράλ φορέματα Να ρίξουν τις κοτσίδες μπροστά
Να φορέσουν τα δαντελωτά  ως τον αγκώνα γάντια Να στρέψουν τα καπέλα
τους αριστερά Μήπως κι  αντέξουν τ' αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών
Να φορέσουν τις αέρινες εσάρπες με τις πέρλες Να μην ακούν τα δάκρυα των
νεκρών δρομέων στα πλακόστρωτα
Σκέφτηκε τ' αγάλματα στο μουσείο με τους βαριούς χιτώνες Σκέφτηκε τα άδεια
βλέμματα Σκέφτηκε τους πονεμένους καρπούς Εκείνο το τραχύ που η γη δεν
διαπραγματεύτηκε ποτέ
Εκεί θα πήγαινε στον κήπο του μουσείου στο καφέ που και σαν φοιτητριούλα
επισκεπτόταν
Έριξε μια τελευταία ματιά στη βιτρίνα και με μια σπασμωδική κίνηση - με τα
μακριά της νύχια - έσκισε ως κάτω το καλσόν
Στο Μουσείο την καλωσόρισε απορημένη η ματιά ενός ζητιάνου
Μήπως ήταν αυτός που είχε σκαρώσει το σύνθημα;
Πολύ πιθανόν Την μάγευαν πάντα τα βλέμματα που δεν κρατούσαν μυστικό
Όταν της σερβίρισαν τον καφέ είχε πια εμφανή τα σημάδια της ελευθερίας
στα πόδια
Στο γκαρσόνι μάλιστα που την λοξοκοίταζε χάρισε ένα μικρό χαρτάκι με τα
ψεύτικα της στοιχεία κάτι που συνήθιζε να κάνει από παλιά Κι ένα φιλοδώρημα
καθόλου ευκαταφρόνητο Τουναντίον
Έφυγε και ποτέ δεν ξανακοίταξε με περιπάθεια τις γυμνές κούκλες
"Εκείνο που θυμάμαι από σένα περισσότερο είναι το σκισμένο σου καλσόν"
Σιώπησαν τα ερωτηματικά Κοιμήθηκε η πόλη πάνω στα ιδρωμένα της σεντόνια
Στις γάμπες της επιτέλους έρεε ξανά αλκοολικός ο έρωτας!

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2017

πεινάω μαμά....

Αποτέλεσμα εικόνας για πεινάω μαμά....

Πεινάω μαμά
Εσύ μου δίνεις τα χάδια σου
Την αγκαλιά σου
Το παγωμένο φιλί σου
Αλλά πεινάω
Δεν μου αρκούν μόνο αυτά μαμά
Πεινάω
Κι αυτή η παγωνιά στο σπίτι μαμά
Κρυώνει τα δάκτυλα μου
Παγώνει τα χρώματα
Και πως να ζωγραφίσω τα χαμόγελα
Τους ήλιους και τ' αστέρια στο παράθυρό μου
Προχτές η κ. Ευταξία
Με κέρασε ένα μπισκότο βουτύρου
Πολύ νόστιμο
Έπειτα με πέρασε στο αρχοντικό της
Τι να σου λέω μαμά
Πίνακες ακριβοί στους τοίχους
Ασημικά στις βιτρίνες
Και κρύσταλλα μαμά πολλά κρύσταλλα
Στους πολυελαίους στα ράφια στα τραπέζια
Φαντάσου
Τόσο πολύ θαμπώθηκα
Που νόμισα πως και το ταβάνι
Κρυστάλλινο ήταν
Έφεγγε το σπίτι μαμά
Σαν όπως έφεγγαν τα μάτια σου
Πριν αρρωστήσεις

Η κ. Ευταξία που λες
Έχει κι έναν κήπο
Με πολλά δέντρα και λουλούδια
Και με συντριβάνι μαμά
Το φαντάζεσαι ένα συντριβάνι
Με πολλά χρυσόψαρα
Και βότσαλα γύρω - γύρω μαμά
Και κοχύλια και μάρμαρα
Γυαλιστερά μάρμαρα
Σαν τα κρύσταλλα της
Τόσο πολύ γυαλιστερά μοιάζαν
Πόσο θα 'θελα
Στην διχάλα της κιτρολεμονιάς
Πλάι στο συντριβάνι
Να δέσω μια κούνια
Να πηγαίνω ψηλά και να βλέπω τα χρυσόψαρα
Πως κολυμπούν
Να πηγαίνω χαμηλά και να βλέπω
Τα μάτια των πανσέδων
Πως γελάνε

Η κ. Ευταξία μου έδωσε
Κι ένα ζουμερό φρούτο μαμά
Μα τι λέω ένα ολόκληρο πιάτο
Με ζουμερά φρούτα
Ανανάδες κεράσια φράουλες και μάνγκο
Και μια πιατέλα μαμά
Με ζαχαρωτά φουντούκια και φιστίκια
Κι ύστερα χορτάτη όπως ήμουν
Από μια σκάλα εσωτερική
Μ' ανέβασε στη στέγη του περιστερώνα
Κι έστειλα πολλά μηνύματα μαμά
Σ' εσένα στην αδελφούλα στον Μιχάλη
Στον κόσμο που βουρτσίζει τ' άλογα
Στον κόσμο που μαζεύει τα δίχτυα
Στον κόσμο που βυθίζει τους κουβάδες
Στην παγωμένη λίμνη
Πολλά μηνύματα έστειλα
Στα παιδιά μαμά και στα λασπόνερα
Στους γκρίζους τοίχους και στις κλειδωνιές
Γιατί με ξύπνησες τόσο νωρίς μαμά;
Η κ. Ευταξία αλήθεια σου λέω
Προχτές με κέρασε ένα μπισκότο βουτύρου!

Συμμετέχει στο δρώμενο της φίλης Αλεξάνδρας

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

να γιατί σ' αγαπάω ακόμα....(20 + 2 λόγοι)

Αποτέλεσμα εικόνας για γιατί σ' αγαπάω ακόμα....

Σ' αγαπάω γιατί κάποιον Μάρτη
πριν φύγεις απόσπασες απ΄την καρδιά μου
ένα βαρύ συρματόσκοινο!

Σ' αγαπάω γιατί μ' αυτό το συρματόσκοινο έπλεξες
σφεντόνες και μικρές τουλίπες
που ακόμα κρατώ!

Σ' αγαπάω γιατί ξεχειμώνιασες
στα γόνατά μου, δουλεύοντας
τα υφαντά της ποίησης με χέρια που κλαίγαν!

Σ' αγαπάω γιατί μ' αυτά τα υφαντά
κοιμάμαι τις νύχτες χωρίς εφιάλτες
κομίζοντας πετράδια στην αυγή!

Σ' αγαπάω γιατί μες στο μεσοχείμωνο
μου χάρισες ένα δεμάτι στάχυα
απ' τους σιτοβολώνες του ήλιου!

Σ' αγαπάω γιατί με αυτούς τους σπόρους
(που το δεμάτι έκρυβε)
ένα κόσμημα έφτιαξα ακριβό
εκεί να ακουμπώ τις προσευχές μου!

Σ' αγαπάω γιατί καθώς άργησα
ένα βράδυ με περίμενε κοχλαστή
μια σούπα με υλικά του βουνού!

Σ' αγαπάω γιατί μ' αυτά τα υλικά
ταΐζω αξημέρωτα τους σπουργίτες
κι άπειρα σου στέλνω φιλήματα!

Σ' αγαπάω γιατί ήσουν σιδηρουργός
κι έφτιαχνες φεγγάρια τρίαινες κι αγκίστρια
κι ήταν σαν να μαστόρευες τις πύλες των νεκρών!

Σ' αγαπάω γιατί αυτά τα φεγγάρια,
αποβραδίς τα κλείνω στο πηγάδι
νιούτσικα στον αιώνα να γερνούν!

Σ' αγαπάω γιατί έμπαινες στις καλαμιές
να στεριώσεις τις φωλιές των σπίνων
χωρίς τον παραμικρό θόρυβο!

Σ' αγαπάω γιατί όλοι οι κελαηδισμοί
φέρνουν στο νου μου
τα φτερωτά σου χέρια σαν μιλούσαν!

Σ' αγαπάω γιατί τα πιο πολλά απογεύματα
του Γενάρη, φύτευες ίριδες στον κήπο
για να φωταγωγήσεις της σκοτεινιάς το κενό!

Σ' αγαπάω γιατί αυτές τις ίριδες
αποξηραμένες τις κρατώ στο μαξιλάρι
και μαζί τους συνομιλώ συνεπαρμένη!

Σ' αγαπάω γιατί μπάλωσες
την τρύπια μπάλα του σκύλου μας
με του ουράνιου τόξου τα νήματα!

Σ' αγαπάω γιατί αυτή η μπάλα
είναι το σωσίβιο μου σαν ξανοίγομαι
στης αγάπης τη μαύρη τρύπα!

Σ' αγαπάω γιατί καθώς τίναζες τα σεντόνια,
είδα μια ξεχασμένη Αφροδίτη
να αναδύεται μέσα από τους παφλασμούς!

Σ' αγαπάω γιατί αυτά τα σεντόνια τ' απομεσήμερα
γλάρων γίνονται κατοικίες κι αποστατούν!

Σ' αγαπάω γιατί καθώς ξεμάκραινε το καράβι
είδα στην πλώρη του σκοτωμένο το όνομά σου!

Σ' αγαπάω γιατί αυτά τα καράβια
αν και μακρινά μου τάζουν ταξίδια,
αγκυροβολημένα σκουριάζουν στην εταζέρα!

Σ' αγαπάω γιατί καθώς βάδιζες πάνω στα κύματα,
ανέβαιναν άυπνοι οι βυθοί να σε κουρσέψουν!

Σ' αγαπάω γιατί με τις ακμές των κυμάτων
στις αρχαίες κολόνες συμμετρικές χαράζω πορείες!


Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2017

ψήγματα σιωπής (χαϊκού)

Αποτέλεσμα εικόνας για Άνθος του λωτού

Άνθος του λωτού,
Ποια μπόρα σε πρόσταξε
Να την ξεπλύνεις;

Θαμπά πως φέγγουν,
Της χαραυγής τ' αστέρια
Πριν ξεψυχήσουν

Μεσα στη δύση,
Φόρεσα δακτυλίδια
Αχνοκίτρινα

Ξενομερίτης
Αέρας περιβάλλει
Άκαμπτο σκιάχτρο

Οι παπαρούνες
Στεφανώνουν τ' αμπέλι
Συρτός ο χορός

Μωβ η λεβάντα
Ετοιμάζει σφεντόνες
Πολιορκίας

Στον ορυζώνα
Βυθίστηκαν τα φτερά
Της λιβελούλας

Μες στο σούρουπο
Με άλικα σανδάλια
Η γη περπατά

Καφετιά κουμπιά
Στου ήλιου το μαγνήτη:
Φθινοπώριασε

Στέρφα εποχή
Κι ούτε ένα αηδόνι
Να σου μιλήσει

Μαζεύεις το φως
Σε κίτρινα ραβδάκια
Μάγος να γίνεις

Χάλκινα δεσμά
Τ' απόγευμα φοράει
Ο γιος της νύχτας

Κοίτα πως λάμπει
Του πόντου ο ασβέστης
Μέσα στον ήλιο

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2017

οι τροχοί των πλειάδων

Αποτέλεσμα εικόνας για γεννάω - γέννα - γέννηση - γέννημα  ή Χριστούγεννα

Να ακροβολιστώ θέλω
Στις άγιες μορφές των σύννεφων
Εικονοστάσια να στήσω στις οπλές τους
Μικρές πάναγνες ώρες να μοιραστώ
Με τους αόρατους δαιδάλους της φυγής
Τις χάρες σου όλες να εξιστορώ μαγεμένη
Μόνη στο άρρητο ύψος του πάθους
Να απαντήσω το φως κι ερμηνεία να δώσω
Τις λέξεις έμπιστες θα έχω αδερφές
Ακούραστα εσένα να υπηρετούν
Θεραπαινίδες και αρωγοί στην πλημμυρίδα
Στα νέφη στα νέφη να βρεθώ
Γιορτινό να γεννήσω το πρώτο φιλί
Κέρασμα στους αθώρητους αγγέλους `
Που τρυφερά σε ασκούς διπλοκλειδώνουν τα όνειρα!

Πολύχρωμες ανεμώνες
Θα κρατώ στα χέρια
Περίσσια να γίνονται τα θαύματα
Στην τσέπη του Θεού
Σαν σποράκια να τα σκορπώ
Στα πουλιά που νωρίς ορφάνεψαν
Στης πίκρας το αρκτικό ψύχος
Μικρούς ηλίανθους θα φυτεύω
Στου ουρανού το πλατύσκαλο
Λαμπροί να γίνονται οι κύκλοι του χρόνου
Κι οι καμβάδες της σελήνης
Στίλβη να απαστράπτουν
Στα νέφη στα νέφη να βρεθώ
Ζωγραφιστό να αφήσω το χνάρι
Πυξίδα στους υπαίθριους δραπέτες
Που τα βράδια διπλές ανοίγουν σήραγγες
Ελεύθερα να κυκλοφορούν οι ποιμένες της πάχνης!

Στα απόγεια της χαράς
Αναπαμένη να τινάξω τις φτερούγες μου
Εκείνη η σκόνη της ψυχής
Να σκορπιστεί ευθύς στα δίστρατα
Όρθια μπροστά σου να σταθώ
Στεφανωμένη με κισσούς και κότινους
Να σε πλανέψω
Παραδομένη στα λάγνα όνειρα
Να σου δοθώ
Γιατί το προσκεφάλι μου όπως θα θυμάσαι
Μυρίζει λεβάντα κι άγρια μέντα
Γιατί τα όνειρα μου όπως συχνά μου έλεγες
Εγγίζουν τους τροχούς των πλειάδων
Στα νέφη στα νέφη να βρεθώ
Μαζί να σπάσουμε το γούρι
Μαζί να φυτέψουμε τη ροδιά
Στον ίσκιο της και στους καρπούς της
Μυστικά να μπαίνεις
Πολύσπορο τον έρωτα να γεύονται οι μύστες της φωτιάς!

Η εκτός ψηφοφορίας συμμετοχή μου στο "14ο Συμπόσιο Ποίησης" της
φίλης Αριστέας