Ανάμεσα σε δύο διπλά
ουράνια τόξα ζεις και
μάχεσαι το μαύρο.
Εκεί το σπίτι σου
Εκεί ο κόσμος σου
Εκεί κι οι τερμίτες
που σε συντροφεύουν.
Ολόγιομος χρώματα
σαν τους παλιάτσους
των επαρχιακών τσίρκων
κινάς και φτάνεις στις
δίπλες του χορού.
Πολύχρωμα μαντήλια
κρατάς στα χέρια
και ντρίπλες κάνεις
στον αέρα.
Αδύναμη εγώ πώς να σε
συγκρατήσω και στο
ανέμισμα των φιγούρων
σου πώς να ανταποκριθώ;
Ιδρώτα στάζω και καλώ
τους αγγέλους μου
για βοηθούς.
Σε χειροκροτώ και χαμογελάς
σαν το μικρό παιδί στο
πανηγύρι με τα συγκρουόμενα.
Ανάμεσα σε δύο νέφη ζεις
και με δρόσο ραίνεις τη γη.
Εκεί το σπίτι σου.
Εκεί ο κόσμος σου.
Εκεί κι η σαλαμάνδρα που
σε συντροφεύει.
Ορειχάλκινο ποτιστήρι κρατάς
και καταβρέχεις τα λουλούδια,
τα φυτά και τα δέντρα.
Απλώνει κλώνους ο βασιλικός,
βγάζει άνθη η ντάλια, τα
γαρύφαλλα πέτα στολίζουν
κι ο περήφανος έλατος
φουντώνει.
Όμορφη εγώ σε παρακολουθώ
τα μαλλιά μου σαν λούζεις
με το νερό της αθανασίας.
Άτρωτη γίνομαι και το σώμα
μου όμοια τανάλια
σε αγκαλιάζει σφιχτά.
Εκστασιασμένη ποιήματα
γράφω που μιλούν για
ποταμούς και για ιστορικές
λίμνες.
Σε θαυμάζω και μου δίνεσαι
σαν το έμπιστο σκυλί στις
διαταγές του αφεντικού του.
Ανάμεσα σε δύο αστερισμούς
ζεις και με το φως σου
φωτίζεις τις κάμαρες
των ερωτευμένων.
Εκεί το σπίτι σου.
Εκεί ο κόσμος σου.
Εκεί κι η πυγολαμπίδα
που σε συντροφεύει.
Δεμάτια από αχτίδες κρατάς
και μπαίνεις στις ονειρώξεις
των εφήβων.
Αδύναμη εγώ πώς να 'ρθω
κοντά σου;
Με κατανοείς και βροχή
των άστρων γίνεσαι και
το σώμα μου με βέλη πυρπολείς.
Την καρδιά μου ξυπνάς
και στο θυσιαστήριο
την οδηγείς.
Αμνός εγώ με κομμένο τον
λαιμό αίμα παίρνω και γράφω
τα αρχικά μας στα
αιγαιοπελαγίτικα πεζούλια.
Σε ακολουθώ και πάνω
στα κάρβουνα της λήθης
πατώ κι ανάμεσα σε δύο
αχτίδες σου κοιμάμαι.
Δεν πονώ, δεν καίγομαι
και μικρός γίνομαι πυροβάτης
και με γυμνά τα πέλματα
αφήνομαι να βαδίζω
στις ιερές τελετές
των αρχαγγέλων
και πλούσιο άρτο
να μοιράζω στους
επαίτες και στα
πρησμένα από την πείνα
παιδιά.
