Ασκητική

Πληγώθηκαν τα πέλματά μου
Διαβαίνοντας γλιστερά μονοπάτια
Σχεδόν αιωρούμαι στην πέτρα
Σχεδόν φύομαι στα βράχια
Κυκλαμιάς δίχτυ που φυλακίζει το φως
Έτσι θωρώ της ζωής μου την σεπτή εικόνα

Ασκούμαι στα ύψη και πέφτω σε νάρκη γλυκιά

Κρύβομαι και φανερώνομαι

Σαν πουκάμισο πεσμένο στην πυκνή χλόη

Ρουφώ τον αέρα στολίζομαι άγρια φτέρη

Ανεβαίνουν οι παλμοί ξεφεύγω

Αδιαφορώ αν το ποτάμι θα αλλάξει κοίτη

Κυκλαμιάς πέπλο που ανάκλιντρο ντύνει

Έτσι αντικρίζω της ζωής μου το αρχαϊκό όνομα

Ψηλαφίζω τις ακμές του φεγγαριού
Εκείνες που το αίμα μου απέσπασαν
Σε χρόνους ιερούς
Τα δάκτυλα μου πυρσοί πολέμου
Οι φλέβες αιμάτινα πεδία φλεγόμενα
Δεν θα σου αποκρύψω τα μυστικά
Εγώ τα ύφανα με χρυσοκλωστή να τα ζηλέψεις
Κυκλαμιάς άνθος που στα ύψη φύεται
Έτσι ενθυμούμαι της ζωής μου το ανεμογύρισμα

Φυλακίζω τις σκέψεις και τις στρώνω με ομίχλη
Σε κελί παγερό τις ξεχνώ να θολώσουν την εικόνα σου
Επισκέπτομαι θόλους κι απ τα ύψη μιλώ
Δεν φοβάμαι την διπλή σταύρωση μου
Η ματιά μες τα άπειρα μήκη να χάνεται
Κι η καρδιά ελεύθερη στις νεφέλες
Να πεταρίζει σαν πετρίτης τυφλός
Είδα την σκιά μου στον φεγγίτη να στέκει
Κι από τότε μεσίστια την σημαία αναρτώ της ψυχής
Κυκλαμιάς πετρώδης μήτρα που χρυσάφι φως γεννάει
Έτσι θησαυρίζει η ζωή μου από ένα σου μόνο χάδι

Δημοσιεύτηκε στην ποιητική σελίδα "Οι ποιητές του κόσμου"
που διατηρεί ο φίλος ποιητής Στρατής Παρέλης και τον ευχαριστώ πολύ