Φίλντισι θα σου κρεμάσω
στο λαιμό και λεμονάνθια
θα στρώσω στα λυτά μαλλιά σου.
Όμορφη να τριγυρνάς στην άνω πόλη
και τα αρσενικά να σκανδαλίζεις.
Πρωτοξαδέρφη σε λέω της Άνοιξης
με τα μακριά σου δάχτυλα
συνομιλείς με τους ίσκιους
του καταμεσήμερου.
Απίθανοι σχηματισμοί που θορυβούν,
μπρος στο κέρινο φιλί σου, έρωτα
μοσχοβολιστό.
Αγαπιέσαι και δεν αγαπάς.
Σε θέλουν μα δεν δίνεσαι.
Αέρινη ξεφεύγεις και οι ιστοί
μιας αόρατης αράχνης δεν σε πιάνουν
ποτέ.
Στις προκυμαίες καταφεύγεις
και το μικρό ναυτόπουλο συναντάς
το αίνιγμα να σου λύσει της ζωής.
Πολλά έχεις ερωτήματα.
Πολλές έχεις να μάθεις λέξεις.
Αρκετά έχεις να ξεσηκώσεις τραγούδια.
Αρμενίζεις στις ιστορικές σελίδες
μαζί με τους πυρπολητές.
Η μάνα σου σε σταυρώνει τρεις φορές
και σε παρακαλάει ένα φυλαχτό να σου
βάλει στόν κόρφο.
Τα αδέλφια σου καβαλικεύουν
τα άλογα και στο κατόπι σε παίρνουν.
Άνεμος εσύ δεν πιάνεσαι.
Αγναντεύεις τη θάλασσα και τα
κύματα μετράς για να γαληνέψει
λίγο η ψυχή.
Τα βραδινά σου σεντόνια αγαπητικός
δεν τα κοιμήθηκε ούτε ξένος.
Στους ναούς συχνάζεις κι από
τις εικόνες δάκρυα μαζεύεις και
μικρά διαμαντάκια.
Ύστερα στους σταθμούς των τρένων
πηγαίνεις τα δώρα σου να προσφέρεις
στους κλειδούχους κοντινά για να νιώσουν
τα θαύματα.
Ταξίδια δεν κάνεις και αφήνεσαι μόνο
στα όνειρα τους χάρτες να σου δείξουν
του σύμπαντος.
Εκεί η πατρίδα σου και το αρχοντικό σου.
Εγώ θα σε καλώ με το μικρό σου όνομα
Νεφέλη - κόρη της Άνοιξης.-
Θα ήθελα να λύσω τους γρίφους που
σε δυσκολεύουν και κοντά σου να με πάρεις
στον αλαβάστρινο να πεθάνω λαιμό σου
παραδομένος στα λυγμικά σου τραγούδια.
