Σφραγίζω το στόμα
Δεν μιλώ
Κλείνω τις φούχτες
Δεν θυμάμαι
Στυλώνω τα πόδια
Δεν αισθάνομαι
Όλα ξεφεύγουν για να τα έχεις πλάι
Απόψε πεθαίνουν τα πουλιά
Κι είναι σαν να ταξιδεύεις στο αχανές
Με ματωμένα τα πλήκτρα της ψυχής
Σφραγίζω το στήθος
Δεν αναπνέω
Κλείνω τα βλέφαρα
Δεν αναπολώ
Στυλώνω την πέτρα
Δεν μνημονεύω
Όλα αποδημούν κι η μνήμη τα κρυσταλλώνει
Απόψε χάθηκαν οι άνεμοι που σε ταξίδευαν
Κι είναι σαν τα ρολόγια να μετρούν ανάστροφα
Με δείχτες όμοια βέλη που τα ζήλεψες
Σφραγίζω την σκέψη
Δεν απαντώ
Κλείνω τα γόνατα
Δεν πιστεύω
Στυλώνω τα μάτια
Δεν ξαφνιάζομαι
Όλα προχωρούν για να τα πλησιάζεις
Απόψε περίσσεψαν μόνο δυο λόγια να πεις
Κι είναι σαν να μιλάς σε ένα τρύπιο αστέρι
Με γωνίες αιχμηρές που στο σώμα διάκενα αφήνει
Σφραγίζω τους μυς
Δεν αντιδρώ
Κλείνω τον αυχένα
Δεν φτερουγίζω
Στυλώνω τη ράχη
Δεν σ' ατενίζω
Όλα ψευτίζουν για να δεχτείς το αληθινό
Απόψε στένεψαν οι δρόμοι της καρδιάς
Κι είναι επισφαλές το σκαλοπάτι αν σκαφτεί από δάκρυ
Με την αρμύρα να σου υπενθυμίζει πως δεν έζησες
Συμμετέχει στο δρώμενο της Μαρίας Νι "η στιγμή σου σε ένα ποίημα"
με συνεχείς ποιητικές αναρτήσεις ανά βδομάδα
