Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

ξαφνικά το μαύρο

Αποτέλεσμα εικόνας για ξαφνικά το μαύρο

Ήξερα πως μια δεύτερη φύση
Έκρυβα μέσα μου
Μάλλον τη δική σου
Χρώματα νέγρικα άνθη της πέτρας
Γλυφά νερά κι έρημοι εκτενείς
Φύση μπερδεμένη
Αμφίσημη να με παιδεύει
Ωστόσο συχνά καταφέρναμε
Να συγχρονιστούμε
Αφηνόμασταν στην τρέλα
Πετούσαμε τα ρούχα ψηλά
Σαν νιώθαμε το χνώτο της νιότης
Στο γδαρμένο τζάμι της μοίρας
Υγρό να μας ακουμπά

Στο ίδιο κελί εγκλωβισμένοι
Με μισό καρβέλι απαντοχής στα δύσκολα
Με ένα δικράνι εργασίας στην αυλή
Κι ένα κομμάτι ουρανού για τα όνειρα
Όνειρα χωρίς περιορισμό
Τρεμουλιαστά
Σαν φωτάκια πυγολαμπίδας
Σε δρόμο κατηφορικό
Ώρα βραδινή με καλή παρέα
Κι άλλοτε απόρθητα μεγάλα
Σε ένα κόσμο που μέτρα δεν χωρούν
Να πλέει το κορμί
Να φεγγρίζει η καρδιά απ' τα αισθήματα
Μεγάλες ώρες σημαδεμένες
Από τ' ασημένια σφυράκια των μικρών μας θεών

Ξαφνικά το μαύρο
Μας κύκλωσε
Ποια διαφυγή;
Στους πίνακες κηλίδες αίματος
Στο χαλί κομμένες οι πλεξίδες της Γενοβέφας
Στο πικ απ επαναλαμβανόμενες σονάτες
Μονότονα να παίζουν
Ακόμα κι η καρφίτσα που μου δώρισες
Πήρε το χρώμα του χαλκού
Μόνο ένα ποίημα δεν έχασε
Την πρωτινή του ομορφιά
Δεν ψεύτισε δεν ρυτίδωσε δεν ασχήμισε
Είναι το δικό μας παραγώνι
Με τα χρυσά δοντάκια
Να χουχουλιάζει η καρδιά φως κι άσβεστη χαρά κάθε που νυχτώνει