μια βόλτα στα λαμπερά δρομάκια της πόλης.
Κρύο έκανε πολύ.
Φόρεσε τα γάντια και την παλιά εσάρπα της μάνας της
πάνω απ' το καμηλό της παλτό.
Έλαμπαν τα μπαλκόνια με μια πολυχρωμία που σκοτώνει.
Δεν είχε κάποιο συγκεκριμένο προορισμό.
Δεν είχε κάποιο συγκεκριμένο προορισμό.
Όλα κλειστά, όλα αμπαρωμένα,
εκτός από τις καφετέριες που βούιζαν σαν μελίσσι.
Είπε να πάρει το τρένο να κατευθυνθεί προς τη θάλασσα.
Την αγαπούσε πολύ την αγριεμένη θάλασσα.
Έμοιαζε με την ένταση των παλμών της,
χόρευε σαν το τρέμουλο των χειλιών της.
Σκέφτηκε πως η θάλασσα δεν θέλει καν στολίδια.
Έχει τα κοχύλια της, τα φύκια της, τους αφρούς της
μα πάνω απ' όλα έχει τις γοργόνες της που για αιώνες σιγούν.
Το αποφάσισε στη θάλασσα θα πήγαινε
εκεί που πληθαίνει το λιτό κι αυγαταίνει το ωραίο.
Είναι Χριστούγεννα σήμερα και μόνο του δεν πρέπει να μείνει το κύμα.
Η αμαξοστοιχία αργούσε.
Ένας βιολιστής ανάδευε τα κέρματα στο καπέλο του.
Οι λίγοι ταξιδιώτες τον κερνούσαν γλυκά κι αχνιστά κρεατικά.
Υποκλινόταν κι έπαιζε εκστασιασμένος τις μουσικές του.
Είναι τόσο όμορφο να βρίσκεσαι σε μια μισοάδεια πλατφόρμα
με μόνη παρέα τους ήχους ενός ξεκούρδιστου βιολιού.
Βούρκωσε απ' την τόση ευτυχία κι άλλαξε γνώμη στη στιγμή.
Όχι δεν θα πήγαινε στη θάλασσα,
θα παρέμεινε εδώ παρέα με τον γηραιό βιολιστή.
Μαζί να μιλήσουνε με τα θλιμμένα πρόσωπα των ταξιδιωτών.
Μαζί να μετρήσουνε τη χοάνη της μοναξιάς.
Μαζί να ανοιγοκλείσουνε τα συρτάρια με τα σπασμένα αμύγδαλα.
Ήταν η καλύτερη επιλογή
κι άσε στο σπίτι τους άλλους χορευτικά και μουσικά να βλέπουν προγράμματα.
Είχε στα ξυλιασμένα χέρια της όλη τη ζεστασιά του κόσμου.
Στη θάλασσα θα πήγαινε αύριο να της πει τα μαντάτα.
Πήρε το δοξάρι κι άρχισε να παίζει.
Ο βιολιστής της χάρισε το μοναδικό του χαρτονόμισμα
κι ένα χαμόγελο μικρού παιδιού που μια ζωή θα θυμόταν.
Έλαβε μέρος στο 22ο Συμπόσιο Ποίησης που έκανε θεσμό η φίλη Αριστέα
και της αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!!!
Έλαβε μέρος στο 22ο Συμπόσιο Ποίησης που έκανε θεσμό η φίλη Αριστέα
και της αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!!!