Προσκύνημα

Με πέλματα γυμνά βάδιζε.
Κακοτράχαλα μονοπάτια που σ' οδηγούν
σε απόκρημνα μέρη, γιγάντων κονάκια.
Εκεί η φλαμουριά, ο ασπάλαθος κι η άγρια μέντα.
Βάδιζε για ώρες πολλές,
εκλιπαρούσε για μιαν ανάσα παραπάνω, για ένα χτύπο χαλαρό.
Μάτωσαν τα πόδια, ξεγλιστρούσαν τα χέρια σαν χέλια σκοτεινά.
Κέντραρε το ραβδί της σε πέτρες ριζιμιές,
εκεί που οι προγονοί της θυσίες πρόσφεραν στους γαλήνιους θεούς.
Οι κορφές πάντα την συγκινούσαν
ήταν σαν να προσέφευγε προσκυνητής,
στων σύννεφον τα ταπεινό παρεκκλήσι.

Τα παπούτσια της χάθηκαν στους πολέμους και τις οδομαχίες.
Τα μικρά σκαρπίνια της μαμάς, άβολα ήταν.
Ο παππούς της το 'λεγε με παρρησία:
"Αν γυμνώσεις το σώμα σου, καθάριος γίνεται ο ορίζοντας,
απλόχωρη η σπηλιά, μες στους γκρεμνούς με αίμα να γράψεις τα ονείρατα,
στην κρήνη να φτάσεις Μικρές να γευθείς Αθανασίες".
Ήξερε ο γέροντας, μιας και φιλιωμένος ήταν
με τις δεντρογαλιές και τα αρπακτικά,
με τον μανδραγόρα και την κουφοξυλιά.
Ανακάτευε τον ασβέστη κι αγάλματα ξεπρόβαλαν αρχαϊκά
με χυτούς μηρούς στην επιφάνεια.

Σαν θα νύχτωνε απάγκιο θα 'βρισκε στων δρυών το πεζούλι,
λίγο να ξετυλίξει το νήμα του ύπνου σαν υφάδι ολοπόρφυρο.
Αύριο με της δροσιάς το ίαμα θα 'κλεινε τις πληγές της όλες.
Απώτερος στόχος της το δείλι κορφές να πατούσε,
τα αγάλματα του παππού της να θυμηθεί
κι εκείνα τα σκιάχτρα να ντύσει με χλαμύδα.
Τα πουλιά να μην φοβούνται και κατεβαίνουν,
στις σκιερές του κόσμου πύλες.

Ετήσιο προσκύνημα.
Θέλει η ζωή φλόγα κι αίμα αχνιστό στον ακρόλιθο να σε φέρει.
Εκεί να μοιραστείς των αγγέλων τη γλώσσα και να τη διαβάσεις.
Των σύννεφων τα εξαπτέρυγα στα χέρια να πάρεις,
μύστης να γίνεις του κραταιού.
Σαν το μικρό παιδί που βυζαίνει το κεντρί της παλλόμενης καρδιάς.