Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

μαρμάρινη κόρη

Κατέλυες τη δημοσιά μαρμάρινη κόρη
Αδιαφορώντας υπερήφανα
Για την μουσική κλίμακα
Του συντριμμένου θώρακα
Μπροστά στο παραπόρτι της βαθύσκιωτης εστίας
Είχες ξεχάσει απαρηγόρητο
Ένα πύρινο δάκρυ
Ριζωμένο στον αμίλητο πορτοκαλανθό των γοφών σου
Γαλάζιες φτερούγες ξεπηδούσαν
Από τα κυρτά σου πέλματα
Κι ο πυρετός του ουρανού ξιφουλκούσε
Το άσπρο σου χάδι, γεύση και οπώρες
Βουβή από έρωτα
Στις υφασμένες σου πλάτες κρυφά
Ένα κοτσύφι σκοτωμένο ψηλαφούσε
Τις άρπες του λιθοξόου κενού
Μαρμάρινη κόρη, του πηγαδιού Θεά
Με ένα κοκάλινο σαντάλι στο αριστερό σου χέρι
Σε είδα να προσφέρεις ανάθημα ασπίδας
Στου αγέρα τον σκληρό μίτο αιώνες πριν
Τον Ναό σου ανακάλυψα ένα βράδυ
Να προβάλλει πάναγνος
Στον εφιάλτη που κοιμήθηκες
Προσωπίδα από κερί σμίλευες
Κι ένας άσπρος τυφλός καθρέφτης
Χρωμάτιζε τα πιράνχας των πτυχών σου