μα πιο πολύ λάτρευε τις
ευφορβίες που είχε
στο μπαλκόνι της.
Δύο στο σύνολο.
Η μία σε μικρή μεγέθους
γλάστρα κι η άλλη η πιο
μεγάλη σε κανονική.
Την πρώτη της την χάρισε
μια γειτόνισσα.
Την είχε δει στα σκαλοπάτια
της εισόδου με τα πορτοκαλί
ανθάκια και πολύ την ζήλεψε.
Της έδωσε λοιπόν ένα μόσχευμα
χωρίς άνθη, έπιασε αμέσως
κι έβγαλε γρήγορα τα δικά του
λουλούδια που έμοιαζαν
με κούπες.
Ίσως γι αυτό να την
αποκαλούσαν και κυάθιο.
Την δεύτερη την πιο μεγάλη
την αγόρασε απ' την λαϊκή
αγορά.
Είχε μικροσκοπικά κόκκινα
άνθη κι ήταν ψηλή με πολλά
αγκάθια.
Όταν ρώτησε πως την λένε
της απάντησαν αγκάθι
του Χριστού.
Πού να συγκρατήσουν το άλλο
δύσκολο όνομα σκέφτηκε.
Ευφορβία, κυάθιο με πενήντα
και πλέον είδη.
Ομορφαίναν το μπαλκόνι της
προς το παρόν.
Ποιος ξέρει ίσως στο μέλλον
να τις χρησιμοποιούσε για
να φτιάξει το δικό της
ακάνθινο στεφάνι.
Στο διάβα της ζωής
είχε υπερβεί πολλούς
θανάτους μα τώρα κάτι
της έλεγε πως η θυσία της
ήταν πολύ κοντά.
Γέρασαν κι ευφορβίες.
Πόσο θα ζούσαν;
Άσε που και τα μοσχεύματα
τους αδύναμα ήσαν τώρα.
