Ασκώ την ποιητική τέχνη σημαίνει
πως ακούω τις χίλιες λέξεις
που μέσα από τους χυμούς
και τα αρώματα ανεβάζει
ένα ταπεινό λουλούδι στα
μοσχοβόλιστα λιβάδια του Απρίλη.
Ασκώ την ποιητική τέχνη σημάνει
πως διαβάζω τα βογγητά του
πόνου που βγάζει ένας βράχος
όταν αλύπητα τον χτυπά
ένα τεράστιο κύμα στης πατρίδας
την αμόλυντη ραχοκοκαλιά.
Ασκώ την ποιητική τέχνη σημαίνει
πως απορροφώ την αρμύρα
που μέσα απ' τους κοχλίες του ανεβάζει
ένα όστρακο ξεχασμένο
σε μια ερημική παραλία
τις αφιλόξενες νύχτες του Γενάρη.
Ασκώ την ποιητική τέχνη σημαίνει
πως με την φαντασία μου
κατοικώ ένα ερειπωμένο σπίτι
που έχασε τους δικούς του
σε εμφυλιους σπαραγμούς
και χρόνια πολλά στέκει αμήχανο
μπροστά στους τροχούς της ιστορίας.
Ασκώ την ποιητική τέχνη σημαίνει
πως μεταφράζω εύκολα τα βουρκωμένα
μάτια ενός προσφυγόπουλου
όταν αντικρίζει τα πρησμένα
σώματα των γονιών του
που η θάλασσα ξέβρασε
μια δαιμονισμένη νύχτα.
Ασκώ την ποιητική τέχνη σημαίνει
πως ξεκουράζω το βλέμμα μου
μέσα στα βλοσυρά μάτια ενός
άγριου πουλιού χωρίς να φοβάμαι
αντίθετα μάλιστα εκεί μέσα βρίσκω
την ευκαιρία να αντικρίζω
ανεμπόδιστα από ψηλά όλα τα
πάθια της οικουμένης.
Ασκώ την ποιητική τέχνη σημαίνει
πως θρηνώ μπροστά από
ένα βεβηλωμένο εικονοστάσιο
τα νιάτα ενός ατίθασου
έφηβου που πούλησε έναντι ενός
πινακίου φακής την πρώτη του άνθιση
και προτού καλά καλά γευτεί
την άσβεστη μαγεία του έρωτα.
Ασκώ την ποιητική τέχνη σημαίνει
πως αφουγκράζομαι τον πόνο
της σκληρής αγριάδας στο προικώο
κτήμα της μάνας που πουλήθηκε όσο όσο
για τα χρέητα της οικογένειας
και μυλόπετρα της έγινε ως και την εκδημία της.
Ασκώ την ποιητική τέχνη σημαίνει
πως παίρνω τα φτερά μιας πασχαλίτσας
και πηγαίνω τόσο μακριά ώστε
συναντώ εκείνους τους τόπους
που μυθικές πολιτείες είχαν
ιδρύσει οι μακρινοί μου στραταρχές
και που τώρα αγόγγυστα κάποιοι πληγώνουν.
Ασκώ την ποιητική τέχνη σημαίνει
πως μυρίζομαι τα πυρομαχικά
ενός μικρού Παλαιστίνιου που
βρίσκει μια βόμβα που δεν έσκασε
και αυτοπυρπολείται μη μπορώντας
να βλέπει άλλο τη σκλαβωμένη του χώρα
στα χέρια των εμπόρων.
