Στο ακατέργαστο κίτρινο
μίας αστραπής κατοικείς
με τα χέρια διάπλατα
στην έκταση για να σε
βλέπω καθαρά.
Κάθε που βυθίζονται
τα καράβια και πιάνει
καιρός κοντά μου έρχεσαι.
Οι αεικίνητες διακλαδώσεις
σου με βρίσκουν και με
φωτίζουν ολάκερη έτσι
που σαν δίδυμη να μοιάζω
αδερφή σου.
Κανείς εκτός από εσένα
δεν παρατηρεί τη νέα μου
μορφή.
Όλοι με προσπερνούν
κι είναι ο κόσμος σαν να
γεννήθηκε μόνο για μας
τους δυο.
Μόνο τα σπίτια με τα
απαρχαιωμένα παράθυρα
με ξεχωρίζουν και
σκίζονται να με δουν.
Είναι τα σπίτια που διάλεγες
στον έρωτα να δοθείς
και στην αγάπη να μιλήσεις.
Το θυμάμαι καθαρά αυτό
το δόσιμο και τον νου μου
ως σήμερα εξιτάρει δυνατά
με το ρεαλισμό του.
Σε ένα από αυτά τα σπίτια
κι εγώ κατοικώ.
Ψηλά ταβάνια, γύψινα σκαλιστά
στην οροφή, ασπρόμαυρα
πλακάκια και πόρτες δίμετρες
να χωρούν οι πόθοι κι οι
καημοί.
Μία αστραπή εσύ κι εγώ
η ιστορία η μεγάλη των
μαχών που αυτολεξεί
γνωρίζεις απέξω.
Σαν δέντρο αστραπής
έρχεσαι και με βρίσκεις.
Δεν με σκοτώνεις, χάρη
μου δίνεις για να ζήσω
για ακόμα μια μέρα.
Μια μέρα λοιπόν που
σαν αιώνας θα μοιάζει
θα σου δοθώ φτάνει να
μην τελειώσουν οι βροχές
πάνω στη γη και τα σπίτια
να παραμείνουν όρθια
κόντρα στην ασχήμια
και την προχειρότητα.
