Ξεσήκωσε τα πάντα, χτένισε γη
κι ουρανό για να βρει την ατζέντα
που είχε γραμμένο το τηλέφωνο του.
Δεν το θυμόταν απέξω η μνήμη
σαν λάστιχο ξεφούσκωτο την είχε
εγκαταλείψει.
Έψαξε ανάμεσα σε χαρτούρες, σε παλιά
μπλοκ ζωγραφικής, σε ημερολόγια
ξεχασμένα και σε ανούσιες σημειώσεις.
Τιποτα άφαντη η ατζέντα.
Άνοιξε συρτάρια, ντουλάπες, αποθηκευτικά
καλαθάκια στάθηκε σε βαριές βιβλιοθήκες.
Βρήκε πολλά ενθυμήματα.
Βρήκε έρωτες ξεχασμένους.
Βρήκε ημερομηνίες παρελθούσες.
Η ατζέντα πουθενά δεν βρέθηκε.
Σκέφτηκε μήπως την είχε κάψει
και δεν το θυμόταν μέσα στην παραζάλη
αγάπης και μίσους για εκείνον, μπορεί που
να ξέρεις.
Σκέφτηκε μήπως την είχε χάσει στη διάρκει
των πολλών της μετακομίσεων, ίσως.
Αφέθηκε να ζει με την πικρία του
ανεκπλήρωτου, με την ελάχιστη ελπίδα
πως κάπου θα τον έβρισκε τυχαία
και θα ξανάρχιζαν οι επαφές τους.
Εκείνο το τρελό ονειροπόλημα που την έσφαζε.
Της έλειπε πολύ.
Τον περίμενε χρόνια.
Ήταν παντού παρών κι ας σκάρτα θυμόταν
ακόμα κι αυτό το όνομά του.
Τον ένιωθε άνθρωπο της.
Σαν να μην είχε περάσει ούτε μέρα από
τότε που εκείνος έφυγε μακριά θολωμένος
από τη μικρή της αγάπη που όμως με τα χρόνια
είχε πάρει να φουσκώνει μέσα στην καρδιά της
τόσο πολύ που νόμιζε πως θα την έπνιγε.
