Καντηλιέρης γίνεσαι
κι ανάβεις τα ουράνια
σώματα για να σε βλέπω.
Δαδιά κρατάς στα χέρια σου.
Σπίρτα από του παραμυθιού
τη χώρα.
Στεγνά φυτίλια και κεριά
και στα ουράνια περάσματα
βαδίζεις αποστολέας του
ανήκεστου λόγου.
Εσύ ο φωτοδότης κι ο υμνητής.
Εσύ το ανέσπερο του θέρους
φως που οι νεράιδες στην
αγκάλη τους κρύβουν.
Εσύ η καυτή λάβα που
στα γόνατα μου κατρακυλά.
και που στην χόβολη της
ζεσταίνω τίμια τα χέρια μου.
Δεν με καις μ' ανασταίνεις.
Ξετυλίγεις του ονείρου
τα πέπλα και στα μύχια
με οδηγείς θαύματα.
Γη και ουρανό διαφεντεύεις
και στα μπράτσα μου
όταν δεν σε βλέπω κοιμάσαι.
Τα ουράνια σώματα σε
φροντίζουν καθαρός κι υγιής
να βγαίνεις στις στράτες.
Με την Πούλια συνταυτίζεσαι
και στα παιδιά της το μαύρο
γάλα της ποιήσεως ακουμπάς.
Κάθε που σημαίνει Ανάσταση
με τη θεϊκή μορφή των ψαλμών
έρχεσαι στη γη.
Τα ερημοκκλήσια προτιμάς,
στα τριμμένα πετραχήλια
ενδίδεις και στις ωραίες
Κυριακές ξαποσταίνεις.
Ελαφρύς και μόνος καταφτάνεις
εδώ, άρτο να μας μοιράσεις.
Φως από τη λαμπάδα των
τυφλών σκαπανέων αφειδώλευτα
παίρνεις και στην κόμη των ,
πυροτεχνημάτων λούζεσαι.
Διάπλατα ανοίγεις μάτια
κι εκεί με κλείνεις. Την απληστία
σου αποδέχομαι και μέσα στην
φαρέτρα της λήθης σε βάζω.
Φωτοδότης αληθινός
την κουρτίνα των σύννεφων
ανοίγεις και με μια ανάσα
σου μακριά τα σκορπάς ορατός
για να γίνεσαι κι εγώ μοναδικά
δική σου κάθε νύχτα για σε
στο φιλί αργοπεθαίνω.
