Που να σταθώ να μην με φτάνεις
Ακούω τον αέρα
Κι οι αισθήσεις παραλύουν
Την αύρα σου φέρνει
Μοσχάτη ρόγα στα χείλη
Κυρτώνω τη παλάμη
Και σε αγγίζω
Με πονάς
Ολομέθυστη με μάτια κόκκινα
Εκλιπαρώ να θραύσω
Μεταξιού ζωνάρι που στη μέση φοράς
Γυρισμού μαντήλι να υφάνω
Να κλείσω μέσα το αντίο
Πριν χαθείς
Σε καραβιού μπουκαπόρτα
Διπλό δένω κόμπο
Να δαμάσω το χρόνο
Που σκόνταψε
Στην απόγνωση
Του τελευταίου βλέμματος
Ακολουθώ τις πορείες
Των λευκών παρενθέσεων
Μαζί μου να σε πάρω ξανά!
Που να σταθώ να μην με φτάνεις
Ανασκιρτά η χλόη στο διάβα σου
Τα πολυρίζια ανοίγουν στοές
Στη γεωγραφία του σώματος
Αφήνομαι στο κενό
Ζυγίζοντας με ακρίβεια
Τις αντιφάσεις του χώματος
Σε χρόνο παρελθόντα ριζώνω
Για να έχω ξανά των ματιών σου
Τον άχρονο κεραυνό
Επανέρχεσαι δριμύς
Σαν πολιορκητής
Μετοικίζεις το αίμα μου
Με καταδιώκεις με κατακτάς
Κι εγώ άνευ όρων σου παραδίδομαι
Γυρίζω τους δείκτες
Πληγώνω τις ώρες
Και σ' ακολουθώ
Νυχτοπεταλούδα
Που χνούδι στο δάκτυλο αφήνει
Ακολουθώ το χνάρι σου
Στον κόσμο σου μπαίνω
Χωρίς να σ' έχω!
Που να σταθώ να μην με φτάνεις
Στέκεσαι σαν ανεμοδείκτης σε στέγη κυρτή
Κι αγωνιωδώς περιστρέφεσαι
Σε αγγίζω και ξάφνου σε χάνω
Χάνεσαι και γυρνάς στην ομίχλη
Σε κρυστάλλινο παλάτι κατοικείς
Ξεγλιστράς σαν ψήγμα υδραργύρου
Δεν έχεις μορφή
Ξεγλιστράς
Το σώμα σου αέτωμα ναού
Που το φλέγει το φως του σύθαμπου
Κι άλλοτε πάλι
Μνημείο το σώμα σου
Εκτελεσμένων ηρώων
Βάγια δεν απόθεσα στην τελετή
Δάκρυ δεν κύλησε στη δέηση
Σου στερώ τα χάδια
Που μυστικά καρτερούσες
Κι όμως
Μέσα στις κοιλάδες της μνήμης
Σε εικονίζω
Δεν ξεχνιέσαι
Πηγή διαβατών γίνεσαι
Βεργούλα αγριοτριανταφυλλιάς αγκαθωτή
Βαγιόκλωνο του Μάη
Κι εγώ πλημμυρισμένη απ' τα αρώματα
Δρυμούς ομορφαίνω μόνο για σένα
