Ανασυντάσσω τις σιωπές της νύχτας

Φοβάμαι σου λέω
Το χέρι που με αιχμαλώτισε
Πάνω σε βράχο θαλασσινό
Πόσο με ρίγος το ποθώ
Το χέρι αυτό που πνοή μου έδινε
Με τις ανοικτές φτερούγες του
Σε πόσους ουρανούς με πήγε
Αιθέρια τότε ζούσε
Αγριοπούλι που ελεύθερο ψάχνει το ταίρι του
Φλέβα δεν άγγιξε καμιά
Πόνο ψυχής δεν μάντεψε
Μόνο το άγουρο φλέρταρε βλέμμα μου
Τώρα γήινος έγινε ίσκιος
Με γραμμές κάθετες με διχοτόμησε
Δεν μου μοιάζω
Απόμακρη μόνη σκυθρωπή
Ενθυμούμαι μόνο τις τελετές
Που στο κύμα έκανα
Να έχει ο έρωτας τα δικά του ιερατεία

Φοβάμαι σου λέω
Απόγονος του Προμηθέα
Θωρώ τις πληγές ανοιχτές
Εκλιπαρώ σωτηρία να βρω
Το αντίτιμο εκείνο ψάχνω
Που θα εξαγοράσει την ποινή μου
Κιθαρωδός γίνομαι προς στιγμή και ξεφεύγω
Στα πλάτη της Μεσογείου νοερά ταξιδεύω
Με πλάνο τραγούδι στα χείλη
Γλάρους και χελιδονόψαρα
Πλευρίζω για βοηθούς
Βοριάδες προσαρτώ κρουστό να γίνει το σώμα
Γρόσια τους δίνω να ανοίξουν
Της αλυσίδας μου τον κρίκο
Στης πλάσης και πάλι να μπω
Τον μέγα κύκλο σαν ήλιου προμάντεμα αυγινό

Φοβάμαι πολύ
Την νύχτα τα βλέφαρα αφήνω ανοιχτά
Μην σκοντάψω στου έρωτα
Τα πέτρινα κράσπεδα και σε ποθήσω
Βουρκώνω σαν δω να αμορραγούν
Της σάρκας οι θύμησες
Πετάω το νόμισμα κι ευχή κάνω
Ήχος δεν βγαίνει
Του γρύλου την άρπα κουρντίζω
Στην νύχτα αδημονώ να δοθώ
Ανασυντάσσω τις σιωπές μου
Να ακούσω να φεύγεις σκυφτός
Καλέμι σου δίνω αντί για χέρι
Υνί σου χαρίζω αντί για κορμί
Σπασμένο σταμνί αντί για χείλη
Στη μήτρα του κόσμου επιστρέφω
Έμβρυο που βυζαίνει τη λύπη
Το δάκρυ πνίγω στους μενεξέδες
Κι επιστρέφω λυτρωμένη
Στης ακτής μου τα παλιά σκαριά
Ταξίδι μου τάζουν σε πελάγη ακύμαντα
Σαλπάρω γοργόνα που μιλάει με τους ψαράδες
Αφήνοντας πίσω τις λίθινες πλάκες που με φυλάκιζαν

η δική μου Άνοιξη

Η δική μου Άνοιξη έχει κορδέλες μακριές αντί για ολόχρυσα μαλλιά
Πολύχρωμες κορδέλες μεταξωτές που επιχρωματίζουν
Και διαστέλλουν την ολότητα των ενοράσεων και της πανδαισίας τον μύλο!
Η Άνοιξη μου κρατά κισσούς αντί για κάνιστρα
Χλωρούς κισσούς πολύριζους που συστρέφονται γύρω απ' την μέση της
Και προσδίδουν χάρη και νόημα εξωτικό στην κίνηση των μυών!
Η δική μου Άνοιξη φορά ψηλοτάκουνα αντί για σανδάλια
Καστόρινα παπούτσια νυφικά που ερωτικά αγκαλιάζουν το πέλμα
Και ατενίζουν την φύση από την μεριά των αφοπλιστικών βλεμμάτων!
Η Άνοιξη μου φορά εσάρπες αντί για γαλάζια πουκάμισα
Φανταχτερές εσάρπες ανάριες που απαλά τυλίγουν το δέρμα
Και αφήνουν να διαφαίνεται η πληγή απ΄το βέλος των ερώτων!
Η δική μου Άνοιξη φτιάχνει στεφάνια με χαμολούλουδα αντί για παπαρούνες
Στυφά χαμολούλουδα ασπριδερά που στολίζουν τα παλλόμενα χέρια
Και δίνουν ώθηση στο άρμα του χρόνου που μας προσπερνά ρυθμούς σφυρίζοντας!

Η Άνοιξη μου ζει με πικραμύγδαλα αντί για μύρα
Φτενά πικραμύγδαλα αφράτα που ευωδιάζουν της ποίησης το στέρνο
Και σταμπώνουν του ύπνου το σεντόνι με όνειρα μύρια γητευτά!
Η δική μου Άνοιξη ξελογιάζεται με υπέργηρους αντί για νεανίες
Στωικούς υπέργηρους καλόβολους που ξενυχτούν σε ερτζιανά περιβόλια
Και ντύνουν με της Θείας Νέμεσης τον μανδύα τους απαρνημένους!
Η Άνοιξη μου πολλαπλασιάζεται με ξερόκλαδα αντί για καταβολάδες
Ταπεινά ξερόκλαδα θυσανωτά που μπολιάζονται με αίμα εφηβικό
Και δίνουν πανώριους ανθούς αμάραντους στον χλοοτάπητα της μνήμης!
Η δική μου Άνοιξη περιδιαβαίνει σε αμμώδη χώματα αντί σε λιβάδια
Σαθρά χώματα επισφαλή που κρίνουν αυστηρά του κόσμου τις ατέλειες
Και περικλείουν το μέτωπο της σιγής με τα μυστικά των αναταράξεων!

Η Άνοιξη μου είναι θαλασσινή αντί για στεριανή
Παναγιά θαλασσινή αγαπημένη που ακουμπά φωτοστέφανα στις ράχες των δελφινιών
Και χαράσσει με το νύχι στη κρούστα του αλατιού σχέδια και κρίνα απ' το παλάτι της Φαιστού!
Η δική μου Άνοιξη αγαπά τους σταλαγμίτες αντί τους σταλακτίτες
Σπασμένους σταλαγμίτες δύσμορφους που σε εμπύρετο μέτωπο ακουμπούν τα μητρικά τους χέρια
Και το μυστήριο της χιλιετηρίδας εξιστορούν τα βράδια στις νύμφες του Απρίλη!
Γιατί η δική μου Άνοιξη είναι απλή καθημερινή κι όχι αινιγματική και επηρμένη
Προτιμά τις ρημαγμένες γυναίκες την τραγιάσκα του εργάτη τα σπασμένα καράβια
Τα παιδιά του πολέμου και τους αφανείς ήρωες που δεν τους στήσανε ανδριάντες
Απλά τους παράχωσαν σε πρόχειρα μνήματα αυτοσχέδια
Εκεί που φυτρώνει ελεύθερα το εαρινό χαμομήλι κι η αλιφασκιά τους ραίνει μ' αρώματα!
Γιατί είναι ακριβή και τέλεια η μυθολογία της Άνοιξης
Σαν τη κορφή μιας αρχαϊκής πυραμίδας στην μέση της Ερήμου!