Έμαθα να ζω με τους νεκρούς μου
Οι νεκροί μου έχουν μακριούς μανδύες από καμποτο κι έρχονται και
με σκεπάζουν τις νύχτες.
Ξεσκονιζουν τις κορνίζες με τα πορτραίτα τους και δεν ζητούν ποτέ τους φιλοδώρημα.
Μία νύχτα μάλιστα του Γενάρη τότε που το φεγγάρι γύριζε σε πανσέληνο μου χάρισαν όλα τα χρυσαφικά που βρήκαν στις προθήκες του ουρανού.
Έγινα πλούσια ξάφνου και με τα νύχια σκληρά σκάλισα κι άνοιξα τα μνήματα τους καθώς αυστηρά στον ύπνο μου υπαγόρευσαν με λευκό κρασί να πλύνω τρεις φορές τα λευκά οστά τους.
Το ξέρω πως τους έχω κακομαθει μα δεν μπορώ χατίρι να τους χαλάσω.
Δεν ξεχνώ πόσες επίγειες μου έδωσαν χαρές, χωρίς αυτούς ο δείκτης του χεριού μου θα ηταν άδειος και δεν θα είχε το βαθυκόκκινο ρουμπίνι να τον στολίζει.
Άσε που χάριν σε αυτούς υπήρξα και δεν βρέθηκα στους δρόμους να αναζητώ με αναμμένο φακό τους στίχους που είχα γράψει στην εφηβεία μου στα παγκάκια της κοντινής πλατείας.
Δεν χρειάστηκε να δουλεψω για να βιοποριστω καθώς αυτοί έγνοια με είχαν πάντα.
Εδώ το καλό κριθαρένιο ψωμί.
Εδώ ο αστραφτερος κουβάς με το νερό.
Εδώ και τα ψητό της Κυριακής με μπόλικη ανθισμένη ρίγανη.
Εδω και το κιτρινισμενο μου μαντό για να πηγαίνω ευπρεπής στο γειτονικό καφενείο να πίνω τρία ούζα για έναν με συνοδευτικό πάντα παστό βακαλάο και ψωμί μπαγιάτικο.
Έμαθα να ζω με τους νεκρούς μου κι αν κάποτε τους αποχωριστώ θα πει πως έχω πεθάνει θάνατο βασανιστικό.
