Από μικρή έμαθα να μιλάω
την γλώσσα των πουλιών.
Αποκλειστικά αυτή μεταχειριζόμουν
στις συναναστροφές μου.
Ελάχιστοι με καταλάβαιναν
δύο τρεις φίλοι και η μάνα μου.
Στην υπόλοιπη οικογένεια κανείς
δεν με καταλάβαινε, θύμωναν
και έφευγαν μακριά μου.
Αποκλεισμένη έμεινα από τη γειτονιά
το σχολείο, την πόλη, τον έρωτα.
Μοναχική βάδιζα, ξέμπλεκα τις κοτσίδες
που μου έφτιαχνε η μάνα μου το πρωί
και χόρευα ανέμελα στον αέρα σχεδόν
πετούσα παρέα με τους φτερωτούς
φίλους μου.
Δεν την εγκατέλειψα ποτέ αυτή
τη γλώσσα ούτε όταν μετά από πολλές
παραινέσεις οι δάσκαλοι βίαια μου δίδαξαν
το αλφάβητο τους.
Τους καταλάβαινα μα δεν μιλούσα..
Είχα τους λόγους μου.
Η γλώσσα των πουλιών είχε για μένα
μια απίστευτη αρμονία.
Τώρα που μεγάλωσα και η μάνα έφυγε
μαζί και οι φίλοι δεν έχω με ποιον
να συνταυτιστώ και να μιλήσω.
Αυτή ήταν κι η αιτία που γνωρίστηκα
με τους στίχους.
Είναι η μόνη γλώσσα που τη δική μου
γλώσσα πλησιάζει και που κατανοώ.
Αν και απείρως την αγάπησα τη γλώσσα
των πουλιών δεν κατόρθωσα να την
διδάξω σε κανέναν,
Τώρα που σε βρήκα ίσως μπορέσω
να στην μάθω να έχω έναν σύντροφο
που θα μου πλέκει το πρωί κοτσίδες
κι εγώ να πηγαίνω πετώντας πέρα από
τα ανθρώπινα στις φωλιές των κοτσυφιών.
