Βροχή έγινε το αίμα στην καρδιά μου
και χτυπάει αμείλικτα τα τοιχώματα της.
Άκουσε τους χτύπους τι θόρυβο
δυνατό κάνουν.
Σφυριές πάνω σε μεταλλικό έλασμα
επαναλαμβανόμενες.
Ρυάκια πολλά σχηματίστηκαν και αιφνίδιοι
κατακλυσμοί με δέρνουν.
Βυθίζομαι σταδιακά σε μια λίμνη με πλούσιο
πλαγκτόν και διαρκώς απομακρύνομαι
από την επιφάνεια της.
Κάνω να κρατηθώ από καλαμιές, λυγαριές
και ιτιές μα δεν τα καταφέρνω.
Ξεχερσώνω με τα νύχια τους βυθούς
για να υπάρχω.
Πάλλεται το σώμα με ρυθμούς γρήγορους
σαν το κορμί του τζίτζικα στο στέρνο
του κάλεσμα.
Το αίμα χείμαρρος ασυγκράτητος γίνεται
και με πνίγει.
Ένα σκλήθρο σκληρό αποκρουστικό με διαπερνά.
Αστραπές βγαίνουν μέσα από τα μάτια μου
και με πολιορκούν.
Βροντές δυνατές ξεχύνονται από όλους
τους πόρους μου.
Παραδίδομαι στην καταιγίδα γιατί
τρόπο άλλο δεν βρίσκω να την παλέψω.
Πως να αντιπαρατεθώ;
Δάκτυλα δεν μου έμειναν για να αναμετρηθώ
με τα αιχμηρά βέλη της που ίσα καταπάνω
μου έρχονται.
Τίποτα άλλο δεν μου απομένει.
Λέω να ενδώσω και να πνιγώ μέσα στα
σκοτάδια σαν μία βάρκα σάπια κι ακυβέρνητη
στη θαλασσοταραχή το καταχείμωνο.
