τραγούδια μου σαν ένα
παλιό ξεχαρβαλωμένο
τρένο που πάνω στις
ράγες της φυγής κινείται.
Για οδηγό έχει έναν
παράξενο υπερήλικα
που από γεροντική άνια
πάσχει.
Στα πόδια του κοντά συνηθίζει
να έχει δυο κλουβιά
με καναρίνια και κορυδαλλούς.
Δεν είναι λίγες οι φορές
που συνοδεύει το κελάηδισμα
τους και ποτέ δεν παραλείπει
να τα ψυχώνει με σπόρους
που κρατά στην κωλότσεπη.
Για επιβάτες έχει τελευταία
αποκλειστικά νεαρούς
που ακόμα δεν τρίχωσε
το πάνω τους χείλος.
Θορυβούν, εξαγριώνονται
για ψύλλου πήδημα,
φωνάζουν, ζαλίζονται, πίνουν
ακατάπαυστα και ξεχνούν
να κατέβουν στην επιλεγμένη
τους στάση.
Όταν αργά το καταλάβουν
σηκώνονται όρθιοι, αφήνουν
στην άκρη τα πειράγματα τους
κι αποφασίζουν να δράσουν.
Μέμφονται τον οδηγό
λες κι αυτός φταίει,
χτυπούν κουδούνια
εις μάτην όμως
καθώς αυτός είναι βαρήκοος
και δεν ακούει σχεδόν καθόλου.
Κάποιοι γενναίοι μάλιστα
καταλήγουν να σπάσουν τα τζάμια.
Πρέπει απαραιτήτως
να βγουν έξω στο φως.
Τα θραύσματα πληγώνουν
τα χέρια τους, τα κορμιά τους.
Αιμορραγούν και τότε
βρίσκουν τα τραγούδια
ευκαιρία στις μέσα κηλίδες τους
να φωλιάσουν.
Οι νεαροί καταλαβαίνουν.
Ο οδηγός όμως προσπερνά
τις στάσεις καθώς οι μηχανισμοί
του τρένου έχουν
σαραβαλιαστεί απ' τους
βανδαλισμούς.
Αυτό το τρένο πλέον τώρα
κινείται χωρίς αφετηρία,
κατάληξη και προορισμό.
Ο περίλυπος οδηγός,
οι νεαροί επιβάτες, τα πτηνά,
τα αφρόντιστα τραγούδια
είναι μέρος ενός πανάρχαιου
άσματος που ποτέ δεν τελειώνει.
Σημειωτέο ότι αυτό το τρένο
δεν καταναλώνει καύσιμα
ποτέ παρά μόνο αθώο αίμα.
Δεν θα σε πάρει μαζί του
όσο κι αν επιμένεις.
Φοβάται τα λευκά
μακριά μαλλιά σου και τις
αυλακιές που σαν ράγες
διαπερνούν το μέτωπο σου
μην και το εκτρέψουν από
την πορεία προς το άγνωστο.
