Κι αν έχασα για πάντα τα μάτια σου
φρόντισα κρυφά και δέσμευσα δυο
αστραπές τους για να φωτίζουν
τα σκοτάδια του νου.
Πάνω τους να τραμπαλίζεται αέναα
η μοναξιά μουόπως μέσα στην καμπύλη
του χρόνου ακούραστα οι μύστες
μετέρχονται στο ιερό για να βγουν
μονοπάτι τις πλάκες να ακουμπήσουν
με τις απαράβατες εντολές.
Εδώ είσαι.
Μέσα από το φως εμπορεύεσαι
σαν νέα σελήνη στον αυγουστιάτικο
καμβά ενός ακατοίκητου τόπου.
Σε κρατώ σφιχτά σαν ενθύμιο
αγαπημένο από της αγάπης την
περιοδική αγορά.
Σε προσαρτώ δίνοντας μεγάλο
αντίτιμο και επεκτατικούς κάνω
πολέμους μόνο για εσένα.
Είσαι το καινούργιο μου σύνορο.
Η απλωσιά μου.
Η νέα χώρα της χαράς και της ευθυμίας
που αγαπούν με πάθος τα παιδιά.
Εδώ θα είσαι για πάντα σαν άγγελος
που ανεβοκατεβαίνει τη σκάλα και
στο τελευταίο σκαλοπάτι σηκώνει
φτερό μέσα στην αγκαλιά του Θεού
να πλαγιάσει.
Θεός σου γίνομαι κι εγώ.
και μετέχω στην αναδημιουργία σου.
Πλάστης σου μοναδικός πού σε πολλά
σε βγάζει αντίγραφα για να μην λείψει
από τον κόσμο ποτέ η σαγήνη του φωτός.
(Είσαι το ποίημα που αν το ξεστομίσω
θα χαθώ δια παντός θυσία σε βωμό
αλλότριο.)
