Θα βαδίσω ολομόναχη πάνω στις κυρτές στέγες
Φουλάρι αγέρα θα φορώ στο λαιμό αραχνοΰφαντο
Να σμίγει το κορμί μου με της καμινάδας το ζεστό χνώτο
Έγκαυμα πυρής ζώνης να σχίζει στα δύο το αδιαίρετο πρόσωπο μου!
Θα υψωθώ πάνω στις στέγες του κόσμου
Με αστρόσκονη θα περιλούσω το σκότος των λαγόνων
Ερωτική θεά θα αναδυθώ επηρμένη μέσα από τις υδρορροές των κτιρίων
Φτερά θα κρούσω και στους σελιδοδείκτες μου μάνταλο θα βάλω διπλό!
Θα βαδίσω ολομόναχη πάνω στις κυρτές στέγες
Φουστάνι εαρινό θα αγγίζει του σώματος τις πτυχές
Καθελκύοντας το αίμα μου σε στέρνα θολή που βούλιαξε το βέλο
Μιας μάγισσας που στα χαρτιά της μέσα αναγεννήθηκε της μοίρας
το μπορντό ρυάκι!
Θα υψωθώ πάνω στις στέγες του κόσμου
Με τα πουλιά που έρπουν πληγωμένα θα συνομιλώ
Να κλέψω θέλοντας τους αρχέτυπους κώδικες των χορδών τους κρυφά
Τραγούδι να υψώσω μελαγχολικό στις νυχτερινές ταφόπετρες
των παλαιών εκκλησιών!
Θα βαδίσω ολομόναχη πάνω στις κυρτές στέγες
Σανδάλια θα φορώ ζωγραφιστά ψυχοπομπός να γίνω του έρωτα σου
Στα βράχια των ματιών μου πανικόβλητη να ζει η αλόγιστη φρίκη
Να πάψει να ηχεί μονότονα η σάλπιγγα στην μακρινή σκάλα των μαχών
που εγκατέλειψες!
Θα υψωθώ μαζί σου πάνω στις στέγες του κόσμου
Αθώρητη σαν μέδουσα να στέλνω αποχαιρετιστήριο γράμμα στους υλοτόμους
Δεν θα το κλείσω σε μπουκάλι σφραγιστό με ρητίνη
Παρά μονάχα στην κοιλιά του σκοτωμένου κήτους με άμμο θα το αρμολογήσω
μη χαθεί!
