Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Μοντάζ φαντασίας

Όταν γυρνώ στον εξώκοσμο
Γράφω όνειρα στην αριστερή παλάμη
Με κάρβουνο αμαρτωλού λιθολόγου
Ζευγολάτης εκδρομεύς της Καλντέρας
Τις αμφικτιονίες της στίξης συντάσσω
Επί έτη δεκαπέντε αφόρισα
Δυο τρεις εσώκοσμους εφιάλτες
Χαρίστηκα στο ρόδι απλά!
Σφριγηλός ο κόσμος, μια φλούδα αλάτι
Ανυπερθέτως σέρνω αντικριστά
Την καρέκλα της γονικής μου οικίας
Αλλάζω την ψάθα, ψεκάζω με βερνίκι
Τα ίχνη μην σβήσουν
Εκεί θα καθίσει, ξέρεις
Το σκουλικάκι του Μιρό
Σφράγισε τα μάτια, μοντάζ φαντασίας
(2028, Ορίστηκε ο θρόνος)
Εγώ με ένα κάρβουνο – αφή
Τσιμπάω τη ζωή στο μάγουλο
Ματώνει η παλάμη μου, πονάνε οι αρθρώσεις
Ως το καρπό μαρτυρά το αυλάκι!
Νεότητα, βλαστήμια κι αντιγραφή
Παράνομο σκούρο μάτι με αυλακιές
Οι ενοχές του δημοδιδάσκαλου
Στα εξώκοσμα όνειρα της ιστορίας
Σε εποπτεύουν
«Ο βράχος της Σελινίτσας με τη γέρικη ελιά
Αριστερή στροφή, λάμψεις δυνητικές
Στο φάρο του Γυθείου, τηλέγραφος μοιρολόι
Στο πλατύσκαλο»
Μάη εσύ, γητευτή
Με τις ακριβές πλατίνες
Ηλιοκοιτίδα του σώματος
Στήσε στο βράχο ορυχεία
Ατελή τα έμβρυα μέλη, ρύμη πενθούν
Μην αναληφθείς…
Στα χείλη της κυρά – Πηνελόπης
Ταρίχευσα έναν παλμό
Μια μονογραφή εξώκοσμη
Κι η σελίδα του ονείρου
Γαρνιτούρα κορυδαλλών
Άλλαξε πλευρό
Τι μηχανεύεσαι, τελειώνει το κάρβουνο!
«2028»

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

μυστικό (αδόκιμο)


Η αδρεναλίνη πήρε σήμερα απουσία
Θεόγυμνη αναφορά ανυπακοής
Αταξία εσύ, στο ξίφος της αγρύπνιας
Δώσε λαβή, έλα!
Κρύωσε η ψίχα μαύρα πηλήκια
Κι η ζύμη πυκνή ευαγγελίζεται
Πορφυρούς άρτους
Δώσε λαβή, φύγε!

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

οι λέξεις (αδόκιμο)

Οι λέξεις εισβάλουν
Με υπεραστική κλήση φωτός
-Ερύθημα περικάρδιας ανάσας-
Αναφλέγουν την φραγή της μνήμης
Νοτίζουν τα σεντόνια
Αμπούλες υδροκυάνιο
Εκπλήττουν τα μικρά όνειρα των νόστων
Ασελγούν σε ασπρόρουχα ένοχα
Αλίμενων τραγουδιών

Εφεδρεύουν παγωμένες
Βαμβακερές πλάτρες...
Πρωτόπλαστοι ήχοι, πριονίδι θανάτου
Κοινωνούν στο δισκοπότηρο της λεβάντας
Ζυγώνουν αυχένες αδόκιμων βουνών
Προσευχές στέλνουν με ταχυδρομικούς σάκους
Φεύγουν οι λέξεις, με αντήλιο τη παλάμη
Μοχθούν, επανέρχονται
Πηλός μας, λέξη μας!

Ανάσα μας, κλάμα
Ψευδίζουν οι λέξεις
Aνέφελα ταξίδια στις χώρες του ρω
Αναπείθουν
Ανασκιρτούν
Ωριμάζουν
Πλανεύουν
Αγριμοπούλια οι λέξεις
Θεό Προμηθέα, εμβαπτίζονται έρωτα
Ατσαλώνονται
Δρόμος μας, λέξη μας!

Στερεύουν μελανοδοχεία
Αυστηρά τα πινέλα
Ο λόγος του Μακρυγιάννη
Μαντήλι δεμένο στο λαιμό
Αγώνας!
Άγιες οι λέξεις , δυνατές
Τροχίζουν το χιόνι στα αλώνια
Φεύγουν οι λέξεις, εφορμούν
Ιδρωμένα φωνήεντα
"δεν θα περάσει"
Σχήμα μας, λέξη μας!

Σωπαίνουν, στοχάζονται
Ζυγίζουν τον άνεμο, γραφές σιλικόνης
Ηφαίστεια προσαρτούν, πολλαπλασιάζονται
Αιμοπετάλια στο ρύγχος του ψαριού
Γράφουν οργή στα αμπέλια της θάλασσας
Αδύναμα, νευρώδη τα σύμφωνα
Επινοικιάζουν δωμάτια στο μέλλον
τετράπολις μνεία, δεν σιωπαίνουν
Μνήμη μας, λέξη μας!