Δεν ήσουν τρωτός οπώρας
αλλά άφθαρτος καρπός
ήσουν πάνω σε παραδείσιο
δέντρο που ένας
τρομακτικός δράκοντας
το φρουρεί κι έχει στη ράχη
του δυο σειρές από
χαλκοπράσινες φολίδες.
Κανείς δεν τον φτάνει.
Κανένας δεν τον γεύεται.
Ζηλευτός καρπός είναι.
Βουλιμικές γυναίκες τον κοιτούν.
Άντρες με κοντάρια στα χέρια
ζητούν να τον κατακτήσουν.
Οι θύρες κλειστές.
Οι δρόμοι ανύπαρκτοι.
Κάποιοι βούλονται να χαράξουν
μονοπάτια μα ποιος αυτός
που θα καταλύσει το άπειρο
και το ανυπέρβλητο ύψος
του θηρίου θα δαμάσει;
Κανείς.
Δεν ήσουν ένα ψυχρό
χειμωνιάτικο τοπίο
αλλά μια ξερική νησίδα ήσουν
που η καυτή του ηφαιστείου
λάβα την ανέβασε στην
επιφάνεια.
Τίποτα δεν φυτρώνει εκεί
παρά μονάχα λίγα φρύγανα
ξερά και άθλια.
Αφιλόξενη γη που κάτοικο
δεν γνώρισε ούτε ιστορία.
Καράβια δεν την προσεγγίζουν.
Ναυαγοί δεν την ξέρουν.
Μόνο μια γοργόνα κουνώντας
την ουρά της την νανουρίζει
και ταχταρίσματα της λέει.
Δεν ήσουν κάκτος αγκαθωτός
μήτε βάτος άκαυτη αλλά
μοσχομυριστό γιασεμί ήσουν
που αναρριχάται σε πεζούλα
κενοταφίου.
Μικρά κορίτσια δεν καταδέχεται.
Ματαιοπονούν όσοι αποπειραθούν
τα άσπρα άνθη του να μαζέψουν.
Ναρκισσιστικό φυτό που
συνομιλεί μόνο με τους
νεκρούς και σε μελίσσια
ελεύθερα, ξέρει να χαρίζει
τους χυμούς του.
Οι εραστές το ζηλεύουν.
Δωδεκάχρονα παιδιά μόνο
μια φορά το χρόνο αφήνει
να το κλαδέψουν για να
φτιάξουν το μαγιάτικο
στεφάνι την είσοδο της
εκκλησίας να στολίσουν.
Μέσα στις αντιθέσεις υπάρχεις
και καλά κρατάς τα μυστικά
της αιωνιότητας που σε έχει
ξεχωρίσει μέσα απ' τα
απροσδιόριστα πλήθη και
για συνοδό της εκλεκτό
σε έχει επιλέξει.
